Rozdział 8 "Wszystko będzie dobrze"

Dobry wieczór! W związku z tym, że nadszedł dzień, w którym miał ukazać się rozdział, wstawiam go. Uprzedzam, że jest rozlazły (12 stron w Wordzie), ale jakoś mi się wydaje, że w miarę ciekawy. Nie wiem, może jest tu dużo Harry'ego i Hermiony? A może dlatego, że sporo jest też Sophie i jej problemów życiowych z Malfoyem?
Nie powiem, że jestem zadowolona z tego rozdziału, ale nie umiem powiedzieć co mi w nim nie gra... Pozostawiam to Wam do oceny i dziękuję za wszystkie komentarze.
Pozdrawiam!

***

Harry and Hermione

      Świat powoli budził się do życia. Bijąca wierzba zaczynała ożywać, powoli rozciągając swe wielkie gałęzie. Drzewa już dawno zrzuciły pozostałości śniegu, wielka kałamarnica zdawała się coraz częściej wystawiać swe macki do marcowego słońca. Powietrze było rześkie, niosące zapowiedź rychłego ciepła.

Hermiona czekała na Snape’a pod klasą do OPCM, kiedy podszedł do niej jakiś pierwszak i wręczył jej krótką notkę.

      Hermiono,

      Przyjdź pod Pokój Życzeń zaraz po lekcji ze Snapem. Będę pod nim czekał.

      Harry

      Zaskoczona tą wiadomością, weszła za ponurym mężczyzną do klasy. Starała się skupić na zaklęciach obronnych i tym wszystkim, co mówił do niej Snape, jednak coś jej w tym przeszkadzało.

      Nigdy wcześniej Potter nie wysyłał jej takich liścików; zazwyczaj sam przychodził do niej i prosił ją o spotkanie. Widocznie coś musiało się stać, że nie był w stanie zrobić tego sam. Starała się wyczuć, czy pendant nie jest zbyt ciężki. Wydawało jej się, że ma swoją zwyczajną wagę.

      - Panno Granger – warknął Snape niezadowolony. – Proszę się skupić! Marnuje pani mój cenny czas!

      Poczuła gniew; taki sam jak w święta, a nawet większy. Zaczęła go atakować, a on zaskoczony, nie spostrzegł nadbiegającego zaklęcia. Chybiła, jednak wciąż przypuszczała na niego atak. Od niechcenia odbijał zaklęcia. Zatrzymała się na chwile, cała czerwona od gniewu. Po czym znów, ze zdwojoną siłą, rzuciła kilka zaklęć. Przed ostatnim nie zdołał się obronić. Wylądował na przeciwległej ścianie, z zaskoczoną miną.

      Hermiona wypuściła różdżkę i zasłoniła usta dłonią.

     - Nie… - jęknęła cicho. – Profesorze… Ja… Ja… ja nie chciałam… - Podbiegła do niego, przyklękując obok.

      - Wynocha! – ryknął, a jego mina przedstawiała chęć mordu. Pisnęła i szybko pozbierała swoje rzeczy, jeszcze szybciej wychodząc.

      Biegła szybko na siódme piętro, nie zatrzymując się i nie oglądając za siebie. Uczniowie krzyczeli za nią, gdy ich potrącała. Kiedy stanęła pod wielkim gobelinem, próbowała złapać oddech. Czuła jak wszystkie jej mięśnie pulsują z nadmiernego wysiłku.

      - Hermiona! – Podskoczyła, kiedy ktoś chwycił ją za ramie. Wtuliła się w Pottera, próbując ukryć płacz; płacz bezradności. – Hermiona, co ci jest? – spytał łagodnie, obejmując ją ramieniem.

      - Ja… ja nie wiem… Harry… To się stało tak szybko… Niewiele nawet pamiętam… Harry… Ja nie chciałam…

      Chłopak próbował ją od siebie odchylić, jednak ona mocno go ścisnęła.         

      - Hermiona, spokojnie…

      Dziewczyna łkała w jego ramię, mocząc jego płaszcz.

      - Harry… - Oprzytomniała i odchyliła się od niego. Obrzuciła go wzrokiem. – Gdzie się wybierasz?

      - Muszę ci coś powiedzieć – odparł i przeszedł wzdłuż ściany trzy razy. Pojawiły się drewniane drzwi, a kiedy przez nie przeszli, znaleźli się w małym, ciemnym pomieszczeniu, zupełnie nie przypominającym tego pokoju, w którym kiedyś siadywali.

      - Harry, co się dzieje? – spytała rozdrażniona, wycierając rąbkiem szaty oczy.

      - Wyruszam na poszukiwanie horkruksa. Nie martw się! Wrócę! Jeśli nic nie znajdę, wrócę jeszcze dziś, przed kolacją. Jeśli tak, to na śniadaniu już będę. Obiecaj mi, Hermiona! Będziesz na siebie uważać i trzymać się z dala od Browna, Malfoya i innych podejrzanych typów!

      - Ale Harry…

      Szybko ją uciszył, po czym położył jej ręce na ramionach. Lekko nią potrząsnął.

      - Obiecaj, Hermiono! Obiecaj, że nie będziesz chodzić nigdzie sama! Proszę, obiecaj mi to! – rzekł zdesperowanym głosem.

      Kiwnęła głową. Uśmiechnął się delikatnie pod nosem.

      - Ale ty też mi coś obiecaj… Uważaj na siebie, Harry! Błagam… Jakby coś ci się  działo, jeśli nie mógł być odeprzeć ataku… ściśnij pendant i powiedz Revenio*... wrócisz w to samo miejsce, z którego wyruszasz…

      Harry uśmiechnął się ciepło do Hermiony. Kiwnął głową i już miał wychodzić, kiedy Granger chwyciła go za nadgarstek. Odwrócił się do niej i spojrzał na nią; Gryfonka znów przytuliła się do niego.

      - Wróć, proszę… - powiedziała płaczliwym głosem i pocałowała go krótko w policzek.

      - Obiecuję!

      Kiedy za nim wyszła, chłopak znikał już za rogiem. Widziała tylko jego powiewający płaszcz na tle zachodzącego słońca. Westchnęła przejęta, po czym smętnie ruszyła w stronę wieży.

      - Hermiona!

      Obejrzała się za siebie. Gonił ją Charlie. Przyspieszyła kroku.

      Jeszcze niedawno chciała z nim porozmawiać, a teraz uciekała przed nim. Nie miała pojęcia, jak to się działo. Nie rozumiała samej siebie.

      - Hermiona, proszę, stój!

      - Czego chcesz, Charlie? – poddała się i warknęła.

      - Porozmawiać… Unikasz mnie… Nie wiem, dlaczego!

      - Och, Brown! Nie rób ze mnie głupiej! Już dosyć namieszałeś w moim życiu! Daj mi święty spokój! – jęknęła i zaczęła iść. Chłopak chwycił ją mocno za łokieć, przytrzymując ją.

      - Brown? Od kiedy tak mnie nazywasz? – spytał delikatnym głosem. Głosem, którego chciała słuchać.

      - Od kiedy dowiedziałam się, że współpracujesz z Sam-Wiesz-Kim – odparła płaczliwym tonem. Próbowała się uwolnić z jego uścisku, który teraz przybrał na sile.

      - Skąd wiesz, szlamo?

      - Od kiedy tak mnie nazywasz? – zironizowała. Niepotrzebnie. Po chwili czuła palący ból na policzku. – Nie waż się mnie bić, Brown!

      - Bo co, szlamo?! Takie jak ty,  nie potrafią nic, prócz…

      Wyrwała rękę z jego uścisku i szybkim krokiem ruszyła w tłum ludzi, który właśnie się do nich zbliżał. Udało jej się uciec.

*

      - Dlaczego?! Dlaczego zawsze muszę cię spotykać, Malfoy?! Czy to jest jakaś kara?! Merlinie! – warknęła, kiedy drogę zastawił jej blondwłosy chłopak.

      - Jakaż to radość mnie spotkała, że spotykam małą zdrajczynię krwi – zakpił Ślizgon.

      Dziewczyna zmierzyła go wzrokiem, którego posiadaczem mógłby być bazyliszek. Próbowała go wyminąć, ale chłopak zgrabnie znów zastąpił jej drogę.

      - Czego chcesz, łajzo? – burknęła, pocierając sobie czoło.

      - Bądź miła, Springsteen! – upomniał ją chłopak, od niechcenia przyglądając się swoim paznokciom.

      - Malfoy, ja nie mam ochoty na urządzanie ci kolejnej pogadanki na temat „bycia miłym” – sarknęła. – Chcę cię tylko grzecznie ominąć, żeby nie zarazić się tchórzostwem!

      - I znów wychodzi z ciebie lwica! Schowaj pazurki, maleńka! Chcę z tobą tylko porozmawiać!

      Gryfonka parsknęła, zakładając ręce na piersi.

      - Więc mów! Byle szybko! Nie mam całego wieczora, żeby słuchać twoich fascynujących wynurzeń na temat Voldemorta!

      - Nie powinnaś wymawiać tego imienia, Springsteen! – warknął, spoglądając na nią groźnie.

      Dziewczyna wybuchła śmiechem, po czym spojrzała na niego krytycznie.

      - Ja się nie boję wymawiać tego imienia, Malfoy!

      - W takim razie jesteś głupsza, niż myślałem…

      - Powiedz mi, szczurku, macie jakieś lekcje z bycia wyśmienitym Śmierciożercą? Bo jeśli tak, to albo je opuszczasz, albo macie fatalnych nauczycieli…

      - Springsteen, zamknij się!

      - Powiedz, Malfoy… Co takiego masz z przynależności do nich? Ja rozumiem, że chcesz żyć w świecie bez tych twoich szlam, ale wszystko ma swoje granice! Myślisz, że dasz radę zabijać dziesiątki, setki niewinnych, bezbronnych ludzi? Jak myślisz, będziesz mógł potem spać?

      Mówiła spokojnym, opanowanym głosem, wwiercając w niego swoje ciemne oczy. Nigdy wcześniej jej takiej nie widział. Nie miała teraz tych pazurków, które zwykle pokazywała.

      - Nie mam zamiaru cię nawracać. To ty wybrałeś swój los. Pamiętaj tylko, że wkrótce możesz umrzeć – powiedziała, po czym wyminęła go z gracją i odeszła.

      Chłopak stał chwilę w osłupieniu, wdychając ostatnie opary jej waniliowych perfum. Uśmiechnął się krzywo, po czym zszedł do lochów, starając się wyrzucić z pamięci obraz jej czarnych, ciepłych oczu.

*

      Hermiona siedziała samotnie w pokoju wspólnym i udawała, że czyta. Wpatrywała się tępo w te same zdania od kilku godzin. Oczy piekły ją niemiłosiernie, a całe ciało było ścierpnięte.

      - Hermiona, chodź spać… - zwróciła się do niej Sophie godzinę wcześniej, delikatnie głaszcząc ją po plecach. Zaprzeczyła szybko głową, na co jej przyjaciółka wzruszyła bezradnie ramionami. Ucałowała ją w czoło, czego dawno nie robiła, i poszła do dormitorium dziewczyn. Tym sposobem została sama.

      Czekała na swojego przyjaciela, ciągle sprawdzając zielony kamień wiszący na jej szyi. Nic się nie działo. Nie był cięższy, nie zaświecił się… Był dokładnie taki sam, jak w dniu kiedy go założyła.

      Zamrugała oczami, po czym zatrzasnęła książkę. Wstała z fotela i zaczęła chodzić po pokoju. Nagle obraz uchylił się i przez dziurę w ścianie wszedł zmarnowany, ciemnowłosy chłopak.

      - Harry! – zawołała, podbiegając do niego i rzucając mu się w ramiona.

      - Hermiona, czemu nie śpisz? – wyszeptał troskliwie, odsuwając ją od siebie.

    - Czekałam… - mruknęła, machając ręką lekceważąco. – Nic ci nie jest? Dobrze się czujesz? – Zasypała go pytaniami, badając dłońmi stan jego twarzy i klatki piersiowej.

      Chłopak spojrzał na nią z politowaniem, po czym przyciągnął ją do siebie i mocno przytulił.

      - Głupia wariatko! Jestem cały! Spokojnie! Jestem tylko zmęczony – wyszeptał jej do ucha, po czym musnął ustami jej policzek. Hermiona uspokoiła się. Kiedy ją puścił, od razu udał się do dormitorium chłopców. Spojrzała za nim i, spokojniejsza, sama poszła się położyć.

      Miała koszmary. Śniło jej się, że jest rozdzierana od wewnątrz. Miała uczucie, jakby ktoś wyrywał jej kawałek duszy, powodując potworny ból i palący gniew. Miała ochotę coś rozwalić, zniszczyć wszystko.

Widziała siebie, jak mierzy białą różdżką w jakiegoś mężczyznę. Wypowiada cicho Crucio  i upaja się cierpieniem, jakby próbując zrekompensować sobie własną stratę i swój ból.

      

      Obudziła się na podłodze, cała zlana potem. Obok niej klęczała Sophie ze zmartwioną miną.

      - Wszystko dobrze, mała! Już dobrze! To był tylko koszmar! Okropny koszmar! Już dobrze… - powtarzała Springsteen, delikatnie ścierając chusteczką pot z czoła Hermiony. – Już wszystko będzie dobrze! Ochronię cię, mała! – szeptała cicho dziewczyna.

      - Która godzina? – spytała półprzytomnie Granger, kiedy już się uspokoiła.

      - Szósta… Ale spokojnie, jest sobota… możesz jeszcze pospać… - tłumaczyła dziewczyna. Hermiona potrząsnęła głową. Odgarnęła mokre włosy z twarzy i powoli wstała.

      - Dzięki, Soph… Jesteś najlepszą przyjaciółką na świecie… - szepnęła słabym głosem. Springsteen uśmiechnęła się do niej ciepło i wróciła do łóżka.

      Panna Granger wzięła chłodny, orzeźwiający prysznic, umyła włosy, które potem wysuszyła jednym zaklęciem. Spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Podkrążone oczy mówiły same przez siebie i nadawały jej twarzy przemęczony wyraz. Westchnęła, sięgając po grzebień. Po kilku ruchach stwierdziła, że to nie ma sensu i, ubrana już, poszła na śniadanie.

*

      - Hermiona, czy ty w ogóle spałaś? – rzucił Potter, siadając naprzeciw niej. Skinęła lekko głową, wpatrując się w filiżankę herbaty.

      - Co się dzieje? – spytał, jednak ona nie odpowiedziała. Siedziała tak, nie zwracając na nikogo uwagi, nic nie jedząc.

      - Co jej jest, Sophie? – spytał Potter. Dziewczyna wzruszyła ramionami.

      - Miałam nadzieję, że ty mi powiesz, Harry – rzuciła sceptycznie. - Wczoraj długo nie chciała iść spać, a kiedy już się położyła, wrzeszczała na całą sypialnie. Musiałam rzucić na nią wyciszające, żeby Lavender i Parvati nie marudziły! Na sam koniec spadła z łóżka i dostała drgawek!

      Potter zamyślił się, przyglądając się przyjaciółce. W końcu obszedł stół i chwycił ją pod ramie.

      - Chodź! – mruknął. Posłusznie wstała i ledwo powłóczyła nogami. Nie obchodziło jej to, kto ją wyrwał z Wielkiej Sali, ani nawet gdzie chciał ją zabrać. Ciągle myślała o swoim śnie i nie miała pojęcia, o co w nim chodziło.

      Wybraniec posadził ją na łóżku w Pokoju Życzeń, po czym usiadł naprzeciwko niej.

      - Hermiona! Hermiona! – zawołał, machając jej ręką przed oczami. – Hermiona, ocknij się!

      Dziewczyna spojrzała na niego nieobecnym wzrokiem, jakby zamglonym.

      - Hermiona, co się dzieje? – spytał Potter. Granger nie odpowiedziała, kładąc się na łóżku i zwijając w kłębek. – Chcesz spać? Powiedz! Odezwij się! Hermiona!

      Skinęła głową, wyciągając dłoń do niego. Podał jej swoją, a ona lekko go pociągnęła, dając mu znać, żeby się położył obok niej.

      Kiedy ułożył się obok niej, wtuliła się w niego, kurczowo ściskając jego koszulę. Spojrzał na Hermionę; miała szeroko otwarte oczy, wpatrujące się w punkt ponad nim.

      - Harry – szepnęła po kilku minutach.

      - Tak?

      - Jestem potworem…

      - Co?... Nie jesteś! Co ty wygadujesz!

      - Wczoraj zaatakowałam Snape’a i posłałam go na ścianę. Przynajmniej tak mi się wydaje. Nie wiem, bo nic nie pamiętam! Jeszcze ten okropny sen w nocy… Rzucałam na kogoś Cruciatusa… Harry… ja jestem potworem!

      - Hermiona, to był tylko sen! Nie jesteś potworem! Nie wiem, co się stało ze Snapem, ale to na pewno też był wypadek… - powiedział cicho. – Nie mogłabyś nikogo skrzywdzić, mała…

      - Harry… boję się – jęknęła, a łzy potoczyły się po jej policzkach. Wtuliła twarz w jego klatkę.

      - Hej! Nie płacz! Nie bój się… Jestem tutaj… Śpij! Obronię cię przed wszystkimi… Nic ci już nie grozi…

Po chwili już spała, jednak wciąż trzymała się kurczowo jego koszuli. Sapnęła cicho przez sen, a on delikatnie gładził ją po plecach. Wtulił twarz w burzę jej loków i również zasnął.

*

      Do dzisiejszego dnia nie wiem, czy właśnie to wspólne spanie nas połączyło, czy było to jeszcze wcześniej… Do dzisiaj nie wiem, czy moja miłość do Harry’ego Pottera zaczęła się rozwijać wtedy, czy może już go kochałam?

W każdym razie, od tamtego dnia, nigdy nie pomyślałam już o Charliem, nigdy nie wspomniałam Kruma i nawet sobie nie zdawałam z tego sprawy. Może byłam zbyt ślepa, żeby widzieć, że przyjaźń zaczęła przeradzać się w coś większego. Może po prostu za bardzo się bałam o jego tyłek, żeby dać sobie szansę na uwierzenie w tę miłość.

I kiedy dzisiaj to piszę, myślę, że to zdarzenie było moim gwoździem do trumny…

*

      - Soph, gdzie jest Hermiona? – spytał Leonard, przysiadając się do swojej przyjaciółki w bibliotece. – Nie widziałem jej cały dzień!

      - Nic dziwnego – mruknęła z cwanym uśmieszkiem na twarzy, nie odrywając wzroku od książki.

      - Hm?

      - Potter ją gdzieś zabrał zaraz po śniadaniu. Nie ma ich w wierzy Gryffindoru… Przeszukałam nawet lochy. Nigdzie ich nie ma…

      - I co?! I ty sobie teraz tak siedzisz, jak gdyby nigdy nic?! A jeśli on jej coś zrobi?! – fuknął Krukon. Kiedy pani Pince syknęła na niego, przeprosił.

      - Leo… Potter nic jej nie zrobi. No chyba, że ją pocałuje…

      - Ale Sophie! Nie możesz tu siedzieć tak… Jak to pocałuje?! – Chłopak rozdziawił zabawnie usta i patrzył na swoją przyjaciółkę.

      - No, tak to! W nocy widziałam, jak się do niego przytulała –odparła i spojrzała na niego znacząco. - I to nie był taki uścisk, jakim nas obdarza. To był uścisk, jakim ty obdarzasz Jake’a, kiedy wraca z nocnych eskapad.

      Mitchell zrobił zdziwioną minę i jeszcze bardziej otworzył usta.

      - Leo, zamknij buzię, bo ci testral wleci… - mruknęła rozbawiona, przewracając kartkę.

      - Miona się zakochała? ­­– zaintonował Leo, patrząc pytająco na Sophie. Dziewczyna wreszcie na niego spojrzała i przytaknęła z szerokim uśmiechem.  – Ale, że w Potterze? Jesteś pewna? – spytał niedowierzającym tonem.

      Sophie przewróciła teatralnie oczami.

      - Leo, twoje wypowiedzi stają się coraz bardziej infantylne! Jak na Krukona, inteligencją nie grzeszysz!

      Mitchell uniósł jedną brew i spojrzał na przyjaciółkę. Była rozbawiona i starała się nie wybuchnąć śmiechem.

      - Proszę, zamknij buzię, Leo! Przynosisz sobie wstyd! – powiedziała, powstrzymując się od śmiechu. Chłopak zrobił to i odgarnął grzywkę z czoła. Rozciągnął się na krześle i wpatrywał w sufit w czasie, gdy Sophie czytała książkę.

      - Musimy chronić Hermionę! – zagadnął ją po kilkunastu minutach. Sophie spojrzała na niego zdumiona.

      - Przed Potterem?

      - Nie! Przed Brownem! Wczoraj widziałem, jak ją spoliczkował. Już  miałem do nich podejść, ale zdążyła uciec…

      - Musimy powiedzieć o tym Potterowi…

      Chłopak skinął głową i szybko wstał z miejsca.

      - Dokąd?! – syknęła.

      - No, do Pottera…

      Dziewczyna klepnęła się otwartą dłonią w czoło i spojrzała na chłopaka krytycznie.

      - Leonard, czy ty mnie w ogóle słuchasz?! Powiedziałam ci przed chwilą, że jest z Hermioną nie wiadomo gdzie! Włącz, proszę cię, funkcje myślenie! Zanim zacząłeś się zadawać z Jakiem, lepiej ci to szło – mruknęła zduszonym głosem. Chłopak sapnął i z powrotem opadł na krzesło.

      - Może masz rację… - mruknął cicho, na co dziewczyna odpowiedziała mu tylko cichym pomrukiem.

*

      - Hermiona – szepnął, lekko ją szturchając. – Hermiona, obudź się…

      Dziewczyna poruszyła się niespokojnie i spojrzała na przyjaciela. Miał bardziej, niż zwykle rozwichrzone włosy. Patrzył na nią swoimi zielonymi, tak bardzo ciepłymi, oczami.

      - Która godzina? – mruknęła zaspana i przetarła piąstkami oczy.

      - Myślę, że blisko południe. Wstawaj, mała! – Uśmiechnął się do niej zachęcająco, wciąż robiąc za poduszkę.

      - Muszę? – jęknęła niezadowolona, poprawiając się na Potterze. Chłopak zaśmiał się.

      - Tak! Nawet nie tknęłaś śniadania! Nie wspomnę już o tym, że się jeszcze dziś nie uczyłaś.

      - Harry… Nie chce mi się… - bąknęła, przymykając oczy.

      - Hermiona… Co się dzieje? – spytał zmartwiony , wychylając się tak, by zobaczyć jej twarz.

      - Nie chce ich  jeszcze widzieć. Chce leżeć tutaj, z tobą. Chce odpocząć od nich wszystkich – zwróciła się do niego płaczliwym tonem. Chłopak spojrzał na nią i poddał się. Wyraz jej zmęczonej twarzy z błagalnym spojrzeniem przekonał go. Nie mógł jej odmówić.

      - Ale jeść coś musisz! Gdyby Sophie się dowiedziała, że nie dałem ci jedzenia, zamordowałaby mnie na korytarzu pełnym ludzi!

      Dziewczyna zaśmiała się, przeciągając się jak kotka.

      - Zgredek! – zawołał Harry. Po chwili zmaterializował się przed nimi skrzat. Hermiona uśmiechnęła się do niego przyjaźnie, podpierając się na łokciach.

      - Witaj, Zgredku! – przywitała go radośnie.

      - Harry Potter i ukochana Harry’ego Pottera! Harry Potter sir, co Zgredek może zrobić dla niego i jego dziewczyny?

      - Zgredku, Hermiona nie jest moją dziewczyną – wytłumaczył się szybko Harry, a Hermiona cicho zachichotała.

      - Zgredek przeprasza! – powiedział płaczliwym tonem skrzat i pacnął się dłonią w czoło.

       - Już dobrze, Zgredku – zwróciła się do niego delikatnym głosem Hermiona. – Czy mógłbyś nam przynieść jakieś jedzenie? Choćby kanapki? – poprosiła. Oczy Zgredka rozszerzyły się, a na jego małą twarzyczkę wpełznął uśmiech.

      - Oczywiście! Co tylko panienka sobie życzy! – zawołał i po chwili zniknął z cichym trzaskiem.

      - Jego też owinęłaś sobie wokół palca – mruknął chłopak, rozbawiony. Spojrzała na niego sceptycznie.

      - Jak to - też? Kogo jeszcze sobie owinęłam? – spytała zaciekawiona, przewracając się na brzuch.

      - No… - Chłopak zawahał się, uciekając wzrokiem i pocierając dłonią kark. Hermiona kiwała głową, jednocześnie próbując powstrzymać się od śmiechu.

      - Bardzo proszę, panienko Hermiono, to dla pani! – mówił szczęśliwy skrzat, kładąc przed Hermioną talerz naleśników z czekoladą i stawiając na stoliczku obok dzbanek gorącej herbaty. – Harry Potter sir! To dla pana!

      Harry otrzymał talerz ładnie wyglądającej owsianki.

      - Ale pyszności! Zgredku, dziękujemy ci ślicznie! Teraz możesz wracać do swoich zajęć – odparła Hermiona z podziękowaniem. Skrzat uśmiechnął się szeroko, po czym znów zostali sami.

      - No proszę… Czyli jednak polubił cię bardziej, niż mnie!

      - Nie pasuje ci owsianka? – spytała, siadając wygodniej na łóżku. – Chcesz to możemy się zamienić – zaproponowała, podsuwając mu pod nos swój talerz.

      - Nie! Ty jeszcze dzisiaj nic nie jadłaś, więc takie naleśniki dobrze ci zrobią.

      - Mogę się z tobą podzielić. I tak nie zjem ich wszystkich…

      - Jeśli nie dasz rady, skończę za ciebie. A teraz przestań gadać i wcinaj – rozkazał, patrząc na nią wyczekująco. Dopiero kiedy dziewczyna kończyła pierwszego naleśnika, chłopak zaczął jeść swój posiłek.

      - Już nie mogę… - mruknęła, odsuwając od siebie talerz.

      - Jak to?! Tylko dwa?! Chyba sobie żartujesz! – bąknął niezadowolony i przejął jej talerz. Ukroił kawałek jedzenia i nabił na widelec. – Za tatusia!

Hermiona spojrzała na niego niedowierzająco.

      - Teraz to ty żartujesz… Na pewno nie dam się karmić! – żachnęła się, zakładając ręce na piersi.

      - Nie grymaś, dziewczynko! Otwieraj buzię! – powiedział chłopak z poważną miną.

      - Ale ja już nie mogę, Harry… - jęknęła, patrząc na niego błagalnie.

      - Otwórz buzię, maleńka!

      - Nie jestem maleńka! – oburzyła się.

      - Otwieraj, bo…- zagroził, patrząc na nią znacząco. Chcąc nie chcąc, poddała się i spełniła jego rozkaz. – Grzeczna dziewczynka – powiedział, wkładając jej do ust kawałek naleśnika. Zmrużyła groźnie oczy.

      - Przeginasz, wiesz? – mruknęła, kiedy on powiedział „za mamusię”.

      - Skoro dzidzia nie potrafi sama jeść, to trzeba ją nakarmić – rzucił od niechcenia, celując widelcem w buzię dziewczyny.

      - Pożałujesz tego! – bąknęła jeszcze i pozwoliła się karmić dalej. Chłopak z wesołością patrzył na morderczy wyraz twarzy przyjaciółki.

      - Teraz już naprawdę nie mogę, Harry! – poskarżyła się, patrząc na niego błagająco. – Błagam cię, nie wmuszaj mi już więcej… Zaraz pęknę!

Chłopak spojrzał na talerz, z którego zniknęły jeszcze dwa naleśniki. Skinął głową i wrócił do swojej zimnej już owsianki.

      - To kogo jeszcze owinęłam sobie wokół palca, hm? – spytała, układając się wygodnie na łóżku.

Chłopak o mały włos zakrztusił się ostatnią łyżką owsianki. Spojrzał na przyjaciółkę i widział, że nie odpuści.

      Następnym razem, Potter, ugryź się w język, ok?

      - No… Mnie na przykład… - bąknął niewyraźnie.

      - Możesz powtórzyć?

      Chłopak odchrząknął i z rumieńcami na twarzy powtórzył.

      - O! – Teraz i Hermiona się zarumieniła. Odchrząknęła kilka razy, wiercąc się na łóżku. – A czemu tak uważasz? – spytała szeptem.

      Chłopak spojrzał na nią z nikłym uśmiechem na twarzy. Wciąż miał czerwone od wstydu policzki, jednak patrzył jej prosto w oczy.

      - Sam nie wiem. Może po prostu dlatego, że jesteś, że się o mnie martwisz, troszczysz… Masz do mnie cierpliwość… - Zaśmiali się oboje.

      - Harry, jesteś moim przyjacielem! Muszę się o ciebie troszczyć.

      Uśmiechnęła się do niego delikatnie i pogłaskała po dłoni. Chłopak odstawił swój talerz i usiadł, opierając się o wezgłowie łóżka.

      - Sam nie wiem, jak zdołałem przeżyć bez twojej pomocy. Chciałbym, żebyś mogła ze mną szukać horkrusków…

      - To może mogłabym? – podsunęła nieśmiało.

      Chłopak szybko potrząsnął głową, spoglądając na nią z góry.

      - Nie! Tutaj jesteś bezpieczniejsza, a poza tym… lubię, kiedy na mnie czekasz – powiedział cicho. - Kiedy byłem w tej parszywej jaskini, sam nie wiem dlaczego, ale myślałem o tobie. Wiedziałem, że na mnie czekasz i że muszę do ciebie wrócić, żebyś się nie martwiła.

      - A co musiałeś zrobić, żeby zdobyć tego horkruksa?

      - Musiałem przepłynąć przez jezioro, wypić jakiś ohydny eliksir, by w końcu pokonać zgraję inferiusów. Tylko dzięki tobie mi się to udało. Dzięki tobie i lekcjom. Przez te dwa miesiące, nauczyłaś mnie więcej przydatnych zaklęć, niż możesz to sobie wyobrazić. Zawdzięczam ci życie, Hermiono – powiedział, patrząc na nią czule. Uśmiechnęła się i znów pogłaskała go po dłoni. Chłopak zsunął się i teraz leżał obok Hermiony. Oboje wpatrywali się w sufit, ale każde z nich było zupełnie gdzie indziej myślami.

      Hermiona myślała o swoim zachowaniu. O tym, jak szybciej, niż zwykle potrafi się wściec i do czego jej furia może prowadzić. Nie była pewna, czy będzie w stanie stanąć oko w oko z nauczycielem. Bała się, że mężczyzna zemści się na niej. A ona przecież nie chciała… I ten sen, w którym cieszyła się z bólu jakiegoś człowieka. Nie wiedziała, co ma o tym wszystkim myśleć.

      Harry natomiast myślał o niej. O tym, ile zdążyła dla niego zrobić przez te kilka miesięcy. Sprawiła, że znów był w stanie uwierzyć w to, że pokona Voldemorta raz, na zawsze. Zerknął na nią. Uśmiechnął się pod nosem. Ładna, mądra, odważna, wspaniała przyjaciółka. Przewrócił się na bok, tak, że mógł teraz na nią swobodnie patrzeć.

      Być może Hermiona nie była najpiękniejszą dziewczyną w Hogwarcie, ale brzydka też nie. Burza brązowych loków, które okalały jej twarz i rozłożyły się teraz wygodnie na poduszce, dodawały jej charakteru. Ciepłe, brązowe oczy przypominały czekoladę. Lubił w nie patrzeć – zawsze spokojne, opanowane... i takie czułe. Przebiegł dalej wzrokiem jej ciało, jednak już po chwili ocknął się i uświadomił sobie, gdzie właśnie spoczęło jego spojrzenie. Zaklął w myślach. Cholera! To tylko przyjaciółka, Potter! Postanowił więc znów przewrócić się na plecy. Była to zdecydowanie bezpieczniejsza pozycja.

       - Co się tak wiercisz? – spytała.

      - Szukam odpowiedniej pozycji – odpowiedział szybko, wymazując z pamięci obraz jej piersi, okrytych czarnym sweterkiem.

      - Widziałam, jak się na mnie gapisz, Harry! – warknęła, lecz na jej twarzy można było dostrzec rozbawienie.

      - Granger, nie myśl sobie zbyt wiele! – sarknął, również rozbawiony.

      - Oho! Mówimy po nazwisku? Czyżbyś był spięty? – spytała, unosząc się na łokciu i spoglądając na niego.

      - Nie, skądże – skłamał.

      Uśmiechnęła się pod nosem, po czym odwróciła się na brzuch.

      - A może tak rozładujemy to napięcie, hm? – rzuciła.

      - Co?! – zdumiał się.

      - Harry!

      - Jestem tylko nastolatkiem! Nic na to nie poradzę…

      Nie dokończył, bo Hermiona rzuciła się na niego i zaczęła łaskotać. Śmiał się głośno i nie mógł złapać tchu.

      - Hermiona! – wysapał. – Błagam!

      Dziewczyna z uśmiechem satysfakcji oderwała palce od jego ciała. Położyła się na swoim poprzednim miejscu.

      - A masz! Za wmuszanie we mnie posiłku!

      - Nie wiedziałem, że jesteś pamiętliwa.

      W odpowiedzi pokazała mu tylko język i cicho się zaśmiała.

*

      Sophie patrolowała korytarze, kiedy ktoś chwycił ją za rękę i wciągnął do opuszczonej klasy. Nie wydała z siebie żadnego dźwięku, ale szybkim ruchem wyciągnęła różdżkę. Zwinnie okręciła się i stanęła twarzą do Malfoy’a.

      - Do stu tysięcy pędzących hipogryfów! Znowu ty, parszywcu?! – warknęła, wbijając mu różdżkę w gardło.

      - Puść mnie, szmato!

      Sophie owszem puściła go, ale tylko po to, żeby wziąć porządny zamach i wymierzyć mu cios w brzuch. Chłopak zatoczył się i upadł na ziemię.

      - Nigdy mnie tak nie nazywaj, wredna łajzo! – wycedziła wściekła przez zęby. – Przestań się koło mnie szwendać, bo źle skończysz! Nawet w Mungu ci nie pomogą! Mam cię dość, szczurze!

      Chłopak powoli podnosił się z klęczek, patrząc prosto w oczy pannie Springsteen.

      - Czego ty ode mnie chcesz, Malfoy?! Nauki ciosów, bo ciągle ci ich za mało?! Nie uczą was tego w szkole dla Śmierciożerców?! Ach, no tak! Jesteście za głupi, żeby się czegokolwiek nauczyć! – krzyczała na niego, wymachując groźnie rękoma. – Uwzięliście się, żeby oczyścić świat z mugolaków i zdrajców krwi, ale to was powinno się eksterminować! – wypluła. – Ty i twoja rodzina uważacie się za takich wielkich wojowników, ale jak przyjdzie co do czego, pierwsi uciekniecie, gdzie pieprz rośnie! Nie ja tu zdradzam własną krew, Malfoy, a wy! To wy nie potraficie wybierać! Mam cię dość, Malfoy! Rzygam tobą! Daj mi spokój...

      Nie dokończyła. Chłopak przerwał jej monolog pocałunkiem, tak jak każdy wcześniejszy. Tym razem nie odepchnęła go przez długą chwilę. Zatracali się oboje w tym pocałunku zrodzonym z furii.

      Po dłuższej chwili, dziewczyna wyrwała się i trzasnęła głośno drzwiami.

      - No proszę! Chociaż ja nie dostałem! – sarknął, trzymając się za usta.

*

      Granger i Potter wrócili do wierzy dopiero po kolacji. Przez całą drogę do wierzy, trzymała go pod ramię i śmiała się z jego dowcipów. Dawno tak dobrze nie spędziła soboty. Kiedy weszła do dormitorium, przeraziła się.

      Pościel z łóżka Sophie znalazła się na podłodze, nie wspominając, że z poduszki została jedynie poszewka. Pióra wirowały jeszcze w powietrzu. Wszystkie rzeczy z szafki nocnej Sophie, ale także i Hermiony, również znalazły się na podłodze. Szklane odłamki wazonu wyśmienicie komponowały się z czerwonym dywanem. Nawet zasłony okienne były podarte.

      W samym środku tego piekła siedziała Sophie, próbując rozerwać poduszkę Hermiony.

      - Sophie! – krzyknęła Gryfonka i podbiegła do dziewczyny.

      - Nienawidzę tego gnoja, Hermiona! Nienawidzę go, naprawdę, ale uwielbiam, kiedy mnie całuje! Kretyn! Palant! Idiota! Pieprzona łajza i ścierwojad! Mam ochotę go zamordować! – ryknęła w stronę swojej przyjaciółki. Hermiona uklękła obok niej i przygarnęła do siebie. Otoczyła ją ramionami, delikatnie się z nią kołysząc. Springsteen, która nigdy nie płacze, teraz wybuchła głośnym szlochem. Hermiona głaskała ją po plecach, cicho nucąc. Tak właśnie uspokoiła małą Sophie, kiedy ta została zbesztana przez Snape’a w pierwszej klasie.

    - Co się stało? – spytała po chwili brązowowłosa dziewczyna. Sophie wciąż przytulając się do przyjaciółki, mruknęła:

      - Malfoy! Zawsze on się dzieje!

      Hermiona zmrużyła oczy, nie bardzo rozumiejąc o co chodzi. Wszyscy nienawidzili Malfoya, ale żeby przez niego robić taki bałagan w pokoju?! Po sekundzie dotarło do niej, co Sophie powiedziała o całowaniu.

      - Malfoy cię całuje?!

     - Tak! Nienawidzę go za to! Nienawidzę siebie, że mi się to podoba! – Jasnowłosa Gryfonka głośno zawyła. Hermiona westchnęła ciężko, po czym wyjęła różdżkę i machnęła nią. Wszystko wróciło do stanu normalności.

      - Powiesz mi, Sophie, co się dzieje? – poprosiła cicho dziewczyna. Springsteen pociągnęła nosem. Po chwili odchyliła się od swojej przyjaciółki i otarła oczy wierzchem dłoni. Cichym głosem opowiedziała jej o wszystkim, co zaszło między nią, a Malfoy’em. O tym,  że kiedy tylko go spotyka on zazwyczaj najpierw daje jej sobą pomiatać, by w punkcie kulminacyjnym, wpić się w jej usta i odebrać jej władzę w nogach.

      - A wiesz, mała, co jest w tym wszystkim najgorsze? – spytała, patrząc przyjaciółce prosto w oczy.

      - Że wciąż rozpamiętujesz każdy pocałunek i każdego ranka budzisz się, zastanawiając, czy może znów to dziś nastąpi? – podsunęła nieśmiało Granger. Sophie kiwnęła głową. – Wiem, Soph… Do dzisiaj tak mam, kiedy myślę o Charliem. – Spuściła głowę, obracając w dłoniach różdżkę.

      - Wciąż ci się podoba? – zdziwiła się Sophie. – Nawet po tym, kiedy cię uderzył?

      Hermiona nie podniosła głowy, jedynie potrząsnęła nią.

      - Sophie, ja nigdy nie zaznałam tyle czułości, co od niego. Po prostu żałuję, że to nie skończyło się inaczej.

       - No, ale masz Harry’ego…

      Granger uśmiechnęła się pod nosem, potakując głową.

      - Ale mam Harry’ego… - powtórzyła szeptem Granger, patrząc głęboko w oczy przyjaciółki.

_____

* revenio – z fr. ”revenir” wracać