Rozdział 16 "Ochrona"

heart's all gone

      Hermiona Granger siedziała spokojnie, wpatrując się ciemniejące niebo. To były jej ostatnie godziny w Hogwarcie i wiedziała, że gdy słońce jutro wzejdzie, ona będzie prawdopodobnie gdzieś w północnych obszarach Królestwa.

      Stare, dębowe drzwi otworzyły się ze skrzypnięciem, a do środka wkroczył pewnym krokiem Leonard Mitchell, najlepszy przyjaciel dziewczyny. Brązowe włosy pozostawione w chaosie unosiły się z każdym krokiem młodego Krukona. Szedł szybko, przemierzając metry dzielące go z jego przyjaciółką.

      - Hermiona! – zawołał z ulgą, przyciągając ją do swojej piersi i przytulając ją mocno. – Jak dobrze cię widzieć, kochana! – powiedział, przypatrując się zmęczonej i wychudłej twarzy Gryfonki.

      - Witaj, Leo! – Słaby uśmiech zagościł na jej twarzy, kiedy w końcu chłopak zajął ciemnobrązowy, puchowy fotel, niedbale okryty kocem w kolorze starego złota. – Przyniosłeś mi to, o co cię prosiłam? – spytała rzeczowo, chociaż jej głos wciąż był cichy i zupełnie niepodobny do tego, który znał.

      Krukon skinął głową i sięgnął po niedużą, choć starą i zniszczoną książkę.

      - Cieszę się, że cię widzę. Jak się miewasz? – spytała, wkładając przedmiot do torebeczki. – Herbaty? – zaproponowała, nalewając do kubka gorącego płynu.

      Noc była nieprzyjemna – wiał silny wiatr, niebo spowite było w wyjątkowo ciężkie, granatowe chmury, w których migotały pioruny. Wielkie i ciężkie krople deszczu zadudniły o szyby zamkowych okien, przerywając głuchą ciszę.

      - Potter się wścieka. Tkwi zamknięty w Kwaterze Głównej…

      - Zaraz, skąd wiesz o…?

      - O Zakonie? Dumbledore nas zwerbował. Dzięki Neville’owi Longbottomowi, który podszkolił nas w ostatnich tygodniach roku szkolnego, jesteśmy teraz gotowi do obrony. Początkiem sierpnia mają ruszyć szkolenia nastawione na atak…

      - Jest aż tak źle? – spytała Hermiona płaczliwym głosem, załamując ręce. Za mało się starała, była zbyt nieostrożna i straciła zbyt wiele czasu. Teraz młodzi ludzie, jej przyjaciele, będą walczyć przeciwko stadu nieokrzesanych, niewyrafinowanych, żądnych krwi i śmierci ludzi. Owinęła się szczelniej szarym, wyciągniętym swetrem, jakby instynktownie chowając swoje dziecko przed złem świata.

      - Ciebie też karmią tylko okrawkami informacji?! – krzyknął, unosząc się ze swojego miejsca.

      Granger drgnęła na dźwięk krzyku Leonarda. Nigdy nie krzyczał, nigdy nawet nie podniósł głosu. Chłopak westchnął głośno, po czym wytarł ręce w dżinsowe spodnie, poprawił okulary i usiadł z powrotem na poprzednie miejsce.

      - Sytuacja nie jest za ciekawa, Hermiono. Ministerstwo upadło krótko po końcu roku szkolnego, a nowym, ciemnym Ministrem został Pius Thicknesse. Wydano list gończy za Dumbledorem.

      - Widziałam… Żywy czy martwy. Wiedzą, gdzie uderzyć - wtrąciła szybko.

      - Taa. Oskarżają go o zdradę czarodziejów i działanie przeciwko im dobru – prychnął Mitchell. – Potter siedzi w Kwaterze i czeka na jakikolwiek znak do działania. Karmią go kłamstwem, że jesteś u umierającej babci. Nie ma prawa wychodzić. Zaczął ostatnio trochę popijać i niejednokrotnie próbuje wciągnąć w to mnie… Sophie pisze do mnie i spodziewa się, że wiem, gdzie jesteś. Hermiona! Zakończ to szaleństwo! Nie znajdziesz ich sama! – krzyknął Leonard wstając i chwycił dziewczynę za ramiona. Potrząsnął nią z błagalnym wzrokiem.

       - Wiesz, że nie mogę, Leo! – warknęła Hermiona, wstając z miejsca i kulejąc podeszła do okna.

      - Co ci się stało? – zagadnął zmartwiony, a jednocześnie na jego twarzy widoczna była złość.

      - Nic, Leo! – zbyła go, machając lekceważąco ręką. - Każdy ma jakąś misję. Muszę je odnaleźć i ocalić wam wszystkim tyłki! Znam go lepiej, niż wy wszyscy! Wydaje mi się, że znam jego ruchy… Nie mogę z tobą o tym rozmawiać, Leo! – ucięła ostro, chrypiącym głosem. Chłopak dyszał z wściekłości, chodząc po komnacie i wydeptując ścieżkę w zakurzonym, bordowym dywanie.

      - Jestem w ciąży – szepnęła cicho, odwracając się do przyjaciela i oczekując na jego reakcję.

      Chłopak zaśmiał się histerycznie i spojrzał na nią z niedowierzaniem.

      - Żartujesz, prawda? Powiedz, że żartujesz i przestań pieprzyć głupoty! – warknął rozeźlony.

      Dziewczyna westchnęła głośno i znów odwróciła się w stronę okna. Burza rozszalała się na dobre, a huk grzmotów odbijał się od cichych murów zamczyska. Gryfonka wzdrygnęła się, kiedy chłopak położył dłonie na jej ramionach.

      - Nie żartujesz? – powiedział o wiele spokojniej. Zaprzeczyła szybkim ruchem głowy, którą następnie spuściła. Leonard wziął głęboki oddech i przytulił swoją przyjaciółkę. – Musisz to skończyć, Hermiona. Zostań tu dla waszego dobra. Dumbledore sobie poradzi…

      - Nie, Leonard! – zamknęła temat z gestem dłoni. – Robię to dla tego dziecka i muszę je znaleźć i zniszczyć. Harry nie może się o tym dowiedzieć, słyszysz?! Obiecaj, że mu nie powiesz!

      Leo odrzucił głowę w tył i głośno wypuścił powietrze. Założył dłonie za kark i spojrzał na przyjaciółkę. Pokręcił głową z politowaniem, po czym powiedział:

      - Dobrze. Nie powiem mu, ale liczę, że zmądrzejesz i sama to zrobisz. Kłamstwo ma krótkie nogi i dobrze o tym wiesz.

      Usiadł na fotelu i zamknął oczy, dając im odpocząć.

      - Zmężniałeś, Leo. Nie jesteś już tym chłopakiem, którego zostawiałam dwa miesiące temu – dodała spokojniej, przyglądając się chłopakowi.

      - Wojna zmienia ludzi – spuentował krótko i zerknął z uśmiechem na przyjaciółkę. – Ale tak bardzo to widać? Myślałem, że tylko ja to zauważam.

      Hermiona zaśmiała się szczerze. Jak zawsze dbał o swój image.

      - Tak, widać. Wyprzystojniałeś.

      - Można być bardziej przystojnym? – udał, że się dziwi. – Myślałem, że bardziej nie można.

      - Nie przesadzaj, Leo, okej? – zaśmiała się, na co chłopak wzruszył ramionami. – Co u Sophie?

      - Też się zmieniła. Jeśli to jest możliwe, jest jeszcze bardziej twarda, ale też o wiele bardziej pomocna... Warzymy razem eliksiry, a kiedy Snape zwraca jej na coś uwagę, potulnie przeprasza i robi to lepiej. Ostatnio zaczęła się z nim dogadywać. To znaczy – na ile to możliwe. – Oboje zachichotali, przypominając sobie wszystkie scysje i kłótnie Sophie z nauczycielem.

      - Dziwne. A co z Malfoyem?

      - Kiedy ją o to spytałem, jak miała lepszy dzień, to powiedziała mi, że jest dla niej skończony. Nie wiem czy wiesz, ale próbował zabić Dumbledore’a. Sophie z Harrym go uratowali, choć pewnie było to zbyteczne… Dumbledore to w końcu potężny czarodziej.

      - Dumbledore jest już stary, pamiętaj o tym – upomniała go dziewczyna, podchodząc do łóżka. – A co się stało z Malfoyem?

      - Slytherin stracił 500 punktów… - jęknął, krzywiąc się. - Mała kara, jak na próbę zabójstwa!

      - No wiesz, Dumbledore pewnie nie chciał ich wysyłać do Azkabanu. On ma za dobre serce i ciągle myśli, że można wszystkich nawrócić. Jakby zapomniał, co się stało z Czarnym Panem…

      Zamilkła i oboje się zamyślili. Huk burzy przerywał łączącą ich ciszę. Szum drzew w Zakazanym Lesie docierał aż do jej okien, a przeraźliwe jęki wiatru budziły grozę. Słabo oświetlona komnata potęgowała wrażenie.

- Chcę, żeby to wszystko już się skończyło. Chcę już móc się porządnie wyspać i nie bać się, że obudzę się z krzykiem… - odparła słabym głosem, pocierając czoło. Usiadła na swoim poprzednim miejscu i wpatrywała się w przyjaciela. – Tak bardzo za wami tęsknie – szepnęła, rozczulonym głosem. – Nie mogłabym sobie wymarzyć lepszych przyjaciół…

      - A my lepszej przyjaciółki – mruknął Leonard, uśmiechając się do niej pocieszająco. – Ja muszę już iść, mała. Dbaj o was i nie waż się robić głupstw, bo naślę na ciebie Sophie. Trzymaj się – powiedział, całując przyjaciółkę w czoło i pogłaskał ją po głowie w sposób iście braterski. Uśmiechnęła się do niego i pomachała dłonią, kiedy zamykał za sobą drzwi.

      Spuściła głowę i zastygła w bezruchu, próbując rozluźnić swoje mięśnie. Przymknęła oczy, starając się odgonić od siebie obraz martwych ciał jej przyjaciół. Wzięła głęboki oddech i ze świstem wypuściła powietrze, odchylając głowę. Cokolwiek czekało na nią za murami Hogwartu, musiała temu stawić czoła. Chwyciła buteleczkę z eliksirem przeciwbólowym, a po chwili czuła, jak substancja powoli spływa po przełyku, by ukoić ból nogi.

      Błysło i zagrzmiało, kiedy Hermiona z cichym trzaskiem teleportowała się sprzed bramy Hogwartu.

*

      - Potter! Co ty do cholery jasnej robisz?! – wrzasnęła Sophie, zamaszystym ruchem otwierając drzwi do pokoju chłopaka.

      Wewnątrz panował półmrok, pomimo słonecznej pogody, a zapach stęchlizny świadczył o tym, że pokój dawno nie był wietrzony.

      - Nie drzyj się! – warknął chłopak i nakrył rozczochraną głowę poduszką.

      - Co ty ze sobą robisz?! Wiesz, co by zrobiła z tobą Hermiona, gdyby cię zobaczyła w tym stanie?! – krzyczała dziewczyna, odsuwając grube, bordowe zasłony i wpuszczając do środka promienie południowego słońca.

      - Ale jej tu nie ma, więc się ode mnie odczep! – warknął, odrzucając kołdrę. Spadła z łóżka, a w promieniach słońca widać było unoszące się drobinki kurzu.

      - Ogarnij się, Potter! Wyłaź z tego łóżka, umyj się, szczególnie zęby i za godzinę masz być gotowy! Zaczynamy szkolenie, a ty, o ile pamiętasz, masz być naszym kapitanem! Nie zawiedź nas i pamiętaj, że dzięki temu będziesz mógł ochronić Hermionę! – warknęła, rzucając mu mordercze spojrzenie. – Ponoć ją kochasz, tak?!

      Trzaśnięcie drzwi sprowadziło Pottera na ziemię. Ocknął się i przetarł oczy nadgarstkami. Warknął rozeźlony i powoli zwlókł się z łóżka. Drobnymi, chwiejnymi krokami doszedł do łazienki, w której uczynił wszystko, co poleciła mu Sophie.

      Harry spojrzał w lustro i przeraził się swoim odbiciem. Wymęczona twarz, włosy straciły dawny blask, z resztą – tak jak i zielone oczy. Nie potrafił powiedzieć, jakim cudem tak się stoczył. Ostatnie dwa tygodnie upłynęły mu pod znakiem lejącego się alkoholu i umartwiania się nad sobą. Po radości z listu Hermiony dawno nie było śladu, a sam Potter znów zaczynał tracić nadzieję, że kiedyś będą razem.

      Odległość, która ich dzieliła była zbyt wielka. Tworzyła się między nimi przepaść, której żadne z nich pewnie nie przeskoczy. Błagał bogów, żeby zwrócili mu Hermionę lub chociaż dali jakiś znak, że żyje.

      - Potter, list do ciebie! – warknęła Sophie, kiedy usiadł w starej kuchni Blacków na jednym z sosnowych krzeseł, wyłożonych zielonymi poduszkami. Dziewczyna z hukiem postawiła mu przed nosem kubek z świeżo zaparzoną kawą, po czym usiadła i zaczęła czytać swoją pocztę.

      Kochany Harry,

      Ze mną wszystko dobrze. Nie musisz się martwić. Babcia jest w coraz gorszym stanie. Boję się, że może umrzeć lada dzień, dlatego chcę z nią być do jej ostatniego tchnienia.

      Błagam, nie gniewaj się na mnie i nie zapominaj, że kocham Cię całym sercem. Już wkrótce się spotkamy. Obiecuję.

      Sto całusów,

      Hermiona

      Zastanawiał się jak to jest, że dostaje od niej listy zawsze wtedy, kiedy nie ma siły żyć. Westchnął głęboko i z nową energią, wypił kawę.

      - Dzięki, Sophie. Kawa była mi potrzebna, a teraz czas na ćwiczenia! – zawołał ochoczo, podnosząc się z krzesła.

      Dziewczyna uniosła brew i uśmiechnęła się z politowaniem. Prychnęła, po czym z kubkiem w dłoni podążyła za Harrym. Gryfon zszedł kilkoma schodkami w dół i otworzył stare, lekko spróchniałe drzwi.

      - Jak myślisz, dobre miejsce? – zagadnął Sophie, zapalając pochodnie. – Przydałby się jakiś remoncik, prawda?

      Pomieszczenie było wielkie, przestronne, ale zakurzone i zatęchłe.

      - Śmierdzi jak u ciebie w pokoju – mruknęła zjadliwie. Chłopak warknął coś pod nosem, a Sophie zachichotała. – Nie denerwuj się i skup. Słuchaj, żartowałam z tym, że dziś są ćwiczenia. Gdybyś był odrobinę bardziej ogarnięty, wiedziałbyś, że dziś jest piąty sierpnia, a pierwsze spotkanie miało odbyć się…

      - Szóstego…

      - Brawo, Potter! A teraz różdżka w dłoń i jedziemy. Dzięki temu, że nie masz już namiaru, możemy sobie poczarować! – powiedziała uradowana i wyczarowała mały stolik do kawy. Postawiła nań biały kubek, po czym zakasała rękawy i skinęła na Pottera.

      Po dwóch godzinach pomieszczenie było czyste i lepiej oświetlone, niż wcześniej. Harry zduplikował ilość pochodni i tym sposobem w sali zrobiło się jasno. Przyjemny chłód miał chronić ich przed upałem, a na wypadek zimniejszych dni w kącie stał duży piec kaflowy, wyłożony blado pomarańczowymi kafelkami.

      Sophie dodała coś od siebie, umieszczając w kącie drobny odświeżacz powietrza, dzięki czemu zapach nie był tak nieprzyjemny. Stary, zniszczony fotel transmutowała w wielką, wygodną kanapę z brązowego zamszu.

      - No, niezły jesteś w te klocki – pochwaliła Harry’ego Sophie. Uśmiechnął się do niej z wdzięcznością i przysiadł na stoliku.

      - Dziękuję ci, że mnie wyrwałaś z tego amoku. Nie mam pojęcia, dlaczego tak się zachowuję…

      - Harry, słuchaj – przerwała mu szybko. – Jestem kiepska w pocieszaniu i nie potrafię udzielać rad. Od tego zawsze była Hermiona, więc nie zaprzątałam sobie tym głowy – mruknęła, masując kark. – Mogę ci jedynie powiedzieć, że Hermiona nie chciałaby, żebyś się staczał. Ona wróci do nas, mam nadzieję. Moim zdaniem, nie powinieneś pić przynajmniej ze względu na nią.

      - Sophie, ja nie chcę cię prosić o pocieszanie, bo to nic nie da. Bądźmy ze sobą po prostu szczerzy. Jesteś najlepszą przyjaciółką Hermiony, znasz ją dłużej ode mnie… - powiedział, żwawo gestykulując rękoma. – Chciałbym, żebyś była i moją przyjaciółką… Teraz, kiedy jej nie ma – mruknął cicho, wstając ze stolika – powinniśmy trzymać się razem…

      - Harry ma rację – mruknął Leonard, który właśnie wszedł do pomieszczenia. – Teraz my musimy tworzyć całość. W końcu jesteśmy jej najbliższymi osobami. Chciałaby, żebyśmy się lepiej poznali – stwierdził chłopak i włożył ręce do kieszeni spranych dżinsów.

      Potter skinął głową, zgadzając się ze słowami Krukona. Oboje spojrzeli na blondynkę, oczekując na jej reakcję.

      Westchnęła głośno, po czym powiedziała:

      - Ciężko mi jest komuś zaufać, więc nie myślcie, że staniemy się najlepszymi przyjaciółmi pod słońcem tak od zaraz. Wiem, Harry, że jesteś fajnym gościem i że zależy ci na Hermionie, ale… - przerwała, przeczesując włosy palcami. – Daj mi czas, dobrze?

      - Nie ma sprawy – odparł, kiedy wychodziła z pomieszczenia. Harry spojrzał na Leonarda, siadającego na puchowej kanapie.

      - Wybacz mi, że próbowałem cię wciągnąć w to bagno…

      - Nawet nie wiesz, jak głęboko w nim siedzę – mruknął do siebie Krukon, po czym machnął lekceważąco ręką. – Nie musisz przepraszać. Wiem, że ci bez niej ciężko, ale nie możesz się zadręczać…

      - Masz rację, dlatego czas ruszyć z miejsca i zacząć się przygotowywać do wojny. Muszę poczekać na Neville’a. Poprosiłem Lupina, żeby przekazał mu, że chcę z nim rozmawiać. Nie jestem pewien, na jakim etapie jesteście.

      Krukon skinął ze zrozumieniem. Po chwili drzwi otworzyły się z cichym skrzypnięciem i obaj chłopcy odwrócili się do nich. Do pomieszczenia wchodził Neville i Luna, oboje lekko spięci i poważni.

      - Harry – zawołała Luna melodyjnym głosem, podchodząc żwawo do przyjaciela. – Jak miło cię widzieć! Tatuś i ja jesteśmy z tobą! Pamiętaj o tym! – powiedziała, kiedy Harry obdarował ją uściskiem.

      - Witaj, stary przyjacielu – mruknął Neville, który na pierwszy rzut oka zmężniał.

      - Neville, świetnie wyglądasz! – stwierdził Leonard, witając się z rówieśnikiem. Chłopak zawstydził się, a małe, różowe plamy wykwitły na jego policzkach.

      - Cieszę się, że tak szybko dotarłeś i zabrałeś ze sobą Lunę – powiedział Harry, klepiąc przyjaciela po ramieniu. – Wszystko w porządku?

      - Tak, o ile tę sytuacje można nazwać porządną.

      - U mnie dobrze. Jak się czujesz, Harry? – spytała Luna wyraźnie zmartwiona.

      - Staram się stanąć na nogi – bąknął. – Leo, oprowadziłbyś Lunę po domu? – zagadnął Gryfon, zerkając na chłopaka. Ten skinął krótko głową i wystawił ramię do Luny. Ujęła je z uśmiechem, a po chwili drzwi znów zaskrzypiały i zamknęły.

      Neville przyglądał się swojemu koledze.

      - Powiedz, jak wyglądały ćwiczenia w zeszłym roku? Co przerobiliście?

      - Przećwiczyliśmy większość zaklęć, których nauczyłeś nas na spotkaniach Gwardii. Nie mieliśmy zbyt wiele czasu. Za późno się za to wziąłem – powiedział Longbottom, siadając na sofie.

      - Daj spokój. Jestem ci ogromnie wdzięczny, że w ogóle to zrobiłeś. Ja wciąż mało co pamiętam, jednak sporą część zaklęć sobie przypomniałem… Myślę, że to na skutek jej straty…

      - Tak, pewnie tak. Dobrze, że jakoś się trzymasz, Harry.

      - Harry, nie wiesz gdzie… - przerwała im Sophie, wchodząc do sali. – O, cześć Neville! Matko, ale wydoroślałeś!

      Neville uśmiechnął się do dziewczyny, odrobinę zawstydzony.

      - Dziękuję. Ty za to wypiękniałaś – powiedział cicho, patrząc Gryfonce prosto w oczy.

      Wyprostowała się, jednak spuściła czarne oczy. Wyszeptała podziękowanie, po czym otrząsnęła się i zwróciła się do Harry’ego.

      - Nie wiesz, gdzie podział się Leo? Przyszedł do niego list, ale sowa nie chce mi go oddać. Dziobie mnie za każdym razem, kiedy chcę wyciągnąć kopertę – jęknęła, przyglądając się poczerwieniałej ręce.

      Neville przysunął się do dziewczyny i ujął delikatnie jej dłoń. Obejrzał obrażenia, delikatnie przesuwając po nich palcem.

            - Posmaruj olejkiem lawendowym rozcieńczonym z olejem z kałamarnicy. Myślę, że 10 kropli na całą dłoń wystarczy – powiedział rzeczowo, po czym opuścił jej dłoń i zwrócił się do Harry’ego.

            - Harry, nie sprawi ci problemu, jeśli Luna zostanie tu do końca wakacji? Jej ojca prześladują Śmierciożercy. Dumbledore poprosił, żeby wyciągnąć ją z domu…

      Sophie zerknęła na dłoń i na swojego kolegę z klasy. Nie mogła oprzeć się wrażeniu, że nie tylko wydoroślał i wymężniał  z zewnątrz, ale także i jego charakter się zmienił. Z chłopaka zamkniętego w sobie, nieśmiałego, unikającego widowni, kontaktów fizycznych i przerażających przygód, stał się pewnym siebie i męskim mężczyzną. Jego lekki uśmiech świadczył o niesłabnącym optymizmie i pogodzie ducha, natomiast pewne i poważne oczy stwarzały wokół niego aurę opanowanego przewodnika.

      - No, to do zobaczenia, Harry. Będę jutro i przyniosę Lunie resztę rzeczy. – Chłopak uścisnął dłoń Pottera, po czym odwrócił się do Sophie. – Lepiej się pospiesz, bo spuchnie ci ręka – mruknął z uśmiechem, po czym musnął ustami jej policzek, pozostawiając ją w osłupieniu.

      - Słyszałaś, musisz się pospieszyć – mruknął Potter rozbawiony.

Sophie zerknęła na Gryfona i przywołała swoją groźną minę.

      - Co cię tak bawi, Potter?!- warknęła, a Harry roześmiał się w głos. – Odczep się – mruknęła już o wiele spokojniej, po czym wyszła z pomieszczenia, zostawiając Wybrańca samego.

*

      Hermiona siedziała zawinięta w gruby, wełniany koc i spoglądała w gwiazdy. Zdradziecko puszczały do niej oczko, jakby próbując odciągnąć jej uwagę od otoczenia.

      Ostatnie wydarzenia sprawiły, że stała się nad wyraz ostrożna. Spała tylko tyle, ile potrzeba do przeżycia, a resztę czasu poświęcała na rozmyślanie nad kolejnymi kryjówkami horkrusków.

Jak dotąd wiedziała, że jeden jest w Hogwarcie. Była na siebie wściekła, że pozwoliła sobie na tyle lenistwa. Miała tyle możliwości, by chociaż przejść się po Hogwarcie i poszukać wskazówek. Diadem Roweny – ten, który widziała w swoim śnie. Miałą głęboką nadzieję, że kiedy go znajdzie rozwiąże choć część zagadki związanej z dziwnymi snami, niecodziennym zachowaniem i obecnością drugiego rozumu w jej własnym.

Słońce powoli zachodziło, a ona zerknęła podejrzliwie na znajdujący się za nią las. Zwyczajne głosy dla lasu były dla niej zdradzieckie i podejrzane. Każdy najcichszy podmuch wiatru, który delikatnie łamał gałęzie sprawiał, że chwytała różdżkę w dłoń i była gotowa do rzucenia klątwy.

      W jednej chwili tępy ból ogarnął jej głowę, by po chwili przelać się przez całe ciało i powoli wsączać się w każdy mięsień. Trzęsła się, słaniając się na kolana. Objęła się ramionami i starała się przemóc potworny ból. Po chwili splotła ręce na podbrzuszu, by sekundę później bezwiednie runąć na ziemię.

- Jesteś tak samo niepotrzebny, jak twój ojciec. Nie potrafisz pozbyć się zwykłego starca, a chciałbyś zasilić moje szeregi – ryknęła, siedząc na ciężkim, drewnianym krześle. – Musisz się wykazać – zmieniła ton na bardziej przymilny i kuszący, patrząc na młodego Malfoya, który klęczał przed nią poobijamy i storturowany.

      - Co tylko rozkażesz, panie! – żachnął się Lucjusz, stojący tuż obok syna.

      - Zamilcz! – syknęła, mrużąc groźnie oczy. – Draco, mój chłopcze, będziesz dla mnie szpiegować – mruknęła od niechcenia, leniwie głaszcząc Nagini po łbie. – Wkrótce zaczyna się rok szkolny, a Hogwart, przez ciebie – warknęła – wciąż jest w rękach tego głupiego starucha. Będziesz kręcił się blisko Pottera i poznasz każdy jego najsłabszy punkt.

      - Jeden już znam… - powiedział Draco cichym głosem, bojąc się gniewu swego Pana.      

      Uniosła głowę i zerknęła z góry na klęczącego chłopaka. Westchnęła chrapliwie i zeszła z tronu.

      - Powiedz, Draco…

      - To ta szlama, Granger, Panie! – zarzekł się solennie, spuszczając głowę jeszcze niżej w geście poddaństwa. – Pod koniec roku szkolnego zniknęła, nie mam pojęcia gdzie ona jest.

      Uderzyła go w twarz, a chłopak upadł na podłogę, podpierając się na łokciach.

      - Dowie się, Panie – powiedziała błagalnie matka chłopaka.

      Wróciła na swoje miejsce powoli, ociągając się z jakimikolwiek słowami.

      - Dobrze, Draco. Masz ostatnią szansę…

       

      Granger ocknęła się, leżąc twarzą do runa leśnego. Podniosła się powoli; po bólu nie było już śladu. Była cała mokra i dopiero po chwili zorientowała się, że pada. Pozbierała się szybko i weszła do skromnego namiotu. Mruknęła zaklęcie, a po chwili w malutkim kominku strzelał ogień. Po raz kolejny machnęła różdżką i była sucha. Wycieńczona usiadła na fotelu i oddychała, zachłannie łapiąc powietrze w płuca.

Zaczynała podejrzewać co się z nią dzieje, jednak wciąż nie potrafiła znaleźć wytłumaczenia – dlaczego. Westchnęła przeciągle i nogą przysunęła sobie czerwoną pufę. Ułożyła na niej nogi, które co i rusz dopadał skurcz. Po chwili zasnęła, starając się zapomnieć o otaczającym ją zagrożeniu i o tym, co przed chwilą widziała.

 ***

Oddaję rozdział, choć nie jest sprawdzony przez Apocalypsis. Poczeka, aż wróci. Jeśli pojawią się błędy, proszę o wytknięcie ich. 

Rozdział jest krótki, zwłaszcza przy 1 rozdziale Zusan (8 a 17 stron to jednak różnica, prawda?)

Nie wiem, czy mam coś jeszcze do zakomunikowania. Chyba nie... 

Pozdrawiam i życzę miłych wakacji tym, którzy je mają!