Rozdział 10 "Gdy rozum śpi, budzą się upiory*"

* F. Goya


Dobry wieczór!
Wstawiam ten rozdział, chociaż nie jestem do niego przekonana. Ostatnio coś mi nie pasuje we wszystkim. Chyba przez tą niekończącą się zimę, moje problemy życiowe i mój ból istnienia. Więc, nie przedłużam i oddaję w Wasze ręce. Wydaję mi się, że jest jednym z najbardziej obojętnych, jakie w swoim życiu napisałam.

Pozdrawiam!

 ***

stay

      Koniec marca rozpieszczał uczniów Hogwartu coraz cieplejszymi promieniami słońca. Wiatr coraz rzadziej był zimny, a ptaki coraz głośniej śpiewały o poranku. Uczniowie z przyjemnością otwierali okna w pokojach wspólnych i dormitoriach, chcąc wpuścić do zamku trochę zapachu wiosny.

      Hermiona siedziała zamyślona na jednej z ławek i przyglądała się bawiącym się na ziemi wróblom. Westchnęła ciężko i pokiwała głową z dezaprobatą.

      - Hermiona, co ci jest? – spytał Leo, przysiadając się do przyjaciółki.

      - Nic. Jestem zmęczona – odparła sucho, nie zaszczycając przyjaciela spojrzeniem.

      - Potter cię szuka – mruknął chłopak i przeciągnął się.

      - Ok.

      - A więc to przez niego?

      - Co? Nie! – zaprzeczyła szybko, ściągając brwi.

      - Jasne – sarknął i z rozbawieniem przyjrzał się Gryfonce. – O co chodzi, Hermiona? Coś ci zrobił? Skrzywdził cię? Jak chcesz to mogę go zabić! Po Jake’u jestem w stanie zrobić wszystko!

      Hermiona spojrzała na niego z politowaniem i potrząsnęła głową.

      - A jak się czujesz po zerwaniu z twoim niepokornym chłopcem? – spytała, wracając do obserwacji ptaków.

      - Radzę sobie świetnie! Doszedłem do wniosku, że musiał to robić przez długi czas! – powiedział, spoglądając na jezioro. Zapanowała pomiędzy nimi przyjemna cisza. Hermiona zdała sobie sprawę, jak dawno tego nie robili. Tak po prostu nie siedziała z Leo na ławce i nie gawędziła lub, jak w tej chwili, cieszyli się ciszą.

      - Dobrze, że przyszła wiosna… - odparł Krukon po chwili, wciągając głęboko powietrze.

      Granger zaśmiała się i pokiwała głową.

      - Hermiona!

      Dziewczyna nie musiała odwracać głowy, żeby sprawdzić kto to był. Wiedziała doskonale do kogo należał ten głos.

      Jęknęła cicho i przywołała na usta wymuszony uśmiech.

      - Tak, Harry? – spytała sztywno.

      Leonard zmierzył ją wzrokiem i nie uszło jego uwadze, że dziewczyna napięła się jak struna.

      - Zostawię was samych – mruknął, próbując się wycofać. Dziewczyna zatrzymała go gestem ręki, nawet na niego nie patrząc. – Cześć, Harry!

      - Cześć, Leo!

      - Jak się czujesz?

      - W miarę – odpowiedział zdawkowo, wciąż patrząc na Hermionę. – Hermiona, możemy porozmawiać?

      Kiwnęła głową i założyła ręce na piersi, oczekując. Leonard, mimo protestów Hermiony, wstał i oddalił się na kilka kroków. Oparł się o drzewo i patrzył przed siebie.

      - Hermiona, nie wiem, co mnie wczoraj naszło… To nie powinno się wydarzyć! Wiem, że prawie popsułem naszą przyjaźń… Może to przez te leki… - mówił, co jakiś czas zawieszając głos i szukając odpowiednich wyjaśnień. – Hermiona, ja przepraszam. To, co się wczoraj stało…

      - Nie powinno mieć miejsca, Harry! – ucięła ostro, opuszczając ręce. – Harry, liczę, że to była po prostu jakaś koszmarna pomyłka i, nie wiem, szukałeś odrobiny czułości, ale ja ci jej, Potter, nie zapewnię. Nic do ciebie nie czuję, prócz przyjaźni, rozumiesz? – powiedziała głosem zupełnie wypranym z emocji.

      Widziała ból w oczach Gryfona, jednak nie mogła się pod nim ugiąć. Tak, bolało ją serce. Starała się je uciszyć i pierwszy raz w życiu tak skutecznie jej to wychodziło. Harry miał pozostać jej przyjacielem i o niczym innym nie mogło być mowy. I tak wystarczająco straciła głowę poprzedniego wieczoru, dając mu się całować i czerpiąc z tego przyjemność.

      Przez całą noc wierciła się w łóżku, odtwarzając co chwilę wspomnienie ich pocałunku. Miała mętlik w głowie, to prawda, ale jedna myśl świeciła wystarczająco jasno, żeby za nią podążać. Harry to twój przyjaciel! I tego musiała się trzymać. Zamierzała nie dopuścić do tego, by było między nimi coś więcej.

      - Tak, Hermiono, rozumiem.

      Zmierzyła go wzrokiem, po czym odeszła w stronę Leonarda. Ciężkimi krokami oddalała się od Złotego Chłopca i starała się nie myśleć o tym murze, który właśnie między nimi postawiła. Czuła, że chłopak teraz właśnie dokłada swoje własne cegły. To dobrze. Nie będzie mu tak źle, jak jej. Nie będzie czuł tej wściekłości na samego siebie, że coś niszczy; być może coś, co byłoby najpiękniejszą i najszczęśliwszą rzeczą, jaka by go w życiu spotkała.

      Bo ona wiedziała, że właśnie stara się utracić jedyną szansę na stworzenie dobrego, nietoksycznego związku.

      - Wiesz, że właśnie tracisz swoją szansę? – zagadnął ją Leonard, wskazując głową na odchodzącego w stronę zamku Pottera. Zignorowała jego wypowiedź, bo wiedziała, że jeśli zaczęłaby mówić, mogłaby się rozpłakać, a potem pobiec za Potterem i błagać go o wybaczenie. Nie! Ona nie mogła dopuścić do tego, żeby jemu stała się krzywda! Jej, owszem, jemu – nigdy!

*

      Wszedł wściekły do dormitorium i rzucił się na łóżko.

      - Głupi! Głupi! Głupi! – warknął, uderzając poduszkę.

      Wierzgnął kilka razy nogami, żeby dać upust swojej złości, jednak szybko tego pożałował. Trafił palcami w swój kufer, stojący w nogach łóżka.

      Leżał więc teraz spokojnie, sfrustrowany robiąc sobie w myślach wyrzuty.

      Potter, ty idioto! Jesteś wprost mistrzem w uczuciach! Brawo! Może lepiej by było, gdybyś umarł na tej zasranej wyprawie! Och, jej na pewno byłoby lepiej bez ciebie! Co ty sobie wyobrażasz?! Budzisz się ze śpiączki i tak, zaraz, ot, okazujesz jej swoje uczucie, myśląc, że dobrze odczytujesz szczątki swoich wspomnień! No pięknie, Potter, pięknie!

      Jakbyś czasem pomyślał pięć razy, a potem uległ swoim chcicom, to nigdy byś jej nie stracił! A ona ma rację, że ci powiedziała to w tak dosadny sposób! Nie jest dla ciebie, kretynie i zrozum to wreszcie!

      Warknął rozeźlony i z całej siły walnął pięścią w szafkę nocną. Syknął z bólu, po raz kolejny klnąc na swoją głupotę.

      - Harry, wszystko dobrze? – zagadnął go Neville, który właśnie wszedł do dormitorium.

      - Powiedz mi, czy ja zawsze najpierw robię, a potem myślę? – syknął, patrząc na kolegę z ognikami złości w oczach.

      - Harry…

      - Odpowiedz!

      - W sumie, to tak. Ale nie zawsze to jest złe w twoim wykonaniu – powiedział pocieszająco Longbottom i uśmiechnął się delikatnie. – Ron też tak miał.

      - Ron? – zdziwił się chłopak.

      Wiedział, że znał skądś to imię i wiedział, że znał też osobę, która nosiła to imię.

      - Ron Weasley – podrzucił mu Neville. – To twój przyjaciel. To znaczy… - Podrapał się po karku, szukając odpowiednich słów. – On był twoim przyjacielem. Umarł pod koniec piątej klasy…

      - Co? Neville, opowiedz mi więcej! – Usiadł na łóżku i z wyczekiwaniem patrzył na pucołowatego Gryfona.

      - Poznaliście się w pociągu do Hogwartu i od tamtej pory byliście przyjaciółmi. Ron zawsze był przy tobie i wspierał cię… No, może nie w czwartej klasie, kiedy zostałeś wybrany na reprezentanta szkoły w Turnieju Trójmagicznym… cała szkoła wtedy się od ciebie odwróciła… - powiedział przyciszonym głosem, pocierając dłońmi o kolana.

      - A jak umarł?

      Neville popatrzył na niego niepewnie i znów nerwowo podrapał się po karku.

      - W sumie to przez twoją głupotę – wyszeptał ze strachem w oczach.

      - Słucham? – Harry był zdziwiony.

      - Gdybyś tylko posłuchał Ginny, kiedy ci mówiła, że nie masz iść do Ministerstwa ratować Syriusza. Próbowała cię przekonać, że to tylko podstęp Voldemorta, żeby cię tam zwabić, ale ty byłeś uparty! – opowiadał z przejęciem, a Harry’emu zdawało się, że w głowie przemykają mu wspomnienia z tamtego dnia.

      - Ron chciał cię obronić przed zaklęciem Lucjusza Malfoya, ojca Draco. I ochronił, ale sam zmarł – odparł cicho chłopak. – Przez długi czas nie potrafiłeś się pozbierać po jego śmierci. Dopiero kiedy… - przerwał na chwilę, patrząc niepewnie na Pottera. – Dopiero, kiedy zacząłeś się przyjaźnić z Hermioną, wróciłeś do siebie…

      Harry zacisnął szczęki, po raz kolejny klnąc się za swoją głupotę. Ta dziewczyna robiła dla niego więcej, niż ktokolwiek inny, a on próbował popsuć wszystko jednym pocałunkiem, bo wydawało mu się, że ją kocha…

      No dobrze, nie wydawało, ale w sumie nie jest pewny, czy to miłość czy zwykła wdzięczność za uratowanie życia.

      - Dzięki, Neville! – Harry uśmiechnął się do chłopaka w podziękowaniu, a ten po chwili wyszedł z dormitorium, z książką w dłoni.

      - Czyli jestem głupszy, niż myślałem… - podsumował, zdejmując okulary; przetarł twarz dłonią. Westchnął głośno i z powrotem założył na nos okulary.

      Wstał i podszedł do uchylonego okna. Widział przez nie Hermionę, samotnie przechadzającą się nad brzegiem jeziora. Oparł się o ścianę i tępo patrzył, jak chodzi w tę i z powrotem.

      Tak, Potter, jesteś skończonym kretynem!

      Czuł się podle. Przez ostatnie dwa tygodnie była przy nim i pomagała mu radzić sobie z na wpół obcą rzeczywistością. Widział, jak się stara przywrócić mu część jego wspomnień i opowiadała mu o tylu sprawach, o których on nie pamiętał, a ona znała je jedynie z jego opowieści.

      Z nonszalancją przeczesał włosy dłonią, po czym włożył dłonie do kieszeni. Po raz kolejny westchnął, kiedy dziewczyna zniknęła mu z pola widzenia.

      Harry Potter jakiego wszyscy znali przestał istnieć; przynajmniej on tak sądził. Stracił część siebie tracąc pamięć, a teraz świadomie pozbawiał się czegoś, co było dla niego najważniejsze – Hermiony. Miał gdzieś, czy będzie jego przyjaciółką, kochanką czy partnerką; chciał ją mieć przy sobie, tylko tyle.

      Powolnym ruchem skierował swoje kroki do wyjścia z dormitorium i postanowił zaczekać na Gryfonkę przy wejściu do pokoju wspólnego.

      - Hermiono – zagadnął ją, kiedy mijali się w drzwiach. – Proszę, porozmawiaj ze mną…

      - Harry, błagam cię – jęknęła, unikając jego wzroku. – Daj mi spokój!

      Po chwili oglądał burzę brązowych loków, znikającą na schodach do pokoi dziewczyn. Wyszedł  z salonu Gryfonów i niespiesznie przemierzał korytarze zamku.

*

      - Granger! – warknęła złowrogo Sophie.

      - Czego chcesz? – odburknęła dziewczyna niewyraźnie, trzymając twarz w białej poduszce.

      Sophie szarpnęła przyjaciółkę za ramiona, jednak ta nieugięcie leżała na brzuchu.

      - Nie mam sił do ciebie! – jęknęła dziewczyna i położyła się obok przyjaciółki. – Co zrobiłaś Potterowi, że chodzi jak struty? A co gorsza, czemu ty chodzisz struta?

      - Ja mu nic nie zrobiłam! – zaperzyła się, unosząc palec wskazujący lewej dłoni. – Nie mam pojęcia, czemu taki jest i mało mnie to obchodzi!

      Sophie głośno prychnęła.

      - Ty masz mnie za idiotkę? – spytała z politowaniem, drapiąc się po głowie. – Mała, ja widzę, że coś się stało! Wracam z dyżuru, na którym notabene powinnaś być i ty, natykam się na Pottera z miną biednego kociaka, któremu ktoś zabrał włóczkę, potem wchodzę do sypialni, a ty leżysz w tej pozycji i nawet nie drgniesz… Robisz tak tylko kiedy coś idzie nie po twojej myśli.

      Hermiona westchnęła głośno w poduszkę, po czym uniosła się i podparła na łokciach. Patrzyła swojej przyjaciółce prosto w oczy.

      - Więc? – ponagliła Sophie, wyczekująco unosząc brwi.

      - Ach! Ten dureń niszczy naszą przyjaźń! – warknęła, odgarniając zamaszystym ruchem włosy. – Wczoraj zachciało mu się mnie całować i chyba chciał dodać coś jeszcze, ale mu na to nie pozwoliłam. Uciekłam… A dzisiaj wyraźnie nakreśliłam granicę naszej znajomości.

      - Aha – odpowiedziała Sophie z rozbawieniem. – I gdzie ją umieściłaś?

      - Na przyjaźni – odparła, jakby to było czymś oczywistym.

      Springsteen przeczesała swoje blond włosy i z politowaniem spojrzała na przyjaciółkę. Chciała coś powiedzieć, jednak szybko zamknęła usta, jedynie potrząsając bezradnie głową. Wstała z łóżka przyjaciółki i udała się do łazienki.

      - Mam nadzieję, że zdajesz sobie sprawę, że marnujesz swoją szansę?

      W pannie Granger coś się zagotowało. Usiadła i wystawiła wskazujący palec w stronę współlokatorki.

      - Niczego nie marnuje. Harry to przyjaciel, do jasnej cholery!

      Sophie po raz kolejny spojrzała na nią z tym samym wyrazem i cicho powiedziała:

      - Oszukujesz samą siebie, Granger!

      Kiedy drzwi do łazienki zamknęły się za nią z cichym kliknięciem, Granger spuściła głowę, a potem schowała ją w dłoniach. Jeden dzień…

      Jeden dzień, by zdążyła zauważyć, że tęskni za Harrym. Jeden dzień bez niego i miała ochotę rwać sobie włosy z głowy. Jakimkolwiek uczuciem by go nie darzyła i tak czuła, że po prostu go jej brak. Zauważyła, że pomimo monotonii, Harry przedstawiał jej jakąś alternatywę. Nie musiała już siedzieć sama na kanapie w pokoju wspólnym, kiedy Sophie miała gorsze dni i nie zaszczycała nikogo swoją obecnością. Miała ten komfort, że Harry był – czy go potrzebowała, czy nie, on i tak był; jak cień; jak wierny pies, który pilnuje swego pana.

      Spojrzała na księżyc wiszący na niebie. Był w kształcie rogala, a otaczające go gwiazdy zdawały się z nim flirtować, mrugając do niego radośnie.

      Być może oszukiwała samą siebie, ale chciała to ciągnąć. Czuła się bezpieczniej, zamknięta w chłodnym kokonie. Czuła, że Harry jest bezpieczniejszy, kiedy ona jest w swojej małej, szklanej bańce, która odpycha silniejsze, pozytywne uczucia. Nie miała teraz czasu na bzdurne emocje, które nie daj Boże, mogłyby zaburzyć jej racjonalne myślenie. Ona miała chronić Harry’ego i miała mu pomagać, a żeby robić to skutecznie muszą pozostać na stopie przyjacielskiej.

      Tak… Tak musi być pomyślała, szykując się do snu.

*

      Znajdowała się w dużym pomieszczeniu urządzonym z przepychem. Widać było, że należał do ludzi zamożnych, najprawdopodobniej arystokratów, którzy z zamiłowaniem odnosili się do węży. Słabe światło kominka odbijało się od wyszlifowanej, marmurowej posadzki.

      - Panie – mruknął ktoś za jej plecami.

      Obejrzała się spokojnie i zobaczyła kobietę w czarnej, długiej szacie, której ciemne loki spływały kaskadami na ramiona. Ciemne oczy przysłaniały ciężkie powieki, w których można było dostrzec służalczość, ale też podziw i oddanie. Z czcią pochylała się w ukłonie przed Nią.

      - Moja droga, muszę cię o coś poprosić – mruknęła, wyciągając bladą dłoń przed siebie, zapraszając bliżej swoją sługę. – Musisz coś ukryć.

      - Tak jest, mistrzu – odpowiedziała kobieta, po raz kolejny nisko się kłaniając z uśmiechem pełnym uwielbienia.

      Blada dłoń, którą przed chwilą wyciągała, chwyciła małą czarkę i podała ją kobiecie.

      - Ukryj ją tam, gdzie nikt jej nie znajdzie! Musi być bezpieczna! Od tego, jak dobrze się spiszesz zależy czy wygramy tę wojnę! Rozumiesz mnie? – syknęła, zupełnie nie poznając swojego głosu.

*

      Obudziła się we własnym łóżku, zlana potem i wystraszona. Rozejrzała się po dormitorium – Sophie sapała przez sen, Lavender mamrotała coś pod nosem, a Parvati cicho chrapała.

      Hermiona przetarła czoło i odgarnęła włosy do tyłu. Trzęsła się ze strachu, nie wiedząc co robić. Zrzuciła z siebie kołdrę i cicho wyszła z sypialni. Zeszła po schodach, a następnie usiadła na fotelu blisko okna. Uchyliła je i wdychała chłodne powietrze.

      Przymknęła oczy i oparła się o fotel.

      - Hermiona? Co ty tu robisz?

      Nie otwierając oczu, uśmiechnęła się delikatnie do Pottera.

      - Czemu nie śpisz, Harry? – spytała ochrypłym głosem.

      - Nie mogę. Próbowałem przypomnieć sobie Rona…

      Na te słowa otworzyła gwałtownie oczy. Myślała, że go pamięta. Fakt, nigdy o nim nie wspominał, ale on nigdy nie lubił o nim opowiadać. Wiedziała, że wciąż cierpi po jego stracie.

      - I co? – Podniosła się i podeszła do niego. Stał przy oknie, opierając się o parapet. Założyła ręce na ramiona, okrywając się w ten sposób. Harry ściągnął sweter, który miał na sobie i założył go na nią. Skinęła głową i czekała, aż chłopak zacznie mówić.

      - Przypomniałem sobie jego oczy i nic więcej. Wydaje mi się, że widziałem je w chwili jego śmierci… Tylko tyle! Pięć lat przyjaźni Hermiono i nie mogę sobie przypomnieć jego twarzy! – mruknął zdenerwowany, uderzając się w czoło.

      Chwyciła go za nadgarstek i odciągnęła jego dłoń od twarzy.

      - To nie jest twoja wina, Harry – powiedziała miękko, puszczając jego rękę. – Po prostu straciłeś pamięć.

      - Gdybym był bardziej ostrożny podczas tej dziwnej wyprawy, do niczego takiego by nie doszło! – syknął, siadając na fotelu, który wcześniej zajmowała Hermiona.

      Podeszła do niego i położyła chłodną dłoń na jego ramieniu.

      - To nie jest twoja wina, Harry! – szepnęła, po czym kucnęła przed nim i patrzyła w oczy. – To moja wina, że nie zaczarowałam pendantu tak, bym zawsze wiedziała, co się z tobą dzieje… Myślałam, że nie będziesz opuszczał tego wymiaru czasowego.

      Spojrzał na nią czule, a zielone tęczówki napotkały jej oczy, pełne bólu i strachu, a także poczucia winy.

      - Głupia, nigdy nic nie było twoją winą… - szepnął, chwytając jej zimną dłoń. – Neville powiedział mi, że potrafiłem się pozbierać po śmierci Rona dopiero wtedy, kiedy zacząłem się z tobą przyjaźnić – opowiedział, delikatnie odgarniając lok z jej czoła. – Ty jesteś jedyną dobrą sprawą, która mnie spotkała w ostatnim czasie – zaczął, a kiedy zobaczył, że próbuje mu przerwać, potrząsnął tylko głową. – Popsułem to wczorajszego wieczoru, wiem. Jesteś moją przyjaciółką i tylko nią chcesz być. Ja to rozumiem. I doceniam twoją szczerość… Hermiono, nie chcę nic zmieniać, jeśli ty tego nie chcesz.

      Westchnęła cicho, patrząc w jego oczy.

       - Harry, zrozum, tak będzie lepiej. Dla ciebie – szepnęła, a on nie chcąc się kłócić, skinął głową.

      Podniosła się i uśmiechnęła ciepło do przyjaciela.

      - Mogę mieć do ciebie prośbę? – zagadnęła go. Skinął głową. – Możesz…Czy mógłbyś zostać ze mną tutaj na noc? Nie chcę być sama, bo śnią mi się dzisiaj jakieś okropne rzeczy… Chciałabym cię prosić, żebyś mi towarzyszył, jeśli to nie jest problemem.

      - Oczywiście, że nie jest, Hermiono. Zostanę tu i będę cię chronić przed upiorami, czającymi się w twojej głowie.

      Uśmiechnęła się do niego w podziękowaniu, po czym oboje usadowili się na kanapie. Harry otoczył ją ramieniem, kiedy jej głowa opadła na jego klatkę i delikatnie głaskał ją po plecach.

      Przez umysł przebiegło mu wspomnienie, a od kręgosłupa, wraz z przepływającymi impulsami nerwowymi, przetoczyło się w nim przyjemne ciepło.

      Siedzieli w pokoju wspólnym na kanapie; ona pogrążona w lekturze książki, a on po prostu udawał, że czyta „Qudditch przez wieki”. Jedną rękę trzymał za jej karkiem, o którą ona się opierała. Niby nic, ale było mu wtedy tak przyjemnie. Duże krople deszczu wygrywały melodię na szybach, a on siedział tu, obok Hermiony, w przyjemnym cieple kominka.

      - Potter, co wy tu robicie? – szepnęła Springsteen o szóstej rano.

      - Hm? – Próbował się obudzić i poprawiał okulary, które zsunęły mu się z nosa.

      Sophie prychnęła rozbawiona, po czym powtórzyła pytanie.

      Ta, no jasne, oczywiście, że to tylko przyjaciel!

      - Co się dzieje? – mruknęła zaspana Hermiona i ziewnęła przeciągle. Sophie posłała jej wszystko wiedzące spojrzenie.

      - Wstawajcie! Jak się zaczną schodzić tutaj ludzie, będziecie mieli przesrane! – powiedziała, po czym wyszła pośpiesznie z wieży. Hermiona przetarła oczy i spojrzała na Pottera.

      - Dzięki – szepnęła i uśmiechnęła się. Skinął głową, po czym wstał i odszedł w stronę swojego dormitorium. Chwilę później i ona znalazła się w łazience, racząc się zbawczym wpływem prysznica.

*

      Sophie powoli szła do Wielkiej Sali na śniadanie. Zastanawiała się nad tym, co przed chwilą zobaczyła. W sumie nic wielkiego. Hermiona śpiąca na klatce piersiowej Pottera, obejmująca go, tak jak i on ją, ze zsuniętymi okularami. Zaśmiała się kpiąco, wspominając rozmowę z przyjaciółką.

      Przystanęła nagle, kiedy usłyszała zduszony głos należący do jej największego wroga. Mruknęła zirytowana i chciała iść dalej, kiedy usłyszała dwa inne, obce jej głosy. Wychyliła się zza rogu ostrożnie, nie chcąc od razu rzucać się w oczy. Rozejrzała się jeszcze wkoło, sprawdzając czy nikt się nie zbliża, po czym podeszła do otwartych drzwi klasy, z której dochodziły głosy.

      - Draco, jesteś pewny? Wiesz, Stary jest jednak największym czarodziejem…

      - Nie ważne! Muszę to zrobić, inaczej nie będę Go godzien! – warknął Malfoy. – Inaczej zabije moją rodzinę!

      - Tak czy siak, nie uwierzę, póki nie zobaczę mrocznego znaku nad zamkiem i zwłok starego, wleczonych po błoniach – zaśmiał się jadowicie Zabini, którego teraz rozpoznała.

      Zacmokała cicho i z przejęciem odeszła do Wielkiej Sali.

      A więc jednak chce do niego należeć? Zastanawiała się po drodze. Drapała się po brodzie, intensywnie myśląc. I musi kogoś zabić? Stary… stary… Dumbledore! Trzasnęła się w czoło, po czym zmieniła kierunek swych kroków. Przeszła przez korytarze szybko, prawie nie zauważalnie. Wyminęła jedynie zgraje pierwszorocznych Ślizgonów, na których nie zawahała się nawrzeszczeć.

      Stanęła przed chimerą i zastanawiała się nad hasłem. Po chwili posąg odskoczył, a po schodach zszedł Snape. Wymienili pogardliwe spojrzenia.

      - Dzień dobry, profesorze – wysyczała jadowicie, po czym szybko wspięła się po schodach. Zapukała mocno w drzwi, zniecierpliwiona i lekko wystraszona.

      Sophie Springsteen rzadko się o kogoś martwiła. Jeśli już, to była to jej najbliższa rodzina i przyjaciele. Nigdy nie podejrzewała się o jakiekolwiek cieplejsze uczucia do tego idioty, Malfoya. Bo przecież nie martwiła się o Dyrektora. Był silnym i potężnym czarodziejem i na pewno poradziłby sobie z takim chłystkiem, jak Malfoy.

      Zdusiła w sobie obrzydzenie, które do siebie poczuła, bowiem usłyszała ciche zaproszenie. Weszła i podeszła do biurka, za którym siedział dyrektor.

      - Profesorze… Jest coś, co muszę panu powiedzieć! – zaczęła rezolutnie i usiadła, kiedy Dumbledore wskazał jej miejsce. – Wiem, że to źle podsłuchiwać, ale niestety, nic nie poradzę na swoją ciekawską naturę. – Skrzywiła się mówiąc o swoich słabościach. – Właśnie słyszałam coś strasznego.

      Opowiedziała mu o całym zdarzeniu i z każdym słowem czuła, jak głupio postępuje próbując ochronić tego idiotę.

      - Panie dyrektorze! Ja wierzę, że pan sobie z nim poradzi i może mi pan wierzyć, jeszcze kilka miesięcy temu, prosiłabym pana na kolanach, żeby pan go rozwalił na drobne kawałeczki. Ale dziś… Nie będę panu mówić o swoich uczuciach, ale proszę. Niech go pan nie zabija! To tylko głupi szczeniak, wychowany na złych wartościach i nie mający kręgosłupa moralnego. Kiedy dojdzie do waszego starcia… Proszę, niech pan okaże litość.

*

      Dyrektor wysłuchiwał jej słów i nie mógł uwierzyć, że ta dziewczyna, która na każdym kroku okazywała pogardę Malfoy’owi, wielokrotnie spluwała mu pod nogi, kiedy obok niej przechodził, dziś prosi go, żeby oszczędził Dracona, gdyby ten chciał go zabić. A na pewno chciał. Znał rozkazy Voldemorta i nie miał co do tego wątpliwości. Znał też kilka innych faktów, o których nie mogła wiedzieć ani panna Springsteen, ani pan Malfoy, ani nikt inny, prócz niego i Severusa.

      - Panno Springsteen, spokojnie! Nigdy nie zabiłbym ucznia – powiedział powoli. – Wierzę jednak, że do niczego takiego nie dojdzie. Twoja troska jest zbędna. A teraz proszę się udać na śniadanie.

      Uśmiechnął się do niej dobrotliwie, a kiedy wyszła, uśmiech zniknął. Potarł bezradnie czoło i westchnął przeciągle. Był już zmęczony tą całą wojną, a do tego Harry na razie nie mógł dalej szukać horkrusków. Ich szanse przetrwania wciąż malały, chociaż on starał się, żeby nikt, prócz niego, nie zdawał sobie z tego sprawy.

      Wiedział, że młody Malfoy ma go zabić, ale wierzył, że ten szczeniak nie będzie na tyle głupi, by mówić o tym na prawo i lewo, do tego jeszcze w miejscach, w których ktoś mógł go usłyszeć. Był gotowy na starcie z nim i nawet chciałby, żeby do niego już doszło. Chciałby pokazać temu młodemu ignorantowi, że nie jest w stanie pokonać jego, Dumbledore’a. I chciałby, żeby zobaczył, że czarna magia nie jest taka silna, jak mu się wydaje.

      Westchnął po raz kolejny, po czym wyszedł z gabinetu, udając się na śniadanie.

*

      Promienie zachodzącego słońca delikatnie pieściły twarz Chłopca-Który-Przeżył, kiedy siedział na ławeczce i spoglądał na jezioro. Westchnął ciężko, pochylając się do przodu i opierając łokciami o kolana.

      Miał dość. Pomimo tego, że wyjaśnił sobie wszystko z Hermioną, ona i tak go unikała. Nie dziwił się, bo sam chętnie to przyjmował. Kiedy na nią nie patrzył, to nie myślał o niej i nie wyobrażał sobie, że jest jego i tylko jego. Wszystko to, co działo się od kilku dni doprowadzało go do szału.

      Rozmawiał z nią tylko tyle, ile wystarczało do przeżycia; bo była mu do tego niezbędna. Witał ją na śniadaniu i żegnał w pokoju wspólnym. Widział, że siedzi sama, zamyślona, pochłonięta swoimi sprawami. Oddałby wiele, żeby móc czytać w jej myślach.

      Nie oszukiwał się; nie miał już siły, ani chęci. Była dla niego kimś więcej. Sam nie wiedział, jak i kiedy to się stało, ale po prostu się stało. Walczył z tym, kiedy zobaczył, że ona tego nie chce, choć czuł, że jest na przegranej pozycji.

      Bo jak miał zwalczyć coś, co sprawiało, że czuł się lepszym? Silniejszym? Zdolnym wszystko przetrzymać? No właśnie, nie mógł.

      - Coś się stało, Harry?

      Nie mógł, do stu tysięcy pędzących hipogryfów, ale musiał!

      - Nie, Hermiono – odparł cichym głosem, uśmiechając się słabo.

      - To chodź do zamku, bo zaraz będzie kolacja. Cały dzień praktycznie nie tknąłeś jedzenia – mruknęła, przysiadając się do niego i chowając dłonie między kolana. Pomimo, że świeciło słońce, dzień był dość chłodny. – Wiem, że coś jest nie tak, Harry… - szepnęła.

      Spojrzał na nią. Światło zachodzącego słońca igrało z barwą jej włosów, a wiatr bawił się nimi, sprawiając, że stały się jeszcze bardziej potargane, niż zwykle. Małe iskierki w jej oczach nadawały im jeszcze głębszego, cieplejszego odcienia. Usta w lekkim uśmiechu skierowanym do niego zdawały się błagać go o pieszczotę…

      Odwrócił wzrok, warcząc na siebie w myślach.

      - Nie, Hermiono. Gorzej się dzisiaj czuję, to pewnie dlatego – skłamał, zaciskając ręce pięści. Skinęła głową i uśmiechnęła się pokrzepiająco.

      - Chodź – powiedziała dziarsko i wstała. Wyciągnęła do niego dłoń i patrzyła na niego wyczekująco. Podniósł się, lecz zignorował jej propozycję.

      Tak będzie lepiej. Dla ciebie.