Rozdział 9 "Strata"

Witam! ;) 

Przybywam do Was z nowym rozdziałem. Jeszcze tylko jeden i styknie nam 10! Super, co nie?

Rozdział raczej krótki, w stosunku do poprzedniego. Tylko 10 stron. Jeśli idzie o jakość - to sama nie wiem... Pozostawiam to do Waszej oceny. ;) 

Pozdrawiam, 

Eileen!

***

perfume distilled

    Harry Potter rzadko bał się tak bardzo, jak teraz. Siedział w kącie wielkiego salonu i próbował pozbierać się po morderstwie, którego właśnie był świadkiem. Spojrzał na leżące na podłodze ciało. Drżał na jego widok, jednak bardziej niepokoił go wyraz twarzy młodzieńca pochylającego się nad ofiarą.

Lord Voldemort, wciąż jeszcze piękny i młody, z ironicznym uśmiechem pochylał się nad starszą, grubszą kobietą. Na twarzy starszej pani wciąż widoczne było przerażenie. Nie mógł tego znieść. Tak, jak śmiechu Toma Riddle’a, który ściskał w swojej dłoni czarkę. Domyślał się, co zaraz z tym zrobi, ale nie mógł mu przeszkodzić. Musiał poczekać na odpowiednią chwilę, a jeszcze lepiej, udać się za Voldemortem do miejsca, w którym zamierza go ukryć.

        Sapnął, odrobinę za głośno, niż powinien. Miał jednak nadzieję, że wciąż rechoczący Riddle, niczego nie usłyszał.

        Pomylił się.

- Emfanis*! – mruknął zaklęcie przystojny młodzieniec, a peleryna niewidka Harry’ego znalazła się u jego stóp.

- Kim jesteś?! – ryknął Voldemort, szybkim krokiem kierując się w stronę kąta, w którym ukryty był Potter. – Kim jesteś i czego chcesz?!

        Chłopak cofnął się o krok i oparł się o ścianę.

        Ślicznie, Potter! Doskonale! Sarknął głosik w jego głowie.

     Chłopak zaczął szybciej oddychać, wciąż patrząc prosto w oczy Voldemorta. Czuł, że mężczyzna próbuje wedrzeć się do jego umysłu, jednak skupił się i odparł atak.

      - Pytam po raz ostatni – kim jesteś! – wrzasnął Riddle.

      - Revenio – mruknął i poczuł szarpnięcie w okolicy pępka. Po chwili klęczał w gabinecie i czuł, że głowa zaraz mu eksploduje. Spojrzał jeszcze na starszego mężczyznę, którego nie poznał i zemdlał.

*

       - Malfoy, musimy sobie coś wyjaśnić! – warknęła Sophie, kiedy spotkała chłopaka przechadzającego się po korytarzu. – Jest cisza nocna, a więc ciebie, łajzo, nie powinno tutaj być!

       - Zapominasz, moja droga, że również jestem prefektem – zakpił Ślizgon. Springsteen nie dała się zbić z pantałyku i mierzyła go morderczym wzrokiem.

    - Masz problem! Nie zamierzam cię tolerować na swojej zmianie! – warknęła, podchodząc bliżej chłopaka. – Wracaj do lochów, gdzie twoje miejsce!

        Chłopak zaśmiał się jadowicie, po czym jednym, zwinnym ruchem przyciągnął dziewczynę do siebie.

      - Nie zamierzam nigdzie iść, póki mi czegoś nie wyjaśnisz! – syknął, patrząc prosto w ciemne oczy Gryfonki. Starała mu się wyrwać, uderzając piąstkami w pierś chłopaka. Delikatnie odgarnął jej kosmyk włosa z czoła i mruknął: -  Jak to jest, Springsteen, wyzywasz mnie od łajz, szczurów i innych uroczych stworzeń, ale potem dajesz mi się całować, co więcej, sama nie jednokrotnie pogłębiasz pocałunki… Wiem, kotku, że podobam się dziewczynom, ale myślałem, że ty jesteś w stanie mi się oprzeć…

      - Bo jestem, idioto! Wyjaśnię ci to, raz na zawsze! Nie podobasz mi się, a oddaję ci pocałunki, bo chcę, żeby ci smutno nie było! Pobity, zrugany przez dziewczynę… Byłabym bez serca, gdybyś czasem nie dostał nagrody, za tak dzielne bycie łajzą… - Zaśmiała mu się w twarz. – A poza tym, chce ci pokazać, że zdrajczynie krwi, jak pięknie mnie nazywasz, potrafią lepiej całować, niż czystokrwiste świnki prowadzone na rzeź!

        Z twarzy chłopaka nie schodził ironiczny uśmieszek, kiedy pogłaskał ją po twarzy. Szybko odwróciła twarz, by po chwili znów patrzeć mu w oczy.

      - Skoro już sobie wszystko wyjaśniliśmy, to mógłbyś mnie puścić?! – warknęła. – Muszę iść zmyć z siebie tchórzostwo, zanim nim przesiąknę…

        Chłopak zaśmiał się kpiąco i puścił Gryfonkę. Ta poprawiła szatę i dostojnym krokiem odeszła w stronę wierzy Griffindoru.

      - Podoba mi się! – prychnęła. – Też coś!

        Kiedy znalazła się w łazience dla prefektów, spojrzała w lustro.

      - I kogo ty chcesz oszukać, kretynko? – westchnęła.

*

        Hermiona Granger odrabiała pracę domową w bibliotece. Było już późno, oczy same się jej zamykały. Po raz ostatni raz spojrzała na wypracowanie z eliksirów i zwinęła pergamin. Kiedy chowała rzeczy do torby, uderzyło ją dziwne uczucie, a zaraz potem poczuła, jak kamień na szyi strasznie jej ciąży.

      - Nie… - szepnęła, szybko zamykając torbę. Ścisnęła zielony wisior i mruknęła Deducetme**. Po chwili stała już w gabinecie dyrektora i patrzyła na leżącego na podłodze chłopaka.

      - Harry! Harry! – krzyczała, pochylając się nad nim. – Harry, ocknij się! – powtarzała, poklepując chłopaka po twarzy. Łzy zaczęły spływać po jej policzkach. – Proszę, kochany, odezwij się…

      - Panno Granger, proszę się odsunąć! – powiedział delikatnym tonem dyrektor, wchodząc do pomieszczenia z dwójką mężczyzn.

      - Ale dyrektorze… ja musze być przy nim… błagam… - łkała, patrząc na mężczyznę i wciąż ściskając w dłoni dłoń Gryfona. Dyrektor skinął głową, a dziewczyna odwróciła wzrok na leżącego na jej kolanach chłopaka.

      - Panienko, proszę się odsunąć … Musimy go wziąć na nosze…

      - Ale gdzie go zabieracie? – jęknęła, krążąc wzrokiem pomiędzy Dumbledorem, a mężczyznami w białych szatach.

      - Do Świętego Munga, panno Granger – powiedział cicho dyrektor Hogwartu. – Chodź, dziecko, udasz się tam ze mną – zawyrokował, wyciągając rękę do dziewczyny. Hermiona spojrzała na chłopaka, którego mężczyźni układali na noszach. Bez życia, taki delikatny… Kiwnęła głową i wstała z klęczek. Chwyciła dłoń dyrektora, a po chwili byli już w szpitalu Świętego Munga.

      - Dyrektorze… - spytała po kilku godzinach. Siedzieli w poczekalni na niewygodnych, drewnianych krzesłach. Łzy na twarzy dziewczyny dawno wyschły, a ona sama czekała w skupieniu na wiadomości o stanie zdrowia Pottera.

      - Tak, panno Granger?

      - Co się stało Harry’emu?

      - Harry… Naruszył prawo o podróżowaniu w czasie. Na szczęście Harry’ego, widział go tylko jeden człowiek i nie zdołał go rozpoznać. Tylko dzięki temu Harry żyje – wytłumaczył spokojnym głosem.

      - Panie dyrektorze, ale dlaczego Harry podróżował w czasie? – spytała, odwracając się całym ciałem do mężczyzny.

      - W poszukiwaniu... – zaczął i spojrzał na dziewczynę znacząco. Granger kiwnęła głową.

      - Kim był ten człowiek, którego spotkał Harry?

        Dyrektor cicho westchnął, po czym spojrzał na uczennicę.

      - To był Voldemort… - szepnął cicho staruszek. Hermiona zasłoniła sobie usta ręką.

      - Rozumiem, że nie poznał go tylko dlatego, bo jeszcze nie zdążył spotkać Harry’ego, tak? – Dyrektor skinął głową, a dziewczyna wróciła do zadumy. Obracała w palcach zielony kamień, który prawdopodobnie uratował Harry’emu życie.

      - Panie Dumbledore – odezwała się młoda uzdrowicielka. Dyrektor wstał, tak jak Hermiona. Oboje zmrużyli oczy w oczekiwaniu na informacje. – Chłopak będzie żył, ale… ale stracił część pamięci. Nie wiemy, co pamięta, a czego nie…

       - Nie możecie mu jej jakoś przywrócić? – wypaliła Granger, próbując powstrzymać łzy.

      - Panienko, to nie jest takie proste… Nie zarejestrowano podobnego przypadku, jak pana Pottera. Zazwyczaj ci, którzy zostali przyłapani na podróżach w czasie, umierali… Pan Potter jest swoistą zagadką. Musimy czekać, aż się przebudzi. Do tego czasu nie jesteśmy w stanie nic zrobić – powiedziała chłodnym tonem kobieta, po czym oddaliła się od nich.

      - Och! – jęknęła Hermiona, opadając ciężko na siedzenie i chowając twarz w dłoniach.

      - Spokojnie, Hermiono… - powiedział staruszek ciepłym tonem, delikatnie poklepując ją po ramieniu. – Powinnaś się przespać. Jest pani na nogach od…

      - Chcę go zobaczyć – powiedziała stanowczo, wstając. Dyrektor już któryś raz widział zaciętość na tej młodej twarzy i wiedział, że nie jest w stanie przekonać tej dziewczyny. Westchnął ciężko i zaprowadził dziewczynę do sali, w której leżał Potter.

      - Och, Harry… - szepnęła rozrzewniona i szybkim krokiem podeszła do łóżka. Usiadła na stołku i chwyciła jego dłoń.

        Dyrektor wpatrywał się w te scenę, po czym wyszedł wiedząc, że nic tu po nim. Hermiona Granger była upartą, młodą kobietą. Do tego zakochaną! Nie odciągnie jej za żadne skarby.

*

        Albus Dumbledore wrócił do Hogwartu i natychmiast wystosował zawiadomienie do przyjaciół panny Granger, w którym przekazał im wiadomości o dobrym stanie zdrowia Hermiony i jej bezpieczeństwie.

      - Albusie!

        Do gabinetu dyrektora weszła profesor McGonagall.

      - Minerwo? – zwrócił się zmęczonym głosem.

      - Co się dzieje? – spytała, podchodząc do dyrektora od tyłu i kładąc dłonie na jego ramionach i delikatnie je masując.

      - Harry wylądował w Mungu. Spotkał Toma podczas podróży poszukiwawczej. Na szczęście Riddle był za młody, żeby go poznać…

      - Co się z nim stało?

      - Leży w śpiączce i ma utratę pamięci. Nie wiadomo jakiego stopnia… Panna Granger jest przy nim.

        Kobieta zacisnęła usta.

      - Sama? Bez żadnej opieki?

      - Ona jest dla siebie wystarczająco dobrą opiekunką. Przypomina mi kogoś…

        Minerwa zarumieniła się delikatnie, jednak czerwone plamy szybko zniknęły z jej twarzy.

      - Być może, ale to jest wciąż dziecko…

      - Ona jest już młodą kobietą, Minerwo, i dobrze o tym wiesz! To dzięki niej Harry wrócił do Hogwartu. Dzięki niej nie jest teraz sam… Jestem z nich bardzo dumny – powiedział, pocierając oczy.

      - Idź się położyć, Albusie.

     Staruszek skinął głową, po czym wstał i ucałował dłoń profesorki. Kobieta wykrzywiła usta w delikatnym uśmiechu, po czym sama wróciła do swoich kwater.

*

      - Leo! Leonard! – krzyczał młody chłopak, biegnąc za swoim partnerem. – Leonardzie, masz się natychmiast zatrzymać!

        Ciemnowłosy chłopak zatrzymał się i odwrócił do swojego byłego partnera z irytacją wymalowaną na twarzy.

      - Czego chcesz, Jake?! – syknął, obrzucając wzrokiem przechodniów.

      - Porozmawiać! Co się z tobą dzieje, kochanie? – spytał przymilającym głosem Jake, próbując pogłaskać chłopaka po policzku. Leonard złapał go za nadgarstek, nie pozwalając na to.

      - O czym?! O tym, w czym tamta Ślizgonka jest lepsza ode mnie?! Czy może chcesz mi wytłumaczyć, że w sumie nie wiedziałeś, czy jesteś bi czy homo?! Człowieku! Mało mnie to w tej chwili obchodzi, więc zejdź mi z drogi! – ryknął Mitchell, odgarniając ręką Jake’a i torując sobie drogę do wierzy Gryffindoru.

        Pod obrazem Grubej Damy czekała na niego Springsteen, tupiąc nogą ze zdenerwowania.

      - Czy wiesz, gdzie jest Hermiona? – spytali oboje jednocześnie. Uśmiechnęli się pod nosem.

      - Czyli nie tylko ja dostałam list bez praktycznie żadnej informacji… - mruknęła niezadowolona dziewczyna, ciężko ruszając do przodu. – I teraz pewnie będę musiała świecić oczami za nią przed Snapem, tylko dlatego, że jej się zachciało balować z Potterem! – prychnęła, odgarniając włosy z czoła.

      - Wiesz, że Hermiona taka nie jest – pouczył ją Krukon. – Musiało zdarzyć się coś ważnego, skoro Hermiona opuszcza lekcje!

        Szli w ciszy, aż do zejścia do lochów. Tam rozstali się, ponieważ Krukon miał Opiekę nad Magicznymi Stworzeniami. Sophie była pierwsza pod klasą, więc wyciągnęła podręcznik i zaczęła powtarzać.

      - Zdrajczyni jest! A gdzie szlama? – syknął jej do ucha Malfoy. Warknęła, zatrzaskując książkę.

      - Nie wpieniaj mnie, Malfoy! To nie jest dobry dzień! Mogłabym oszpecić twoją buźkę… - burknęła, odwracając się z wyzywającym wyrazem twarzy.

      - Wraca moja lwica! – sarknął chłopak, wkładając ręce do kieszeni spodni. – I do tego, martwi się o mnie!

        Dziewczyna zaśmiała się ironicznie.

      - Nigdy nie będę twoją lwicą, szczurze! – warknęła, grożąc mu palcem.

        Na szczęście ludzie zaczęli się zbierać pod klasą, dzięki czemu uniknęła dłuższej wymiany zdań. Po chwili przyszedł Slughorn i zaczęła się lekcja.

*

        Hermiona ocknęła się pod ciężarem czyjegoś spojrzenia. Podniosła głowę i zobaczyła, że wpatrują się w nią cudowne, zielone oczy. Uśmiechnęła się delikatnie.

      - Cześć, Harry – przywitała się ciepło.

      - Cześć! – Odwzajemnił uśmiech. – Gdzie jestem?

      - W szpitalu świętego Munga.

      - Ale dlaczego? – spytał, mrużąc oczy.

      - Bo zostałeś odkryty w przeszłości, w której nie powinieneś być…

      - Co? – Nie zrozumiał, wciąż patrząc na dziewczynę.

      - Och, później ci to wyjaśnię! Teraz musisz odpoczywać… - powiedziała cicho, poprawiając mu kołdrę. Uśmiechała się do niego czule, po czym usiadła na swoim miejscu.

      - Możesz się położyć obok mnie, jeśli chcesz… - zaproponował ciepłym głosem. – W końcu jesteś moją dziewczyną, prawda?

        Hermionie zamarło serce. Nie była jego dziewczyną, a przyjaciółką.

      - Och, Harry… ja…

    Nie dokończyła, bo do pokoju wszedł Dumbledore w towarzystwie tej samej uzdrowicielki, co wcześniej. Hermiona uśmiechnęła się do nich niepewnie.

      - Harry, chłopcze! Obudziłeś się!

        Patrzyła na Harry’ego i myślała. Dlaczego pomyślał, że jest jego dziewczyną? Pamięta ją, ale nie wie, jakie relacje ich łączą? Śmieszne!

        No pewnie! To żart! Głupi żart! Och, już ja mu pokażę…

      - Kochanie?

        Kochanie?! Nigdy nie byłam jego kochaniem… Potter, skończ te gierki!

      - Panno Granger? – zwrócił się do niej Dumbledore z iskierkami w oczach i dobrotliwym uśmiechem na ustach.

      - Tak?

      - Czy mogłabyś pomóc Harry’emu wstać i przejść się z nim po piętrze?

        Kiwnęła szybko głową. Dobra okazja do rozmowy. Chłopak uśmiechnął się do niej czule i podniósł się lekko na łokciach. Pomogła mu wstać, chwytając go pod ramię, zarzuciła mu szlafrok i wyszli z sali.

      - Harry, w co ty ze mną grasz, co? – spytała rozbawiona.

      - Słucham?

      - Wiesz, że nie jestem twoją dziewczyną…

      - Nie? – spytał, jakby smutnym tonem.

      - Nie… Harry… - Popatrzyła na niego przestraszona. – Dlaczego miałabym być twoją dziewczyną? Nigdy przecież nią nie byłam…

      - To dlaczego ściskałaś moją dłoń i szeptałaś przez sen moje imię? Wiem, że cię znam…

      - A jakie masz wspomnienia związane ze mną? – spytała drżącym głosem.

    - Pamiętam, jak leżeliśmy razem w Pokoju Życzeń… w sumie spaliśmy… i jak cię karmiłem… Myślałem, że jesteś moją dziewczyną… Jeszcze to pożegnanie… Nie wiem, gdzie odchodziłem, ale byłaś taka poruszona… Tak mocno mnie przytulałaś… Z resztą… Miałem tyle miłych uczuć w sobie, kiedy tak o tym myślałem…

      - Nie, Harry! Ja nie byłam twoją dziewczyną, była nią…

        Nie dokończyła, bo oto na szyi Pottera zawisła rudowłosa dziewczyna. Zirytowała się. Czy będzie jej dane dokończyć?!

      - Harry! – Ginny pocałowała chłopaka w policzki z radosnym uśmiechem. – Och, Harry!

      - Kim jesteś? – spytał, odsuwając od siebie dziewczynę i mocniej ściskając dłoń Hermiony.

      - Harry… No jak to, kim… - zaczęła Ginny. Spojrzała gniewnie na Granger. – Coś ty mu zrobiła?! Zaczarowałaś go?! Czy podałaś eliksir…?

      - Słucham?! – wściekła się starsza Gryfonka. – Nigdy nie byłabym do tego zdolna! Przypominam ci, że to ty go zostawiłaś, a nie on ciebie!

      - Więc dlaczego nie wie kim jestem?

      - Bo stracił pamięć, głupia idiotko! – zirytowała się Hermiona, podpierając się pod bok. – Gdybyś z nim nie zrywała wiedziałabyś o wszystkim, co dzieje się w życiu Harry’ego! Teraz nie możesz mi wymawiać, że coś mu zrobiłam, tylko dlatego, że cię nie pamięta… widocznie nie chciał cię pamiętać – wypluła złośliwie.

        Nigdy nie słyszała ze swoich ust takiego jadu.

      - Och! Świetnie! A więc idę!

      - I bardzo dobrze! Nie potrzebnie się fatygowałaś – mruknęła Granger, patrząc z wyższością na Weasley. Ta odwróciła się na pięcie i oddaliła się od nich, tak szybko jak się pojawiła.

            - To właśnie była twoja dziewczyna – powiedziała już spokojniej, wskazując dłonią na miejsce, w którym przed chwilą stała Ginny. – Naprawdę jej nie pamiętasz?

            - Nie… - Pokiwał przecząco głową ze smutną miną.

            - Powiedz mi, Harry, co w ogóle pamiętasz?

        Chłopak spojrzał na nią, po czym usiadł na jednym z krzeseł. Przysiadła się i czekała, nie poganiając go.

      - Może zadawaj mi pytania… - zaproponował, a ona potwierdziła głową.

      - Pamiętasz… - przerwała na moment, bo ktoś przechodził obok -… Voldemorta?

      - Tak. Wiem, że jest przesiąknięty złem i muszę go pokonać… Wiem, że szukam czegoś, co pomoże mi w tym, ale nie pamiętam, jak to się nazywa…

      - Horkruksy – podsunęła szeptem, biorąc dłoń chłopaka w swoją. – A wiesz, dlaczego ty musisz go pokonać?

      - Bo mnie naznaczył, przez jakąś przepowiednie. Nie bardzo pamiętam, jak brzmi jej treść, ale wiem, że to nie musiałem być ja. Mógł to być jakiś Neville…

      - Neville Longbottom. To nasz kolega z roku – uzupełniła jego wiedzę, delikatnie się uśmiechając.

      - Właśnie… Wiem, że kilka razy udało mi się pokonać Voldemorta, ale zawsze wracał. W czwartej klasie wrócił ostatecznie, jednak nie pamiętam, jakim sposobem…

*

        I tak okazało się, że Harry pamięta większość faktów związanych z Voldemortem i ze mną. Nie pamiętał tylko niektórych okoliczności lub dokładnych miejsc tych zdarzeń. O innych ludziach i wydarzeniach pamiętał w mniejszym stopniu lub wcale…

        Wiedział, że Voldemort zabił mu rodziców, jednak musiałam przypomnieć mu ich imiona. Lily i James – nie mogłam zapomnieć. Tyle razy mi o nich kiedyś opowiadał. Raz nawet stwierdził, że jestem podobna do jego matki – jestem jedną z najlepszych uczennic w Hogwarcie. Pamiętał, że mam takiego samego patronusa, co jego matka. Nie miałam o tym wcześniej pojęcia, chociaż to on uczył mnie tego zaklęcia. Nigdy wcześniej mi o tym nie wspomniał.

        Pamiętał, że Voldemort zabił mu większość bliskich osób i od razu wyraził swój strach o moją osobę. Widziałam, że cierpiał, kiedy musiałam mu dopowiadać pewne zdarzenia, ale ja po prostu chciałam, żeby znał swoją historię. Pamiętał też, co najciekawsze, że jest w szkole chłopak, Charlie, który zagraża mojemu życiu. Nie miałam pojęcia, skąd wiedział, że mnie uderzył i wolałabym, żeby tego akurat nie pamiętał.

        Kiedy wyciągnęłam z niego prawie wszystkie wspomnienia był tak zmęczony, że zasnął od razu, kiedy zaprowadziłam go do szpitalnego łóżka. Położyłam się obok niego, na jego żądanie… Jednak wstałam, kiedy tylko zasnął i wpatrywałam się w niego, stojąc przy oknie.

        Po raz kolejny postanowiłam sobie, że nigdy go nie opuszczę i że pomogę mu odzyskać wszystkie wspomnienia. Tym samym przybiłam sobie kolejny gwóźdź w mojej trumnie…

*

        Panna Granger wraz z Dumbledorem rozmawiała z młodą uzdrowicielką, która zajmowała się Harrym. Kiedy Hermiona powiedziała jej o wybiórczej pamięci Pottera, kobieta poinformowała ich, że widocznie jego mózg uznał te wspomnienia za najważniejsze. Hermiona nie udawała, że nie zauważyła wzroku dyrektora. Przewróciła teatralnie oczami i dalej słuchała kobiety.

        Harry wrócił do Hogwartu po pięciu dniach i, tak jak Hermiona, miał spore zaległości. Dzięki dobroci Sophie i Neville’a udało im się bardzo szybko nadrobić materiał. Przynajmniej Hermionie, bo Harry miał pewne problemy z przypomnieniem sobie niektórych, podstawowych zaklęć. Panna Granger pomagała mu w nich, a także wciąż uczęszczała na zajęcia do Snape’a, który wymagał od niej jeszcze więcej, niż wcześniej.

        Wciąż zastanawiała się, jak pomóc Harry’emu w odzyskaniu wspomnień. Mimo tego, co usłyszała w szpitalu, chłopak zbyt wielu ważnych rzeczy nie pamiętał.

       Patrzyła teraz na niego, kiedy niezgrabnie pisał swój esej na transmutacje. Pochylał się nad pergaminem, a włosy opadały mu na oczy. Pocierał nasadę nosa, czytając podręcznik i wyszukując w nim ważnych informacji.

      - Harry? – spytała cicho, kładąc dłoń na jego przedramieniu.

      - Hm?

      - Może się przejdziemy? – zaproponowała. – Siedzimy nad lekcjami od trzech godzin, a wieczór jest taki ładny. Trochę świeżego powietrza nam nie zaszkodzi… Tak, jak drobna przerwa.

        Potter przeniósł wzrok na dziewczynę, a w jego intensywnie zielonych oczach widniała czułość i podziękowanie. Kiwnął szybko głową i zatrzasnął książkę, zaznaczając pergaminem miejsce w którym skończył.

        Wstała i naciągnęła wełniany sweter na ramiona. Chłopak delikatnie poprawił jej kołnierzyk, muskając przy tym jej kark zimnymi palcami. Uśmiechnęła się do niego delikatnie, a widząc wszystkowiedzące spojrzenie Sophie, zarumieniła się.

        Kiedy wyszli na błonia, słońce chyliło się ku zachodowi.

      - Może odwiedzimy Hagrida? – spytał, proponując jej swoje ramię. Przyjęła je z uśmiechem, a Potter splótł palce z jej. Speszyła się lekko.

      - Tak, pewnie. Jeśli masz na to ochotę – odparła drżącym, ochrypłym głosem.

        Nie mogła sobie przypomnieć od kiedy jej głos drżał przy nim w ten sposób; od kiedy cała zaczęła drżeć przy każdym jego dotyku, choćby najmniejszym. Nie pamiętała też, od jak dawna jej serce drżało na jego widok i jak bardzo wyrywało się do niego.

        Zbeształa się w myślach. Granger, błagam! Pamiętasz, czym skończyło się twoje ostatnie zauroczenie?! Więc ogarnij się i nie próbuj nic czuć do tego chłopaka! Natychmiast masz przestać o nim myśleć!

        Szła przy jego boku po stromym wzgórzu pochłonięta myślami i dopiero kiedy Harry zapukał do drzwi swojego dużego przyjaciela, wróciła do normalności.

        Tak, pamiętała doskonale czym mogło skończyć się jej ostatnie zauroczenie. Harry, jej najlepszy PRZYJACIEL, mógł zginąć.

      - Harry! Cholbika! Dawno cię nie widziałem! – zawołał pół-olbrzym, wpatrując się w Pottera. Dziewczyna uśmiechnęła się przyjaźnie. – O rany… Mogłeś powiedzieć, że przyjdzie z tobą dama.

Hagrid przyczesał włosy palcami i wygładził koszulę. Hermiona zaśmiała się i wystawiła drobną dłoń w stronę Hagrida.

      - Dzień dobry! Jestem Hermiona, pamięta mnie pan? – spytała, wciąż się uśmiechając.

      - Oczywiście! A poza tym… nie mógłbym zapomnieć! Harry ciągle o tobie mówi!

        Chłopak zarumienił się, z resztą, tak jak Hermiona. Starała się na niego nie patrzeć i wyswobodziła dłoń ze splotu. Weszła do środka za zaproszeniem Hagrida, usiadła przy dużym stole i rozejrzała się po domku. Harry opowiadał jej kiedyś o Hagridzie, jako osobie prywatnej. Doszła wtedy do wniosku, że nie może różnić się zbyt wiele od nauczyciela. Zakręcony na punkcie zwierząt.

        Pogłaskała Kła po głowie, którą ułożył na jej kolanach.

      - Co tam u ciebie, Harry? Wszystko w porząsiu? Dumbledore opowiadał mi co się stało. To straszne! Jak się czujesz? Dużo nie pamiętasz?

      - Nie, w sumie to nie. Pamiętam wszystko, co związane z Voldemortem i Hermioną, ale o innych trochę mniej… No, i nie pamiętam najważniejszego! Jak to się stało, że straciłem pamięć! – Wybraniec zaśmiał się i spojrzał na Hermionę. Ta siedziała cicho, wpatrując się w drewniany blat.

      - Chcecie herbaty? – spytał pół-olbrzym, a Gryfoni zgodnie pokiwali głowami. Harry przyglądał się dziewczynie; była spięta, a jeden z loków smętnie opadał na jej czoło. Wyciągnął dłoń, żeby go poprawić i założył go za ucho, uśmiechając się przy tym czule.

        On był pewien. Był, jak nigdy niczego w życiu. Był pewien, że to co jest między nim, a Hermioną Granger jest czymś o wiele większym, niż przyjaźń. To uczucie miało u podstaw prawdziwą, nieskalaną przyjaźń, lecz nie potrafił, a może po prostu nie chciał, tego nazwać. Kiedy dopadały go wspomnienia, w których znajdowali się oboje widział i czuł coś silnego. Nie miał odwagi tego przyznać, ale Hermiona… Hermiona…

      - Harry, cholibka! Otrząśnij się! – zawołał Hagrid, machając mu potężną dłonią przed oczami. Hermiona przyglądała mu się badawczo ze ściągniętymi brwiami i powoli piła herbatę.

            - O! Przepraszam – mruknął chłopak, chwytając swój kubek.

        Spędzili miło czas na rozmowie. Hermiona śmiała się z przygód Hagrida i starała się nie myśleć o tym, że spojrzenie Harry’ego trochę za często zatrzymuje się na niej. Nie chciała nic psuć w ich relacji, jednak wiedziała, że to nie możliwe… Już dawno coś zaczęło się dziać, a ona za późno to zauważyła.

      - Hagrid jest bardzo miłym człowiekiem – zauważyła, kiedy zmierzali do zamku. Objęła się ramionami, starając się odpędzić od siebie chłód wieczora.

      - Tak. Dobry z niego chłop. I bardzo pomocny – potwierdził Potter, lekko przysuwając się do Hermiony. Zdjął swój sweter, po czym zarzucił go bez słowa na ramiona dziewczyny.

      - Harry! Przeziębisz się! Natychmiast to włóż – powiedziała zatroskana, ściągając z siebie jego ubranie.

      - Nie! Mi jest ciepło – odparł buńczucznie, zastawiając jej drogę. – Hermiono…

      - Tak, Harry?  - spytała, zakładając na siebie sweter. – O co chodzi? – ponagliła go, kiedy nie odpowiadał.

        Potter przyjrzał jej się i znów poprawił jej kołnierzyk, odcinając zimnu dostęp do jej szyi. Zrobił krok i nachylił się. Dziewczyna patrzyła na niego przestraszona, jednak nie odsunęła się.

      - Harry… błagam… - szepnęła jeszcze, zanim chłopak złożył na jej ustach delikatny pocałunek. Przymknęła oczy i położyła dłonie na jego żebrach. W pierwszej chwili chciała go odepchnąć, jednak potem przegrała z własnym sercem. Oddała mu czułość równie delikatnie, co on i delektowała się miękkością jego ust.

        Harry oparł głowę o jej czoło, zakładając dłoń za jej kark.

      - Hermiona, ja…

      - Proszę, nie mów tego… - jęknęła żałośnie, po czym uciekła w stronę zamku.

_____

* emfanis – z gr. pokaż

** deducet me – z łc. Prowadź mnie