Rozdział 15 "Kolejne tajemnice"

Lily's theme

       Hermiona obejrzała się za siebie. Zimny powiew połaskotał jej kark, a rozum kazał przygotować różdżkę do ataku. W mroku nie była w stanie niczego dostrzec, ale na wszelki wypadek nasunęła kaptur bardziej na twarz. Ruszyła ciemną uliczką, oglądając się za siebie i starając się stawiać kroki jak najciszej. Była w Hogsmeade, tuż obok Hogwartu. Nie mogła się powstrzymać, by nie zbliżyć się do swojego drugiego domu.

       Usłyszała szelest szat, a zimno znów uderzyło w ton. Zerknęła w górę. Przełknęła ślinę, przypominając sobie najszczęśliwsze chwile. Przymknęła na chwilę oczy i szepnęła zaklęcie:

       - Expecto patronum!

       Srebrzysta poświata w kształcie wydry wystrzeliła z jej różdżki i pomknęła wprost na dementora. Odetchnęła z ulgą i wychyliła głowę nieznacznie, spoglądając na roziskrzone, strzeliste okna zamku.

       Zmrużyła oczy, słysząc za sobą mały hałas. Wiedziała, że już wiedzą, że ona tam jest. Słyszała, że Ministerstwo upadło, Ministra zabito. Widziała też listy gończe za Dumbledore'em, jednak czuła, że on tak szybko nie ustąpi.

       Drgnęła, słysząc czyjeś szybkie kroki. Mężczyzna, wysoki, postawny, zbliża się w jej kierunku praktycznie biegiem. Zaklęła pod nosem na swoją nieostrożność. Miała jednak przeczucie, że to właśnie w Hogwarcie znajduję się jeden z horkrusków.

       Zamarła ze strachu, kiedy postanowiła ruszyć się z miejsca. Przed nią stały dwie wysokie postaci, a za nią owy potężny mężczyzna. Zagryzła wargę, myśląc nad opcją ucieczki. Rozglądała się nerwowo, by w ciemnościach nocy ujrzeć, że jest w pułapce.

       - A dokąd to się panienka wybiera? – mruknął mężczyzna. Miał dłuższe, sięgające ramion włosy, a głos ochrypły, przepity.

       Nie odpowiadała, a mężczyzna stojący za nią zbliżył się do niej i zawarczał. Jęknęła cicho, wywołując śmiech u swoich oprawców.

       - Zabieraj ją! Będzie niezła zabawa! – ryknął inny mężczyzna, zawracając z łomotem szat.

       Starała się wyrwać – kopała i gryzła swojego wroga, jednak na nic się to zdało. Mężczyzna zdawał się być tym nawet nęcony. Łzy leciały jej z oczu, a w głowie miała obraz zielonych oczu Pottera.

       Potwór zaniósł ją do ciemnego pomieszczenia, które z wyglądu przypominało mugolskie biuro. Posadził ją na krześle i jednym zaklęciem przywiązał do niego.

       - Teraz tu grzecznie posiedzisz, a my zaraz do ciebie przyjdziemy – powiedział potężny mężczyzna, śmiejąc się ohydnie i oblizując usta. Odwróciła głowę, by na to nie patrzeć.

       Czuła na karku dławiący odór śmierci, jednak serce ciągle wysyłało jej impulsy nadziei. Nie mogła się poddać, nie teraz, kiedy była bliżej zgładzenia Voldemorta niż kiedykolwiek. Za dobrze go rozumiała, żeby pozwolić sobie umrzeć. Znała jego kroki, przeczuwała kolejne i zdawało jej się, że myślą podobnie.

       Szarpnęła ciałem, sprawdzając stan wiązania. Było tak mocne, że wrzynało się w jej delikatną skórę nadgarstków. Westchnęła zrezygnowana i rozejrzała się po pomieszczeniu. Zakurzone biurko stało niedaleko brudnego okna, przez które sączyło się blade światło księżyca. Skupiła wzrok, starając się dostrzec coś, co dzieje się poza budynkiem.

       Trzech mężczyzn głośno ze sobą rozmawiających i perfidnie się śmiejących. Widziała, jak wędrują spojrzeniem w stronę biura i rozumiała, co to oznacza. Nie szukają jeńców. Wszystkich zabijają, choć ich szeregi nie są już tak trwałe jak niegdyś. Wiedziała, że szukają przyjemności i nagrody wszędzie, nie licząc się z poleceniami swego Pana.

       Potrząsnęła głową, nie rozumiejąc, skąd te myśli. Czuła obecność innego rozumu, lecz nie potrafiła odczytać, czyj on był.

       - Teraz mam zginąć? Teraz, kiedy mogłabym go ocalić? – szepnęła, patrząc w sufit.

       Dzwonek nad drzwiami wydał z siebie oziębły ton, a zaraz za nim wtoczyło się do pomieszczenia trzech mężczyzn. Przełknęła ślinę, patrząc im dzielnie w oczy. Nie będzie tchórzyć. Jeśli umrzeć to w chwale! – podpowiedział jej dziwny, nieznany głos.

       Najpotężniejszy z nich rozwiązał ją i rzucił na biurko. Rozdarł jej ubranie, rozszarpał bieliznę. Zsunął z siebie spodnie i zbliżył się do niej. Szarpnęła się gwałtownie i splunęła oprawcy w twarz. Pozostałych dwóch chwyciło jej ręce i odchyliło głowę, tak, by nie mogła się ruszyć.

       Poczuła zimne ostrze na swoim brzuchu i drgnęła. Śmierciożerca przejechał nim po skórze, a po chwili czuła, jak ciepła ciecz spływa po jej żebrach. Po chwili zrobił to samo, jednak zdecydowanie szybciej, po drugiej stronie jej brzucha. Jakby zapomniał o ulżeniu swojemu pożądaniu, a miał chęć do zaspokojenia morderczych pragnień.

       Sunął ostrzem po jej brzuchu, rozcinając skórę od mostka po łono, by przejść na wrażliwe i ukrwione uda. Dźgnął z całej siły, a ona zawyła z bólu, starając się wyrwać z silnych macek strachu.

       Drzwi rozwarły się z łoskotem, a ona myślała, że to jej definitywny koniec.

       - Co tu się, do cholery jasnej, dzieje? – zawarczał mężczyzna, a jego głos wydawał się być jej znanym. 

       Słyszała, jak zbliża się do biurka, a potem widziała jego ciemne oczy wpatrujące się w nią. Zimne, obojętne, jakby była tylko przedmiotem.

       - Czy wam już rozum odbiera?! – ryknął, odpychając zaklęciem Śmierciożerców. – Ona ma czystą krew, a wy chcieliście ją znieważyć?! Byłaby idealna dla naszego pana, a nie dla was, brudne psy! – warknął, okrywając dziewczynę swoją szatą i biorąc ją na ręce. Wyszedł równie głośno, co wszedł, bluźniąc na czym świat stoi.

       Zerknęła na swojego wybawiciela i ze zdziwieniem stwierdziła, że to Snape.

       - Dziękuję – szepnęła, po czym zemdlała.

       Obudziła się następnego dnia, obłożona poduszkami i nakryta kołdrą. Pierwsza osobą, którą ujrzała była jej opiekunka, Minerwa McGonagall.

       - Panno Granger – mruknęła kobieta, pochylając się nad nią, jednak dziewczyna ocknęła się tylko na moment. Już po chwili znów zapadła w letarg.

       Stąpała po ziemi lekko, bez zmartwień. Uczucie zwycięstwa nad Śmiercią towarzyszyło jej nieprzerwanie, napawając dziwną euforią. Obok niej wił się wąż – potężny, ciemny, coś sycząc. Zaśmiała się, słuchając jego słów.

       - Tak, Nagini, moja droga… Nikt nas nie rozdzieli, nikt nas nie zniszczy – odparła radosnym tonem, jednak jej głos był tak samo syczący jak odgłosy węża.

       Wystawiła dłoń i pogłaskała łeb gada. Nagini zasyczała z przyjemności, a ona uśmiechnęła się kpiąco.

       - Tak, nikt i nic nas nie zniszczy!

       - Panno Granger! – McGonagall wołała ją, delikatnie ściskając ją za rękę. Jęknęła, budząc się. Przewracała oczami pod wciąż zamkniętymi powiekami. Kalejdoskop barw docierał do jej ośrodka wzroku, jednak kiedy uchyliła powieki, nie potrafiła rozpoznać kształtów i osób.

       Zamrugała oczami, starając się strącić z nich mgłę.

       - Wody… - odparła zachrypniętym głosem.

       McGonagall zwilżyła jej usta patyczkiem, po czym podała jej wody przez słomkę. Hermiona próbowała się podnieść, by spróbować być samodzielną. Ostry ból przeszedł przez jej ciało, promieniując od mostka, aż po uda.

       - Leż, nie wolno ci się podnosić. Rany wciąż się goją – pouczyła ją nauczycielka, po czym szybkim krokiem opuściła pomieszczenie. Hermiona rozejrzała się. Zdołała zanotować w myśli, że na pewno nie jest to Skrzydło Szpitalne. Musi znajdować się w osobnym pokoju, najprawdopodobniej wydzielonym specjalnie dla niej.

       - Panno Granger, jak się pani czuje? – spytała szkolna pielęgniarka, bez ceregieli odrzucając kołdrę.        Odchyliła pasiastą pidżamę i zdjęła bandaż z brzucha. Zacmokała, oglądając rany cięte.

       - Miałaś dużo szczęścia, Hermiono – odezwała się opiekunka. – Tobie i dziecku już nic nie zagraża, ale nie powinnaś się ruszać. Ostrze było zatrute…

       Hermiona zmrużyła oczy, stopując profesorkę ręką.

       - Jak to – dziecku? – Zachłysnęła się powietrzem, słysząc tę dobrą i jednocześnie złą nowinę.

       - Jest pani w ciąży. Nie muszę chyba tłumaczyć, skąd się biorą dzieci, bo, jak sądzę, zakosztowała już pani tego miodu – mruknęła pielęgniarka. Hermiona speszyła się, zatapiając się w poduszkach.

       - Pani profesor, czy możemy porozmawiać? – spytała, kiedy pani Pomfrey skończyła oględziny i wlała w nią eliksir wzmacniający. Kobieta skinęła głową i dyskretnie dała znak pielęgniarce, by wyszła.

       - Harry nie może się o tym dowiedzieć. O tym, że tutaj jestem, że jestem w ciąży. Przynajmniej na razie. Mogę panią prosić o dyskrecję?

       Minerwa ściągnęła usta, które wytworzyły teraz cienką linię. Po raz kolejny skinęła krótko głową, po czym wyszła z pokoju dziewczyny. Dość miała tych ciągłych kłamstw i matactw, w które wciągał każdego Albus.

       Widziała dokąd zaprowadziło to Granger, jednak miała nadzieję, że chociaż ona odetnie się od dziwnej i zawiłej strategii Dumbledore’a. Wierzyła, że Hermiona zakończy tę farsę. Jak długo mogła być u chorej babci, żeby Potter nie zdołał się zorientować? Jeśli nie wróci na siódmy rok, Potter domyśli się, że coś jest nie tak. Nie był przecież głupi. Profesorka liczyła, że do końca sierpnia wiele się zmieni. Być może wreszcie wygrają tę wojnę i świat wróci do normy.

*

       Kiedy skończył się rok szkolny, a Hermiona wciąż nie dawała znaku życia, Potter zaczął się poważnie martwić. Zaczęły przychodzić mu do głowy różne dziwne rzeczy.

       Snuł teorie spiskowe, jakoby Hermiona nigdy go nie kochała, a chciała jedynie wykorzystać. Szybko ją jednak odrzucił, by móc delektować się inną – Hermiona była tylko wytworem jego wyobraźni i nigdy nie istniała.

       W końcu jego histerię opanowała Tonks, mówiąc mu dosadnie, że nie ma wyolbrzymiać i cierpliwie czekać.

       - Ale ile można siedzieć u chorej babci?! Przecież chyba ma chwilę czasu dla siebie… - jęczał co jakiś czas, doprowadzając każdego, kto był na Grimmauld Place 12, do szału.

       - Potter! Nie jesteś pępkiem świata! – warknął na niego Snape, kiedy usłyszał jego skomlenie już przed wejściem do kuchni. – NIE jesteś najważniejszy i wszystkich zaczynasz doprowadzać na skraj rozpaczy. Przecież Wybraniec – wypluł to słowo, jakby było najgorszym bluźnierstwem świata – nie powinien się tak zachowywać.

       Drgnął, rozjuszony przez słowa profesora, ale po chwili uderzyła go ich prawdziwość. Skinął głową i odszedł do swojego pokoju. Usiadł przy biurku, zdjął zniszczone okulary i oparł głowę na kciukach. Odetchnął głęboko, myśląc o tym, jak wyglądałoby jego życie, gdyby nigdy nie spotkał Hermiony.

       Deszcz uderzał rytmicznie o szyby, strącając z nich resztki popołudniowego kurzu, a przez lekko uchylone dziewiętnastowieczne okno wpadało świeże, nocne powietrze. W oddali słychać było rozmowy ludzi, jeżdżące samochody i grzmoty odchodzącej już burzy.

       Oddychał powoli, racząc się smakiem lata. Chwile bez niej były wyjątkowo złe, a sama myśl, że nie wie co się z nią dzieje, niesamowicie go męczyła.

       Kiedy otworzył oczy, zauważył siwą sówkę siedzącą spokojnie na jego biurku. Do nóżki miała przywiązaną kopertę. Szybko ją odwiązał i pogłaskał w podziękowaniu sówkę. Ta odfrunęła na żerdź Hedwigi i czekała, czyszcząc piórka.

       Kochany Harry,

       Wiem, że strasznie długo się nie odzywałam. Przepraszam. Z moją babcią jest coraz gorzej i teraz muszę siedzieć przy niej całymi dniami i nocami. Rodzice pracują, więc ja muszę przy niej czuwać.

       Wybacz, że tak wtedy uciekłam. Wszystko, co powiedziałam tamtej nocy, było PRAWDĄ. Kocham Cię i chcę być Twoja. Wrócę, obiecuję.

       Na zawsze Twoja,

               Hermiona

       Przeczytał ten list dziesięć razy, by spić całą słodycz, jaką zawierał. Uśmiechnięty chwycił kawałek pergaminu i szybko naskrobał kilka słów. Przywiązał zaadresowaną do dziewczyny kopertę do nóżki siwej sowy, pocałował ją w czubek dzióbka i wypuścił przez okno. Z radością zauważył, że deszcz przestał padać, a przez chmury zaczął przebijać księżyc w kształcie rogala.

       Nadzieja powróciła i powoli skrapiała sobą myśli Pottera. Był wyjątkowo szczęśliwy, wiedząc, że ta dziewczyna – inteligentna, błyskotliwa Gryfonka - kocha go i wciąż o nim pamięta. I, co najważniejsze, chce z nim być. Na powrót zaczął wierzyć, że wszystko może się ułożyć, że wszystkie te słowa, które mówiła ponad miesiąc temu, były prawdziwe.

       Dni wciąż zlewały się w jedno, Hermiona nie napisała nic więcej, prócz tamtego listu i nikt o niej nie słyszał. Chłopiec-Który-Przeżył westchnął przeciągle. Siedział w kuchni, czytając Proroka Codziennego i głaskał swoją sowę, Hedwigę, pod brodą. W domu był tylko Snape i Lupin, którzy starali się unikać kontaktu ze sobą. Pani Weasley przyszykowała im jedzenia na kolejny tydzień, choć miała zjawić się na Grimmauld Place już następnego dnia.

       Był 15 lipca, a on tkwił tutaj, zamiast robić coś, co mogłoby powstrzymać Voldemorta. Dumbledore ciągle mówił, że nie musi się przejmować, bo plan pokonania go jest już gotowy.

       - Więc kiedy go wdrożymy?! – sarknął chłopak poprzedniego wieczoru.

       - Harry, spokojnie…

       - Jak mam być spokojny, kiedy ten nędznik wybija każdego po kolei i nie wiem, czy aby na pewno nie dobrał się jeszcze do Hermiony?! Profesorze, on przejął ministerstwo! Nowy Minister Magii wystosował list gończy za panem! Czy pan tego nie widzi?! – ryknął poirytowany.

       - Hermiona jest bezpieczna – uciął szybko Dumbledore, wychodząc z kuchni. Harry warknął ze złości, a Lupin poklepał go pocieszająco po ramieniu.

       - Musisz być posłuszny, Harry. On wie, co robi – wyjaśnił rzeczowo wilkołak, po czym sam wyszedł z kuchni.

       Harry miał dziwne wrażenie, że wszyscy unikają tematu Hermiony. Kiedy tylko o nią pytał, ludzie robili się spięci i nerwowi, często opuszczali pomieszczenie. Jedynym, którego nie ruszały te pytania był Snape. Harry postanowił się wypytać jego.

       - Profesorze Snape – zagadnął, a mężczyzna zmierzył go wzrokiem.

       - Potter?

       - Co się dzieje z Hermioną? Albo inaczej… Co dzieje się w ogóle? Tkwimy tutaj, zamiast walczyć z Vol…

       - Nie wymawiaj tego imienia, Potter. Zaraz nas wszystkich znajdą!

       - … z tym idiotą i czekamy, Merlin wie na co! Kiedy kogokolwiek o coś pytam, wychodzą i nie są łaskawi mi dać żadnej konstruktywnej odpowiedzi. Oczywiście, nie oczekuję, że powie mi pan coś przydatnego, bo nie byłby pan wtedy sobą. Chcę wiedzieć, czy ona na pewno jest bezpieczna i czy na pewno są podejmowane jakieś kroki, żeby go pokonać? – spytał, mrużąc oczy zza zniszczonych okularów. Profesor mierzył go niechętnym spojrzeniem, a jego twarz nie wyrażała żadnych emocji.

       Mężczyzna zamknął ostentacyjnie gazetę, podniósł się z kuchennego krzesła i w dwóch krokach znalazł się tuż przed Gryfonem. Ciemne oczy profesora świdrowały spojrzenie młodego chłopaka, by odnaleźć w nich to, co sam utracił dawno temu.

       - Granger jest bezpieczna, tak jak mówi Dumbledore – mruknął aksamitnym głosem, zakładając ręce na piersi. – On, wbrew wszystkiemu, wie, co robić.

       Snape wyminął Harry’ego z gracją, pozostawiając za sobą jedynie odgłos szeleszczących, długich szat. Gryfon westchnął.

       Był zmęczony. Zmęczony kłamstwami, matactwami, przemilczeniami, niedopowiedzeniami. Nikt nie raczył traktować go poważnie, a on coraz częściej miał wrażenie, że wygranie tej wojny jest niemożliwe.

       Sięgnął po butelkę ognistej, która stała na bufecie i nalał trochę do szklanki. Ciecz rozszerzyła mu naczynia krwionośne, niosąc ze sobą ciepło i rozluźnienie. Miał nadzieję, że choć na moment zapomni o tym całym, przeklętym świecie. Chwycił za szyjkę butelki i ruszył do swojego pokoju. Miał ochotę zamknąć w nim cały swój świat. Przynajmniej na razie.

*

       Minerwa McGonagall stała naprzeciw swojego przyjaciela i dyrektora szkoły, w której nauczała. Oparte na biodrach ręce, wyzywająca mina i ciskające gromy oczy, mówiły każdemu, że lepiej z nią teraz nie zadzierać.

       - Możesz mi powiedzieć, Albusie, jak długo to wszystko ma trwać? On musi się dowiedzieć, że ona jest w ciąży, na litość boską! Chyba zdajesz sobie sprawę z tego, że nie możesz go okłamywać, prawda? Albusie! To dorosły mężczyzna, ma prawo wiedzieć co dzieje się w jego życiu!

       - Minerwo – westchnął mężczyzna, nalewając jej wiśniowej nalewki do kieliszka - nie mogę mu powiedzieć. On zaraz ruszy za nią, w ten sposób niszcząc cały plan.

       - Tak czy siak ruszy! W końcu się dowie! Kłamstwo ma krótkie nogi, mój drogi! – krzyknęła opiekunka domu Gryffindora, jakby pouczała ucznia. – Będzie wściekły, a ty będziesz tym, którego będzie za wszystko obwiniać!

       Dumbledore nie odpowiedział, popijając powoli trunek. Po chwili Minerwa usiadła na fotelu, który znajdował się naprzeciwko siedzenia Albusa.

       - Ona będzie szukać ich dalej, tak? Jak tylko rany dobrze się zagoją? – spytała słabym głosem, obracając w ręku kieliszek. Nie miała ochoty spojrzeć przyjacielowi w oczy, bo wiedziała co w nich znajdzie.

       - Tak. Taką podjęła decyzję – odparł, wychylając naczynie i wlewając sobie do gardła całą jego zawartość.

       Minerwa odstawiła swój kieliszek na dębowe, dyrektorskie biurko. W jego wypolerowanej tafli odbijał się zarys ciała Albusa – wychudłego, starego i słabego. Westchnęła głęboko, okrążając starodawny mebel i znajdując się za plecami dyrektora. Stała do niego plecami, przeszywając kocimi oczami ciemną, duszną noc. W oddali było widać drzewa Zakazanego Lasu, muskane delikatnym powiewem wiatru. Kolejne westchnięcie opuściło jej usta, a ona odwróciła się do Dumbledore’a.

       Położyła mu dłonie na ramionach, starając się tym samym pocieszyć swego kompana.

       - Dlaczego oni wszyscy muszą cierpieć? – spytał słabym głosem staruszek, opierając się o czerwony fotel, który wyglądał jak tron. Jego bystre oczy patrzyły przed siebie, zapewne przekraczając grube, zimne mury szkolnego zamku.

       - Nie wiem, Dumbledore, ale może takie jest przeznaczenie tego pokolenia. Musimy mieć nadzieję, że następnym będzie żyło się lepiej, dzięki temu cierpieniu…

       - Zaczynasz mówić jak ja – mruknął mężczyzna lekko rozbawiony. McGonagall zgromiła go wzrokiem i szybkim krokiem obeszła biurko, po czym skierowała kroki do wyjścia.

       - Kto z kim przystaje… – nie dokończyła, nie patrząc na starego druha. Szybko stawiane kroki i szelest zielonych szat zakłóciły ciszę Hogwartu. Ciemna noc wsączała się w mury, zarażając je strachem i namaszczając je odorem śmierci, czającej się za nimi.

*

       Kiedy dowiedziałam się, że jestem w ciąży, nie potrafiłam jednoznacznie określić czy to, co czuję, to szczęście czy smutek. Może w innych okolicznościach, za kilka lat z mężem u boku… Ale teraz, kiedy mam przed sobą zadanie, które pozwoliłoby wszystkim żyć w spokoju i nie drżeć na każdym kroku o swoje dzieci… Czułam się bezsilna.

       Leżąc samotnie w wielkiej komnacie, której okna wychodziły na wschodzące słońce, myślałam co teraz zrobić. To znaczy – było dla mnie jasne, że jak tylko rany dobrze się zagoją, a pani Pomfrey skończy moją terapię witaminową i wzmacniającą, wyruszę dalej na poszukiwanie horkrusków.

       Zastanawiałam się jednak - na czym miał polegać ten przedziwny żart losu? Teraz, kiedy byłam blisko rozwiązania zagadki, kiedy byłam blisko pozbawienia Voldemorta nieśmiertelności, to los zsyła mi dziecko. Nie byłam zadowolona, ale o to mogłam obwiniać tylko siebie. Nie zabezpieczyłam się, więc teraz muszę za płacić.

       Nie byłam szczęśliwa z powodu tego dziecka, ale nie potrafiłabym go usunąć. W końcu – było owocem mojej miłości do Harry’ego. Byłam na nie za młoda, za głupia i za bardzo wpakowana w gówno, żeby móc je wychować. Nie potrafiłam o tym rozmawiać, nie potrafiłam o tym myśleć. Wiedziałam, że ludzie z mojego otoczenia chętnie mi pomogą w jego wychowaniu, ale na litość Merlina! Miałam dopiero siedemnaście lat! Ledwo co sama opuściłam wiek dziecięcy, a miałam wychowywać dziecko?

       Tak bardzo żałowałam, że nie mogę powiedzieć o tym Harry’emu… Jego uczucia pewnie byłyby takie same, jak moje, ale zawsze bylibyśmy razem. A tak?

       Bałam się, tak cholernie się bałam, że zranię je, zanim się jeszcze urodzi, ale musiałam ruszać dalej. Musiałam chronić mojego Pottera, bo to jego było moje serce.

       Gdy dziś o tym myślę, kręcę z politowaniem głową nad swoją głupotą. Zawsze byłam przemądrzała i wydawało mi się, że pozjadałam wszystkie rozumy, ale wtedy nie zrozumiałam jeszcze, że dziecko nie miało być utrapieniem, ono miało być moją tarczą, moją ochroną. Ono już wtedy było moim cudem.

* * *

 Dziwnym trafem, coraz krótsze są te moje rozdziały. Myślę jednak, że to nie jest takie złe. 

Postanowiłam, że swoje ględzenie przeniosę pod rozdział, żeby nie zabierać zbyt wiele czasu. Mam nadzieję, że rozdział się podobał, bo dbałam o każdy jego szczegół. Może nie do końca wyszła mi scena brutalna, ale dopiero się rozkręcam. Rzadko przychodziło mi pisać o brutalności życia, więc wybaczcie. 

Z ogłoszeń parafialnych, chciałabym zaprosić na Myśli natchnione. To mój drugi blog, na którym możecie znaleźć miniaturki potterowskie, (jak na razie jeden) wytwory mojej wyobraźni i inne tym podobne. Serdecznie zapraszam! Ostatnia miniaturka jest dla wielbicieli Sophie&Draco, ma zabarwienie lekko humorystyczne. 

To by było tego tyle, jeśli mnie rozum nie myli... 

Pozdrawiam!