Prolog

beta: Apocalypsis

       Miałam jedenaście lat, kiedy Go poznałam. Jechaliśmy pociągiem do Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart. On – sławny, piękny, lubiany Chłopiec-Który-Przeżył. Ja – przemądrzała, władcza, bez przyjaciół Wiem-To-Wszystko.

       Widywałam go przez lata; byłam z nim w jednym domu, mijałam go na korytarzu, siedziałam obok niego na lekcjach, lecz nigdy, przez sześć lat, nie zamieniliśmy słowa. I nagle stało się coś, czego nie zapomnę do końca życia.

       To było piętnastego października. Ściemniało się, a ja przechadzałam się przez błonia, chcąc przewietrzyć umysł. Zobaczyłam Go. Był sam przeciwko trzem chłopakom; zbliżyłam się niezauważalnie. Widziałam, jak jakiś blondyn rozbraja go zaklęciem. Trójka chłopców mierzyła w niego. Blondyn wymruczał Nocere*. Przeraziłam się, słysząc to potworne zaklęcie. Harry padł na ziemię i zaczął obficie krwawić.

       - Widzisz, Potter. Myślałeś, że jesteś taki sprytny – powiedział ironicznym głosem blondyn, pochylając się nad Wybrańcem. – Zginiesz, piszcząc jak twoja matka! – Chłopak zaśmiał się lodowato. Przeszły mnie ciarki, gdy usłyszałam ten śmiech.

       Postanowiłam Mu pomóc; wyciągnęłam różdżkę i wyszeptałam Expelliarmus. Różdżka młodego Malfoya znalazła się w mojej dłoni, a po chwili miałam również różdżki jego goryli. Wyszłam z cienia, mierząc w Ślizgonów.

       - Wracaj do zamku, Malfoy! – warknęłam.

       Blondwłosy chłopak spojrzał na mnie z drwiną, lecz gdy przybliżyłam się do niego, wbijając mu różdżkę w szyję, na jego twarzy pojawił się grymas strachu.

       - Wynocha powiedziałam! – powtórzyłam przez zaciśnięte zęby. Oprawcy szybko uciekli, a ja rzuciłam się na ratunek Wybrańcowi. - Obturatio vulnera**! – powiedziałam, przykładając różdżkę do ciała chłopaka.

       Rany zaczęły się goić, a ja jeszcze dwa razy powtórzyłam to zaklęcie. Harry jednak wciąż był nieprzytomny. Spojrzałam na niego zrozpaczona.

       Szybko przejrzałam w myślach wszystkie informację na temat tej paskudnej klątwy. Przypomniało mi się, że osoba, której nie pomoże się po kilkudziesięciu sekundach, traci przytomność i zapada w śpiączkę. Chyba, że…

       - Repone navitas***! – powiedziałam, kładąc ręce na klatce chłopaka. Poczułam, jak jakaś część mojej energii uchodzi ze mnie, a potem jak coś stara się wedrzeć pod moją skórę. To była energia Harry’ego. Reponenavitas sprawiało, że pomagający wymienia się energią z pokrzywdzonym. Po chwili chłopak otworzył oczy i ujrzał mnie, jak pochylam się nad nim. Odetchnął głęboko i podniósł się do pozycji siedzącej.

       - Spokojnie – powiedziałam cicho, kładąc mu rękę na ramieniu. – Dobrze się czujesz?

       Kiwnął głową i uśmiechnął się słabo. Odwzajemniłam uśmiech i pomogłam mu wstać.

       - Wielkie dzięki…?

       - Hermiono. Mam na imię Hermiona – powiedziałam. Uśmiechnął się szerzej, po czym wyciągnął rękę i powtórzył podziękowania. Potrząsnęłam ręką, mówiąc: - Powinieneś udać się do Skrzydła Szpitalnego. Ktoś musi sprawdzić, czy na pewno wszystko z tobą w porządku.- Znów kiwnął głową, po czym ruszyliśmy w stronę zamku.

       Tamtego dnia uratowałam mu życie po raz pierwszy… A może to On uratował moje?

______

* nocere - łac. "rań się", "zranienie"

** Obturatio vulnera! - łac. "zatrzymać swoje rany", "stop ranom"

*** Repone navitas - łac. "wymienić energię"