Rozdział 7 "Oskarżenia"

Witam Was, moi drodzy, w ten piękny, tłusty czwarteczek! 
Z okazji tegoż pięknego dnia, mam zaszczyt przedstawić Wam siódmy (już) rozdział opowiadania "Zostań ze mną". Miał się on ukazać jutro, ale jestem tak sfrustrowana tym, że nie chce być ładniejszy, że go po prostu oddam w Wasze ręce i poddam się dobrowolnie karze. 
Chcę wszystkim podziękować za wszystkie opinie pod poprzednim rozdziałem. Jesteście najlepsi! 
Pozdrawiam,
Eileen 

* * *

In her heart

            - Co…? – Przejęła się Hermiona, lekko osuwając się po futrynie. – Ja nigdy… Ja nawet… - jąkała się, patrząc na przyjaciela. – Nie miałam pojęcia… Nie pomyślałabym, że Charlie może być związany z Tym, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać… był zawsze miły, pomocny…

            - Och, Hermiono! – odparł staruszek, patrząc łagodnie na dziewczynę. – Nigdy nie pomyślałem, nawet przez sekundę, że mogłabyś być jedną z nich!

            - Nie?! – odezwał się jakiś starszy, nieznany Gryfonce mężczyzna, ochrypłym głosem. Spojrzała na niego przestraszona. Jego twarz była poorana bliznami. – A skąd ta pewność, Dumbledore?!

            - Ja nigdy… - zaczęła cicho Hermiona, znów osuwając się po futrynie.

            - Alastorze! Wiem, kim jest panna Granger i wiem, kim nigdy by być nie mogła! To ona uratowała Harry’ego od śmierci z ręki Malfoy’a! – zagrzmiał Dumbledore.

            - A może to taki jej wybieg?! Może to Jego plan?!

      Hermiona osunęła się jeszcze niżej, prawie klękając.

            - Nigdy nikogo bym nie skrzywdziła! Przysięgam! Harry jest moim przyjacielem! – krzyknęła. - Nie mogłabym go skrzywdzić… - dodała ciszej.

            - Ja jej wierze! – odparł Harry zagniewanym tonem.

            - I ja również, Harry – powiedział miękko Dyrektor.  – Alastorze, proszę, opanuj się!

      Mężczyzna usiadł na swoje miejsce, z którego wcześniej wstał. Harry podszedł rozzłoszczony do przyjaciółki i postawił ją na nogi. Podprowadził ją do krzesła, na którym wcześniej siedział i poklepał po ramieniu. Tonks uśmiechnęła się ironicznie, na co Potter tylko cicho syknął.

            - Wyjaśniam, że nie posądzam panny Granger o działanie z premedytacją! Wiem, że i ona zostałaby skrzywdzona, gdyby poszła na ten bal! Panna Granger pochodzi z rodziny mugoli i wątpie, że przyłączyłaby się do kogoś, kto zagraża jej i jej rodzinie. Voldemort do niedawna nie wiedział, że jest przyjaciółką Harry’ego, więc nie mógł jej w żaden sposób zastraszyć.

      Powiedział, a wszelkie szepty, które do tej pory rozbrzmiewały w kuchni, ucichły.

            - Severusie – zwrócił się do profesora, który dopiero, co wszedł, po czym skinął mu głową. – Jak wyglądają sprawy?

            - Czarny Pan jest wściekły. Rodzinę Brown potraktował zaklęciem Cruciatus i to wielokrotnie. Najbardziej ucierpiał najmłodszy syn, Charlie – powiedział, a Hermiona wciągnęła ze świstem powietrze, zakrywając sobie usta ręką.

            - Snape, czy ta dziewczyna należy do waszego światka? – sapnął Moody, który ciągle łypał na Granger swoim magicznym okiem.

            - Alastorze! – Dumbledore zwrócił uwagę czarodziejowi z groźną miną.

      Profesor spojrzał na swoją uczennicę i obdarzył ją sarkastycznym uśmiechem.

            - Skądże! Przecież to mugolaczka!

            - I jestem z tego dumna – wycedziła, nie spoglądając na swojego nauczyciela. Ten zaśmiał się jadowicie i spojrzał zdumiony na Dumbledore’a.

            - Nie to jest kwestią naszego spotkania, Alastorze! Mówiłem ci już, że panna Granger jest tu ofiarą, a nie złoczyńcą!

      Moody mruknął coś pod nosem, jednak nie śmiał sprzeciwić się dyrektorowi Hogwartu.

            - W każdym razie, Czarny Pan ciągle szuka jakiegoś dojścia do panny Granger – mruknął Snape, spoglądając na dziewczynę.

      Dyrektor zamyślił się na kilka sekund, po czym przemówił:

            - Severusie, tuż po przerwie świątecznej będziesz przeprowadzał zajęcia z OPCM z panną Granger i panem Potterem. Potrzebują trochę praktyki w pojedynkach…

            - Że co proszę?! – Potter i Snape równocześnie ryknęli na dyrektora.

            - Och, proszę was! Jesteście już dorośli, zmądrzelibyście trochę – odezwała się pani Weasley, patrząc na obu groźnie. – Wszyscy wiemy, że nie darzycie się sympatią, ale na litość Merlina!

            - Nie zamierzam przebywać z tym smarkaczem w jednej klasie więcej, aniżeli jest to przewidziane na lekcje! Panna Granger jest przynajmniej pojętna, ale z nim nie mam o czym rozmawiać – powiedział aksamitnym tonem, jednak można było wyczuć w nim jad.

            - Niech pan nie myśli, że ja się z tego cieszę! Ostatnie lekcje z panem, nie dość, że okazały się klapą, to nie należały do najprzyjemniejszych! – warknął Potter, zaciskając palce na ramieniu Hermiony. Dziewczyna syknęła cicho, jednak Gryfon nie zwrócił na to uwagi.

            - Okazały się, jak to ująłeś, klapą, bo nie potrafiłeś się niczego nauczyć! Po prostu jesteś tępy jak twój ojciec, Potter, i nikt i nic tego nie zmieni! Nawet Panna Wiem-To-Wszystko!

            - Severus! Harry! – powiedział głośnym, acz opanowanym tonem Dumbledore, a obaj mężczyźni ucichli, jednak palce Harry’ego wciąż zaciskały się na ramieniu Hermiony.

            - Dyrektorze, naprawdę musi to być akurat Snape?!

            - PROFESOR Snape, Harry!

            - Taki z niego profesor, jak ze mnie wróżbita! – warknął cicho Harry, wbijając palce w ciało przyjaciółki. Odwrócił wzrok od starca.

            - Harry – szepnęła Gryfonka, starając się, by nikt inny nie usłyszał. Kiedy chłopak nie zareagował, powtórzyła odrobinę głośniej.

            - Co?! – mruknął zirytowany, nachylając się do niej.

            - Nie bądź dla mnie nie miły – mruknęła chłodnym tonem. – Czy mógłbyś puścić moje ramię? Boli, kiedy tak je ściskasz!

      Chłopak speszył się i zabrał rękę z ramienia przyjaciółki. Spojrzała na niego. Zaciskał szczękę ze złości, a w oczach miał dobrze jej znane ogniki. Miała ochotę przekląć tych wszystkich ludzi i tego całego Voldemorta! Dlaczego ten chłopak nie może mieć spokoju nawet w święta?!

      To przez ciebie! Gdybyś nie zadawała się ze Śmierciożercami, nie byłoby tego całego zamieszania! – odezwał się jakiś chytry głosik w jej głowie.

      Ale ja nic nie zrobiłam! Przecież nie wiedziałam…

      Nie wiedziałaś! Ale po co ci był chłopak?! Zachciało ci się miłości, to teraz masz za swoje!

      W głowie Hermiony roiło się od podobnych oskarżeń.

            - Przepraszam, czy możemy porozmawiać bez Harry’ego? – wypaliła, bez zastanowienia. Nastała cisza, a oczy wszystkich, po raz kolejny tego dnia, były skierowane na nią.

            - Oczywiście – odparł Dumbledore, patrząc dziewczynie głęboko w oczy.

            - Co?! Ale ja się nie zgadzam!

            - Harry, idź! Załatwię to wszystko! Proszę! Potem ci wyjaśnię! – prosiła, patrząc na niego błagalnie. Szczęka zaczęła mu drżeć ze złości, ale wyszedł, głośno stąpając nogami po stopniach schodów.

            - Więc, o co chodzi, panno Granger? – spytał spokojnie Dumbledore, taksując ją wzrokiem. Hermiona wstała i zaczęła chodzić po kuchni.

            - Harry ma dość problemów, a ten jest tylko i wyłącznie moją winą!

            - Widzisz! Mówiłem! – ryknął Moody, ale dyrektor zgromił go wzrokiem.

            - Powtórzę, dla jasności! – wycedziła dumnie przez zęby, patrząc prosto w oczy temu nieufnemu mężczyźnie. – Nigdy, podkreślam, nigdy! Nie byłam związana ze Śmierciożercami i tak zostanie! – Posłała czarodziejowi zacięte spojrzenie. – Chodzi o to, że dałam się podejść! Nie będę się tłumaczyć, bo nie o to mi teraz chodzi!

            - A o co, panno Granger?

            - Chodzi o to, że Harry ma naprawdę dość zmartwień i więcej problemów, które musi rozwiązać, niż to czy byłam powiązana z Brownem i w jakim stopniu V-Voldemort – wypowiedziała cicho imię, które dotąd budziło w niej strach – jest wściekły na jego rodzinę! Harry ma go zabić i na tym powinniśmy skończyć! To i tak za wiele, jak na tak młodego czarodzieja!

      Mówiła jak najęta, starając się mówić wyraźnie. Była poirytowana całą sytuacją! Niby wszyscy się o niego martwili, ale nikt nie odbierał mu zmartwień. Wszyscy mu ich jedynie dokładali!

            - Zwracam się więc do pana, profesorze Dumbledore, z prośbą, by przestał pan go nękać tym, co dzieje się z innymi Śmierciożercami! Oboje dobrze wiemy, że i tak się o tym dowie, ale on musi się skupić na swoim zadaniu, prawda? – rzuciła pytaniem w stronę swojego dyrektora. Stała przy jednym szczycie stołu, a on siedział przy drugim.

      Mężczyzna kiwnął głową, patrząc na nią spokojnie. 

      Ona nie była spokojna! Była wściekła i nawet nie wiedziała, na co! Znów bolała ją głowa, choć dałaby sobie rękę uciąć, że jeszcze sekundę wcześniej, czuła się świetnie.

            - Obiecałam panu, że będę się nim opiekować i służyć mu pomocą, radą i wiedzą, którą niewątpliwie posiadam! – powiedziała, patrząc wymownie na Snape’a. – I tak będzie! Dlatego, proszę pana, profesorze Snape, żeby pan przestał mu dokuczać! W zamian, może pan wyżywać się na mnie! – Ukłoniła się sarkastycznie i jednocześnie czuła, że popada w kłopoty. – Ja będę uczęszczać na te całe ćwiczenia, później będę uczyć tego wszystkiego Harry’ego. Raz w miesiącu będzie pan kontrolował nasze postępy. Czy jest pan w stanie się na to zgodzić? – spytała, wbijając wzrok w profesora. Kiwnął głową, a ta przeniosła oczy na dyrektora.

            - Zgadzam się, panno Granger – odparł po chwili ciszy. Mierzył ją wzrokiem, dokładnie jej się przyglądając. – Podziwiam pani zaciętość, panno Granger! I opiekuńczość!

      Skinęła głową, zakładając ręce na piersi i kuląc się w sobie.

            - Czy mogę teraz iść do Harry’ego? – spytała cicho, nie przypominając już tej dziewczyny sprzed zaledwie kilku sekund. Dyrektor skinął głową i odprowadził ją wzrokiem.

            - Lubię ją! – powiedziała Tonks, uśmiechając się delikatnie. Dumbledore ponownie skinął, wciąż jakby się nad czymś zastanawiając.

*

      Zapukała do pokoju swojego przyjaciela, a kiedy nie usłyszała zaproszenia, nadusiła klamkę. Weszła powoli do pokoju, skulona i potulna, zupełnie inna od tej dziewczyny, która sarkastycznie kłaniała się własnemu nauczycielowi. Zupełnie inna!

            - Harry! – zawołała cicho, rozglądając się po pokoju. Chłopak wyszedł zza drzwi i mocno ją przytulił. Zdziwiona, zesztywniała na moment, jednak już po chwili wtuliła twarz w jego miękką piżamę.

            - Dziękuję – szepnął, klepiąc ją lekko po ramieniu. – Wszystko słyszałem…

            - Podsłuchiwałeś? – mruknęła, chichocząc i wciąż przytulając się do przyjaciela.

            - Tak i bardzo dobrze! Sama nigdy byś mi tego nie powiedziała, jak cię znam, a cię znam…

            - Znasz? – Zaśmiała się, odpychając go od siebie.

            - Trochę! I na pewno byś mi tego nie powiedziała, prawda?

      Potrząsnęła głową, spuszczając wzrok. Chłopak uśmiechnął się szeroko i zarzucił jej rękę na ramię.

            - Dobrze jest mieć takiego opiekuna, który weźmie na siebie obelgi starego nietoperza! I lekcje z nim! – powiedział rozbawiony. Uśmiechnęła się do niego blado, po czym usiadła na parapecie okna.

            - Coś się stało, Hermiono?

            - Nie… A właściwie, tak…

      Zmrużył oczy i podszedł do Gryfonki.

            - Powiedz…

            - Chodzi o to, Harry – zaczęła, patrząc na zaśnieżoną ulicę – że czuję się winna. Przeze mnie zginęli ludzie… Przeze mnie mogłeś zginąć ty… Bo mi się zachciało… - urwała, obejmując się ramionami. Nie mogła mu przecież powiedzieć, że tęskni za miłością.

            - Co?! Hermiono, proszę! Nie obwiniaj się, bo to nie twoja wina! Skąd mogłaś wiedzieć, że Charlie jest powiązany z Voldemortem?

      Wzruszyła ramionami. Faktycznie, nie mogła wiedzieć.

            - Ale nie musiałam zaraz zgadzać się na to, byśmy wyszli na jakiś głupi bal! Naraziłam twoje życie! Nigdy sobie tego nie wybaczę! – powiedziała gorzko, patrząc na przyjaciela. Odgarnęła mu kosmyk włosów z czoła i uśmiechnęła się blado.

            - Tęsknisz za nią, co? – spytała, przyglądając mu się badawczo. Ściągnął brwi, nie bardzo rozumiejąc. – Za Ginny… Widzę, Harry… Widzę więcej, niż ci się wydaje – powiedziała słabo. Pytała się o to, bo sama czuła niewyobrażalną tęsknotę za drugą osobą; za kimś, komu będzie zależeć na niej; za kimś, kto po prostu ją pokocha.

      To przez takie głupoty mogłaś stracić przyjaciela! – znów usłyszała wredny głosik sumienia.

            - Czasem tak, ale potem pojawiasz się ty, zaczynasz do mnie coś mówić albo na mnie krzyczeć i przestaję o niej myśleć. Wiesz… ja wciąż ją kocham… To znaczy, tak mi się wydaje…

      Uśmiechnęła się ze zrozumieniem i znów poprawiła mu kosmyk włosów.

            - Jesteś pewien, że to wasz koniec?

      Skinął głową z pochmurną miną.

            - Dała mi to wyraźnie do zrozumienia. Widocznie do siebie nie pasowaliśmy tak bardzo, jak mi się wydawało – wymamrotał, kładąc się na łóżku.

            - Znajdziesz jeszcze dziewczynę, która cię pokocha tak bardzo, jak ty ją. Nie martw się!

            - O ile wcześniej nie zabije mnie Voldemort… - mruknął. Westchnęła ciężko i zsunęła się z parapetu; usiadła obok Harry’ego i potrzasnęła jego dłonią.

            - Już moja w tym głowa, żeby cię nie zabił!

*

      Następne dni były dla Hermiony bardzo pracowite, chociaż Harry uważał, że zbyt wiele się uczy. Widział, że ucieka przed nim ze swoimi problemami. Chciał jej jakoś pomóc, ale nie bardzo wiedział, jak. Harry spędzał teraz czas z Lupinem i Tonks, którzy wciąż trwali na stanowiskach. Hermionę widywał jedynie na posiłkach, których i tak prawie nie jadła.

            - Martwię się o nią – powiedział cicho, kiedy był sam z Lupinem. – Jest taka odkąd dowiedziała się, że Charlie jest Śmierciożercą…

            - Czuje się wykorzystana – podrzuciła Tonks, wchodząc do kuchni. Widząc niezrozumienie na twarzy chłopaka, wyjaśniła: - Skoro on się nią interesował i okazywał jej swoje uczucia…

            - O, i to bardzo! Widziałem kilka razy, jak się całowali! – bąknął Harry, zaciskając palce na blacie stołu, aż pobielały mu kostki.

            - No widzisz… Czuje się teraz wykorzystana, bo miała nadzieję, że Charlie będzie dla niej kimś więcej… A w każdym razie, myślała, że będzie kimś więcej dla niego. Takie kobiece myślenie…

      Harry westchnął gniewnie i odchylił głowę do tyłu.

            - Mam ochotę zabić tego gnoja – mruknął po chwili, wpatrując się tępo w sufit.

            - I co to zmieni? – sarknął Lupin.

            - No, nie będzie musiała na niego więcej patrzeć!

      Tonks prychnęła i pokiwała z politowaniem głową.

            - Harry, on jej się podobał! Być może wciąż go lubi… Tęskni za nim i wie, że nigdy go już nie pocałuje… i te sprawy… Harry, ona czuje się wzgardzona, zdradzona… Musisz dać jej czas! Czy ona ci go nie dała, kiedy rozstałeś się z Ginny?

      Chłopak zamyślił się nad tym, co powiedziała Tonks i stwierdził, że nie ma się co dziwić. On też nie bardzo chciał rozmawiać o tym, co zaszło między nim, a Ginny.

            - Może powinienem z nią pogadać? – zaproponował, patrząc na znajomych. Tonks skinęła głową, z resztą tak jak Lupin. Uśmiechnął się do nich blado i poszedł do pokoju Hermiony.

      Kiedy ucichł odgłos stąpania po schodach, Lupin zwrócił się do kobiety, wstając i chwytając za dzbanek do gotowania wody.

            - Zależy mu na niej – zauważył, nalewając wody do czajnika.

            - No, tylko, że on nie próbuje tego ukrywać – mruknęła cicho, odwracając wzrok od mężczyzny.

            - Tonks… - jęknął, ale kobieta uciszyła go ręką.

            - Nie mam zamiaru o tym rozmawiać… Znam twoje stanowisko w tej sprawie, a ty znasz moje. Nasza dyskusja nie zaprowadzi nas dalej, niż zwykle! – wycedziła, po czym założyła ręce na piersi i rozgniewana bębniła palcami w blat stołu.

*

      Kiedy wszedł do środka, po uprzednim zapukaniu, zastał Hermionę leżącą w kompletnych ciemnościach. Widocznie musiała zaciągnąć zasłony, bo na dworze wciąż było jasno.

            - Hermiona? – zawołał, mrużąc oczy i szukając dziewczyny w ciemnościach.

            - Tutaj – odezwała się cichym głosem, a po chwili zapaliła lampę. – Coś się stało? Jeszcze nie pora na kolację… - mruknęła, jakby niezadowolona z tego, że śmie jej przerwać,

            - Hermiono – jęknął, podchodząc do łóżka, na którym siedziała skulona. – Chciałem tylko porozmawiać…

            - O czym? – warknęła. Przyjrzał jej się – miała zapłakane oczy, bardziej rozwichrzone loki. Siedziała skulona pod wezgłowiem łóżka i obejmowała się rękoma. Zauważył, że drży, kiedy usiadł blisko niej.

            - Jak się czujesz? – spytał łagodnie.

            - Tak, jak wyglądam. Świetnie – zironizowała. Chłopak dotknął lekko jej ramienia, jednak ta od razu je strząsnęła. – Naprawdę nic mi nie jest – wycedziła przez zęby.

            - Oczywiście. Ale ja widzę, Hermiono, że jednak coś ci jest…

            - Nie! – ucięła krótko.

            - Owszem, jest!

            - Nie, Harry! Nie bądź wścibski!

      Chłopak obruszył się na te słowa, jednak uspokoił się po chwili.

            - Hermiona, nie odejdę stąd, póki ze mną normalnie nie porozmawiasz! – rzucił ostrym tonem, po czym rozłożył się na łóżku jak król. Założył ręce za głowę i patrzył na nią wyczekująco. Westchnęła, poirytowana.

            - Harry… nie chcę teraz rozmawiać… ja nie czuję się na siłach…

            - Słuchaj, Hermiona – przerwał jej. – Zdaję sobie sprawę, że jest ci ciężko i domyślam się, jak możesz się czuć. Zdradzona… Odrzucona… Ale na gacie Merlina! Charlie nie jest jedynym chłopakiem na tej ziemi, a w każdym razie – nie ostatnim, który się tobą zainteresuje!

      Prychnęła, ale chłopak zgromił ją wzrokiem.

            - Tak, Hermiono! Jesteś ładna i uwierz, że możesz podobać się chłopakom! Jesteś mądra, sprytna, odważna, opiekuńcza… Nie każdego stać na to, żeby postawić się Dumbledore’owi, że nie wspomnę o Snape'ie! Nie każdego stać na to, żeby przeciwstawić się trójce niebezpiecznych chłopaków, którzy całkiem nieźle znają się na czarnej magii! Ty to zrobiłaś… Dzięki tobie żyję! Jesteś moją przyjaciółką i nie chcę, żebyś czuła się niedowartościowana przez jakiegoś idiotę! On nigdy nie był ciebie wart! Zrozum to, dziewczyno! – zakończył swój wywód, patrząc na nią błagalnie.

      W bladym świetle lampy, widział jak z jej oczu znów płyną łzy. Jęknął! Przecież nie chciał jej zasmucić; chciał ją pocieszyć.

      Po chwili jednak rzuciła mu się na szyję i mocno do niego przytuliła. Teraz płakała w głos, a on był przy niej, żeby ją pocieszyć. Poczuł się dumny z siebie, że jest w odpowiednim miejscu, w odpowiednim czasie i przy odpowiedniej osobie. Uśmiechnął się do siebie, kiedy leżała przytulona do niego i cicho łkała, a on głaskał ją po plecach, co jakiś czasu mówiąc, uspakajającym głosem już dobrze, mała, wszystko będzie dobrze.

*

      Wracając do Hogwartu po tej krótkiej, ale orzeźwiającej, przerwie byłam już pewna, że moje życie zostało połączone z losem Harry’ego Pottera, mojego przyjaciela, na zawsze.

      Doskonale zdawałam sobie sprawę, że Harry zna mnie na wylot. Pomimo tak krótkiej znajomości, on wiedział więcej, niż inni. Znał moje słabości i moje mocne strony. Wiedział jak do mnie dotrzeć i wiedział też, jak poprawić mi humor.

      Tak, byłam mu wdzięczna. Ale nie za to, że poprawiał mi humor, tylko za to, że BYŁ! Bo był… Zawsze. Zawsze kiedy go potrzebowałam, a nawet wtedy, kiedy byłam święcie przekonana, że wcale nie mam ochoty na niego patrzeć. Uśmiechał się do mnie, kiedy ja go odtrącałam i nie chciałam wpuszczać do mojego życia.

      Z tym, że już dawno go do niego wpuściłam. Dokładnie wtedy, kiedy ratowałam mu tyłek przed tym padalcem, Malfoyem.

      Harry doceniał moją wiedzę, z resztą, nie raz jeszcze przyszło mu z niej korzystać. Nie miał mi za złe mojego wybuchowego charakteru, ani tego, że lubię się wymądrzać. Bo lubiłam. Tylko, że kiedy pojawił się w moim życiu Harry, nie robiłam tego tak często. Być może dlatego, że nie musiałam już rekompensować sobie mojego wyglądu inteligencją. Być może dlatego, że czułam się akceptowana w każdym calu – z każdą słabostką, każdą wadą i każdą zaletą. Z każdym odstającym włosem, każdym piegiem na zadartym nosie.

      Nie miałam pojęcia, jak mu się to udało! Byłam po prostu zachwycona, kiedy to odkryłam. Kiedy go o to zapytałam, wzruszył ramionami i przeczesał nonszalancko włosy.

      Gdy wróciliśmy do Hogwartu, Harry zaczął zagłębiać mnie w swoje przyszłe zadania. Trzy miesiące… Tyle zajęło mi, żeby dowiedzieć się wszystkiego. W między czasie uczyłam się, czytałam książki o obronie przed czarną magią, eliksirach i innych rzeczach, które uważałam za przydatne w jego podróżach. Uczęszczałam też na lekcje ze Snapem, na których wyciskał ze mnie siódme poty, by potem zbesztać za jeden mały błąd. Cóż… Sama sobie na to zasłużyłam, kłaniając mu się po pas w kuchni Blacków. Na OPCMie też nie był lepszy! Fakt, Harry’emu nie zawracał głowy, ale ja cierpiałam za nas dwóch. Musiałam przytrzymywać Sophie, żeby nie zrobiła czegoś, czego będzie żałować.

      Co do Sophie… Wciąż zachowywała się dziwnie, nawet jak na nią. Chodziła naburmuszona całymi dniami, myślała o niebieskich jednorożcach i była wredniejsza, niż zwykle. Myślałam, że znów chodzi jej o to, że poświęcam jej mało czasu! Zorganizowałam nam więc dzień tylko dla nas, jednak ona nawet nie zaszczyciła mnie swoją obecnością. Niezrażona, próbowałam wyciągnąć coś z niej, ale kiedy tylko zaczynałam ją o coś pytać, wychodziła. Więc dałam sobie spokój! Leo stwierdził, że przejdzie jej i powie nam wszystko w swoim czasie.

      Lecz jednego, lutowego wieczoru, przyłapałam ją jak znęcała się nad Malfoy’em. Och, nie, ona go nie biła. Wiedziała, że za to może wylecieć! Ona po prostu stała nad nim i wygłaszała długi monolog na temat niemoralności ślizgońskich oprychów… Pewnie by to brzmiało podobnie, gdyby używała cenzuralnych słów. Uznałam, że skoro jest prefektem, to musi go za coś karać.

      Wracając do Pottera… Przykładał się do nauki, jak nigdy wcześniej. Zwłaszcza do eliksirów. Slughorn świergotał przy nim bardziej, niż zwykle. Odkryłam, czemu mu wcześniej tak dobrze szło. Miał książkę jakiegoś Księcia Półkrwi. Odebrałam mu ją zaraz po tym, jak ją dobrze przejrzałam. Wydała mi się podejrzana, więc po prostu ukryłam ją przed Potterem w swoim kufrze. Tam jest bezpieczna, a Harry nawet bez niej daje sobie nieźle radę. Byłam z niego naprawdę dumna.

A jeśli idzie o Charliego… No cóż… Wrócił do szkoły, ale kiedy tylko próbował się do mnie zbliżyć, w pobliżu pojawił się Potter i zawsze odciągał mnie od niego. Wiele razy krzyczałam na niego! Mówiłam, że chcę usłyszeć, co Brown ma mi do powiedzenia! Chciałam wiedzieć jaka jest prawda. Harry zawsze niewzruszony (nie poznawałam go w takich momentach), mruczał pod nosem, że nie jest mnie warty i nie powinnam sobie zawracać nim głowy. Leonard i Sophie czasem mu w tym pomagali.

      Wszystko wydawało się dobrze układać, jednak wtedy nadszedł marzec, a razem z nim nadchodziło moje zgubienie...