Rozdział 11 "Mroczne cienie"

Dobry wieczór!

Nadszedł dzień, w którym powinien pojawić się nowy rozdział. Pojawi się, jednak to za chwilkę.

Korzystając z okazji, że jest Wielki Piątek, który jest zapowiedzią, a może nawet i częścią świąt Wielkiej Nocy, chciałabym Wam życzyć, żeby wiosna (która mam nadzieję nadejdzie) zamieszkała w Waszych sercach i nigdy nie wpuszczała tam złych myśli. Życzę Wam także smacznego jajka, mnóstwa uśmiechów i bogatego w wenę Zająca.

Zapraszam do czytania!

Pozdrawiam!

*** 

nights in white satin

      Te kilka dni, kiedy starałam się traktować Harry’ego tylko jak przyjaciela… Te dni były najgorsze w całym moim życiu. Patrzyłam na niego i myślałam, jak długo dam radę udawać. Bo udawałam na pewno, że był tylko przyjacielem. I wszyscy to wiedzieli.

      Sophie, Leo, nawet Ginny…

      Podeszła do mnie z pretensjami, że robię coś złego Harry’emu. Nakrzyczałam na nią. Powiedziałam, że to ona go zostawiła dla innego; że nie potrafiła tego załatwić w cywilizowany sposób, tylko musiała uciekać się do kłótni na środku korytarza. Kiedy skończyłam swój długi wywód na temat prawienia morałów mnie, kiedy sama nie była lepsza, byłam cała spocona i rozzłoszczona.

      Zamknęłam się wtedy w łazience prefektów i siedząc pod ścianą, myślałam. Moje sny stawały się coraz bardziej natarczywe – ciągle byłam tą osobą, która, jak sądzę, była mężczyzną. Torturowałam, zabijałam, powierzałam tajemnice jakiemuś wężowi… Kiedy się budziłam byłam zlana potem, bardziej zmęczona, niż gdy się kładłam… Więc po tygodniu snów przestałam chodzić spać. Brałam wszystkie dyżury na korytarzach, odrabiałam wszystkie zadanie bez żadnej zwłoki. W końcu, byłam tak zmęczona, że omal nie wpadłam do kociołka na eliksirach. Wymigałam się bólem głowy i osłabieniem, spowodowanym nie spożyciem śniadania.

      Czułam wzrok Sophie i Harry’ego, ale bałam się spojrzeć im w oczy. Wiedziałam, że się zorientują, że kłamałam.

*

      Harry zszedł do pokoju wspólnego. Było już grubo po północy, a on miał dziwne wrażenie, że właśnie w tym momencie powinien być w pobliżu kominka. Nie miał pojęcia skąd to przeczucie, ale posłuchał go.

      Zastał Hermionę siedzącą na podłodze przed kominkiem, obłożoną książkami. Tak dawno nie był z nią sam na sam, że zastanowił się przez moment, czy nie wrócić do łóżka. W tym momencie jednak Hermiona upadła na podłogę i opanowały ją drgawki.

      - Hermiona! – zawołał, podbiegając do niej. Przyklęknął i potrząsnął nią kilka razy. Kiedy nie reagowała, ułożył ją sobie na kolanach, a drgawki ustąpiły. Panna Granger nie odzyskiwała jednak przytomności.

*

      Mknęła przez ciemny las. Magiczna peleryna mgły, zasnuwała świat, a ona czuła się jak władczyni świata. Ubrana w czarną pelerynę dążyła do spróchniałego drzewa, by wreszcie zdobyć swój skarb.

      Po latach oczekiwania wreszcie dotarła do tego miejsca. Było takie, jakim je sobie wyobrażała.

Wyciągnęła rękę i włożyła w pień drzewa, mściwie się przy tym uśmiechając. Wyciągnęła mały, delikatny przedmiot i przyjrzała mu się dobrze. Taki, jak zapamiętała z portretów Roweny Ravenclaw. Uśmiech powiększył się, a po chwili głuchą ciszę przeszył śmiech – ohydny, napawający jedynie strachem, zapowiadający zniszczenie.

      Zamruczała z przyjemności, jaką właśnie odczuwała. W bladym świetle księżyca, który właśnie wyjrzał zza chmur, zobaczyła swoją twarz – chłopięcą, młodą, przystojną…

*

      - Granger, obudź się! – warknął rozzłoszczony, patrząc jak wije się po podłodze.

      Poklepał ją kilka razy po policzkach, starając się ją zbudzić, wydobyć z tego snu czy cokolwiek to było.

*

      Nachylała się nad kobietą – jej srebrne włosy rozpływały się na tle białego marmuru. Uśmiechała się wrednie i spoglądała z wyższością w oczy kobiety – otwarte, wystraszone, jakby ktoś wydarł z nich nie tylko życie, ale także duszę, która nigdy nie miała zaznać ukojenia.

      Blade światło wstającego dnia wsączało się powoli przez ciężkie zasłony, nadając pomieszczeniu mrocznego, lodowato niebieskiego odcienia.

      Trzymała w ręce dowód na to, że jest najpotężniejsza; dowód na to, że nikt nie będzie w stanie jej pokonać. Przyglądała się małym szafirom, którymi wysadzany jest diadem. Mrugały, jakby przestraszone tym, co dopiero zaszło.

      Trzymała dowód swojej nieśmiertelności. Pięknej, błogiej nieśmiertelności, która niektórym wydawała się taka nieosiągalna, tak odległa, jak gwiazdozbiory umieszczone w otchłaniach kosmosu. Śmiała się, stopniując natężenie dźwięku. Śmiech przypomina makabryczną pieśń śmierci, nawołującą do siebie i zwabiającą ludzi.

*

      - Hermiona, maleńka, obudź się… Błagam cię, ocknij się i wróć do mnie! – błagał Potter, pochylając się na Gryfonką i patrzył na nią ze łzami w oczach.

      Czoło skropione miała potem, ale dziwnym, o lekkim, czerwonym zabarwieniu. Zdawało mu się – to płomienie przeglądają się w kropelkach potu, podziwiając się. Oczy zaciskała mocno, jakby próbowała nie widzieć nie tylko chłopaka, ale także tego, co jej się śni. Jej ciało co jakiś czas przeszywał potworny skurcz, który wykręcał jej członki w różne strony, jakby była pod wpływem Crucio.

      - Błagam cię, kochana! Obudź się! – jęknął i zwiesił głowę. Próbował powstrzymać łzy. Wiedział, że powinien wołać o pomoc lub udać się do pani Pomfrey, albo też samemu ją zanieść do Skrzydła Szpitalnego.

      Usłyszał mruknięcie, a potem spojrzał w parę wielkich, brązowych oczu, spowitych mgłą.

      - Hermiona! Hermiona, słyszysz mnie? – potrząsnął nią kilka razy, a ona zamrugała nerwowo.

      - Harry… Co się stało? – spytała, próbując się podnieść. Syknęła z bólu. Całe ciało bolało ją, jakby dopiero zeszła z koła do torturowania.

      - Nie ruszaj się! Zaraz przyjdę! – mruknął i musnął ją ustami w czoło. Położył delikatnie na dywanie i puścił się biegiem do McGonagall, nie zważając na protesty Grubej Damy.

*

      Hermiona obudziła się w dużym, jasnym pomieszczeniu. Rozejrzała się. Obok łóżka, na krześle spał Harry, cicho pochrapując. Spojrzała w drugą stronę, a tam zobaczyła uśmiechającą się do niej delikatnie Sophie, a obok niej Leonarda.

      - Cześć – szepnęła cicho Springsteen, wyraźnie uradowana. Pochyliła się nad przyjaciółką i cmoknęła ją w policzek.

      Próbowała coś wykrztusić, ale gardło miała tak suche, jak piasek na pustyni. Podniosła ostrożnie rękę i wskazała na gardło. Leo natychmiast chwycił za szklankę i pomógł jej się napić.

      - Co ja tutaj robię? – spytała wreszcie drżącym głosem. Leo odstawił szklankę i odszedł w stronę gabinetu pielęgniarki.

      - Właściwie nie wiemy, ale trafiłaś tutaj w nocy. Potter ci musi opowiedzieć. Zawiadomił McGonagall i razem z nią cię tu przenieśli… - wyszeptała Sophie, wyraźnie zmartwiona. Hermiona widziała to w jej oczach, bowiem było to tak rzadkim zjawiskiem, że doskonale pamiętała każdą jej troskę.

      - Nie martw się, złego diabli nie biorą – mruknęła, starając się ją pocieszyć. Sophie prychnęła i pokiwała głową z dezaprobatą.

      Pani Pomfrey odgoniła dziewczynę i pochyliła się nad panną Granger. Machnęła nad nią kilka razy różdżką, po czym podała jej Eliksir Pieprzowy. Hermiona podziękowała skinieniem głowy i spojrzała na swoich przyjaciół.

      - Mionka – powiedział Leonard – wrócimy tu po obiedzie. Musimy iść na zajęcia.

      Po raz kolejny skinęła głową i popatrzyła z podziękowaniem na przyjaciół. Nawet puściła mimo uszu to paskudne zdrobnienie.

      - A on? – Wskazała głową na Pottera. Jej przyjaciele wzruszyli ramionami, po czym wyszli.

      Kiedy drzwi się za nimi zamknęły, w sali zapanowała kompletna cisza. Nawet Harry przestał chrapać. Mogła usłyszeć myśli, kłębiące się w jej głowie. Pamiętała, jak była w lesie i jak zabijała tamtą kobietę. Nie miała zielonego pojęcia, jakim cudem znalazła się w tej głuchej puszczy, ani jak udało jej się wtargnąć do tamtego domu. Czuła jedynie, że to są wspomnienia. Stare, wyciągnięte z lamusa. Nie miała jednak pojęcia, jakim cudem znalazła się w ich posiadaniu. Nie była Hermioną Granger, lecz jakimś młodzieńcem.

       - Hermiona – mruknął Potter, chwytając ją za rękę. Pogłaskał ją po policzku i wpatrywał się w nią ucieszony. – Dobrze, że już jesteś!

      Uśmiechnęła się delikatnie i próbowała się unieść na łokciach. Syknęła z bólu i opadła bez sił na poduszki.

      - Jak się tutaj znalazłam, Harry? – spytała obojętnie. Przypomniała sobie o swoim postanowieniu.

      - W nocy znalazłem cię leżącą i trzęsącą się, bez kontaktu ze światem. Próbowałem cię jakoś ocucić, ale nie reagowałaś. Potem zaczęły się te potworne skurcze… wyglądałaś, jakby ktoś rzucił na ciebie Cruciatusa. Myślałem, że się nie obudzisz. Jak się ocknęłaś, nie mogłaś się podnieść, więc pobiegłem po McGonagall. Kiedy z nią wróciłem, znów byłaś nieprzytomna. Nie reagowałaś. Wyglądałaś, jakbyś umarła…

      Szepnął cicho, opierając głowę o jej czoło. Widziała, że się martwi. Wiedziała, że musi udawać, ale nie potrafiła… Potrzebowała odrobiny czułości; nie mogła go przecież od tak odtrącić. W końcu, kto wie, gdzie by skończyła, gdyby nie on.

      Westchnęła głęboko i spojrzała na Pottera. Ulga malowała mu się na twarzy.

      - A lekcje, panie Potter? – mruknęła rozbawiona. Zaśmiał się.

      - Taka subtelna aluzja, że mam sobie pójść? – mruknął z uśmiechem, odgarniając włosy z jej twarzy. W jednej dłoni wciąż zamykał jej dłoń.

      Skinęła delikatnie głową i uśmiechnęła się niewinnie. Potter musnął ustami jej czoło, a po chwili została sama.

*

      Kiedy miał zamiar wejść do Skrzydła Szpitalnego zatrzymał go ból głowy. Blizna zapiekła go, a on nie mógł złapać tchu. Oparł się o ścianę i warknął z bólu. Przytrzymywał głowę, jakby miała mu zaraz odlecieć.

      I nagle przed oczami widział pokój – ciemny, przestronny. Wpatrywał się w nicość i czuł, że coś jest nie tak. Był nadzwyczaj spokojny, lecz czuł, że rozpiera go energia. Czuł się panem świata. Czuł, że nikt mu nie zagraża – żaden cholerny uczniak, któremu wydawało się, że może go zniszczyć. Potter stracił pamięć, nie wiedział jak, ale ją stracił! Nie mógł opuszczać zamku, a więc on, Voldemort, był bezpieczny.

      Nagini zasyczała radośnie, a Voldemort zaczął się cicho śmiać.

      Po chwili znów widział pusty korytarz, prowadzący do szpitalnej Sali.

      Dziwne, nie pamiętam, kiedy ostatnio bolała mnie blizna…

      - Hermiono – zaczął, ledwie stanął przy jej łóżku – kiedy ostatni raz skarżyłem się, że boli mnie blizna? – spytał, przestępując z nogi na nogę.

      Hermiona powoli uniosła się na łokciach i kiwnęła delikatnie głową w stronę chłopaka. Zrozumiał i pomógł jej się podnieść do pozycji siedzącej. Kiedy już Gryfon pomógł jej się usadowić i poprawił jej poduszki, powiedziała:

      - Harry, nigdy mi nie mówiłeś, że boli cię blizna – mruknęła, drapiąc się po nosie. Oboje zamyślili się. W końcu - chłopak wzruszył ramionami.

      - Może w końcu opanowałem sztukę oklumencji – powiedział obojętnie, przysuwając sobie krzesło bliżej jej łóżka.

      Przyjrzała mu się badawczo. Chyba nie sądził, że od tak nauczył się tak trudnej sztuki magicznej?

      - A ćwiczyłeś? – zagadnęła go. Zaprzeczył głową, patrząc na nią spokojnie. – Więc to nie może być to… Nie mam pojęcia, dlaczego tak po prostu te wizje i ból blizny ustały… Może powinieneś spytać się Dumbledore’a?

      - Ucieszyłby się, że ich nie mam. W końcu, to po to były te lekcje oklumencji. Miały mnie nie nawiedzać… Może gdyby stało się to w zeszłym roku, Ron i Syriusz wciąż by żyli?

      Westchnęła przeciągle. Znów ten ból w jego oczach – to z czym walczyła od dawna. Wiedziała, że to nie jest takie proste – zapomnieć o najbliższych, o ich śmierci, zapomnieć o cierpieniu.

      Wychyliła się delikatnie z łóżka, chcąc pogłaskać go po policzku. Wiedziała, że taka mała pieszczota jest w stanie zdziałać cuda. Straciła jednak równowagę i gdyby nie Potter, spadłaby z łóżka.

      - Uważaj trochę – mruknął, uśmiechając się do niej delikatnie i sadzając ją z powrotem na łóżku. Odsunął się jednak szybko i usiadł na swoim miejscu.

      Skinęła głową, rozumiejąc. Nie chciał, żeby go dotykała, nie chciał jej dotykać. Rozumiała go, doskonale.

      - Co było dziś na zajęciach? – spytała, chcąc odwrócić swoją uwagę od piskliwego, wrednego głosiku w tyle jej głowy.

      Jesteś głupia, Granger! Zdawał się z niej naigrywać.

*

      Kończył się kwiecień, a ja tkwiłam w miejscu. Fakt, wyszłam ze szpitala, sny mnie już nie nawiedzały; pewnie z powodu zażywania Eliksiru Bezsennego Snu. Jednak były chwile, kiedy chciałam wrócić do tego szpitalnego łóżka. Wtedy widziałam Harry’ego codziennie, czasem nawet kilka razy dziennie. Teraz mijałam go na korytarzu, mówiłam mu dzień dobry i dobranoc i tak strasznie za nim tęskniłam.

      Za moim przyjacielem.

      Nie wiedziałam, czy mógłby być kimś innym, gdyby nie to, że nikim więcej nie mógł być… W każdy razie, nie dla mnie. Ja nie byłam dziewczyną dla niego i liczyłam, że on po prostu jest mi wdzięczny za uratowanie życie. Bo przecież przed jego chorobą wszystko było normalnie! Byłam jego przyjaciółką, której mógł się wyżalić, podzielić radosnymi wiadomościami, z którą zawsze mógł posiedzieć w ciszy i powygłupiać się.

      Nie miałam pojęcia co strzeliło mu do tej poczochranej głowy?! Może wdzięczność? A może to przez te wszystkie eliksiry, które dostawał codziennie. Nikt nie wiedział na co są, ale Potter musiał je brać.

      Martwiłam się, że się od siebie oddalamy. A tego przecież nigdy nie chciałam!

*

      - Przestaniesz?! – ryknęła Sophie, patrząc na zapatrzoną w okno przyjaciółkę, nieświadomie wystukiwała rytm palcami o blat stołu w bibliotece.

      - Co? Och… Nie krzycz tak – upomniała ją, wracając do książki.

      Kilka stron później, zatrzasnęła książkę i wyszła z biblioteki. Sophie spojrzała za nią i wymruczała nieprzyjemną wiązankę pod nosem.

      - No, no… Nie ładnie tak przeklinać – powiedział chłopak.

      - Malfoy – warknęła, spoglądając na niego. – Czemu zawdzięczam tę nieprzyjemność?

      Zaśmiał się cicho.

      - Sophie, może już czas przejść na ty? – wymruczał aksamitnym tonem. – Oboje wiemy, jak to się skończy…

      Sophie odchyliła się na krześle i rozejrzała wokół. Ktoś musi sobie stroić z niej żarty. No, na bank! Przecież żaden tleniony dupek ze Slytherinu nie odezwał się do Gryfonki po imieniu.

      - Mów, czego chcesz i znikaj. Mam sporo roboty – powiedziała zniechęcona, splatając palce dłoni i układając je na stoliku. Uniosła jedną brew i patrzyła wyczekująco na chłopaka.

      - Sophie…

      - A, i nie mów do mnie po imieniu. W twoich ustach brzmi jak plugastwo! – Otrząsnęła się zdegustowana. – Mów wreszcie, Malfoy. Kończy mi się cierpliwość!

      - Sophie, ja nie mogę już udawać – powiedział, a jego wyraz twarzy zmienił się. Malowało się na niej zdenerwowanie i mała desperacja. Oczy, zazwyczaj chłodne, teraz przyciągały ogniem. – Podobasz mi się i wiem, że ja tobie też. Skończmy te podchody i…

      Nie dokończył, bo Sophie ryknęła śmiechem. Trzymała się za brzuch i co jakiś czas spoglądała na Ślizgona.

      - Dobre, Malfoy! Prawie dałam się nabrać! – zaśmiała się. W następnej sekundzie nachylała się do Malfoya, trzymając swoją różdżkę blisko jego gardła. – A teraz gadaj, o co ci chodzi! Próbujesz mnie wkręcić, żeby się ze mnie nabijać, czy co? Jeśli tak, to niestety ci się to nie uda! Ja naprawdę mam dość tego wszystkiego, Malfoy i chętnie skończyłabym te naszą małą wojnę, ale kiedy tylko opuszczę gardę, ty wyskakujesz mi z wyznaniami! Wiem, że coś knujesz, ale uwierz mi, nie ze mną te numery!

      Młody arystokrata otoczył jej talię ramionami i przyciągnął do siebie. Złożył na jej ustach zachłanny pocałunek, nie zważając na protesty Gryfonki, która kopała go w łydki i biła po piersi.

      - Malfoy, nie rób tego nigdy więcej! – warknęła, po czym wstała z jego kolan. Wygładziła szatę i chwytając w biegu książki, wyszła z biblioteki.

      - Malfoy, jak ja cię nienawidzę! – warknęła, rzucając się na łóżko w dormitorium.

*

      Harry Potter siedział pod drzewem na błoniach i czytał podręcznik do OPCM, kiedy obok niego spoczęła Hermiona.

      - Wiem, że ci przeszkadzam, Harry i wiem, że ten chłód między nami to moja wina – zaczęła, patrząc uważnie na chłopaka. – Harry, wiem, że popsułam wszystko, wiem, że teraz czujesz się samotny, a przecież nie o to mi chodziło! Harry, chcę, żebyś był szczęśliwy i bezpieczny. Jesteś moją radością i kiedy z tobą nie rozmawiam, nie czuję… Jesteś moim przyjacielem, Harry i to właśnie tego nie chcę stracić. Ty i ja…

      - Hermiona – przerwał jej zirytowany, zamykając książkę i zaznaczając sobie palcem stronę – rozumiem, że nic do mnie nie czujesz. Nic, prócz czystej sympatii, ale ja nie mogę powiedzieć tego samego o sobie. Skoro mnie nie chcesz, a chcesz, żebyśmy byli przyjaciółmi - to dobrze! Ja mogę nim być, ale nie potrafię po prostu na ciebie patrzeć… Tak, żeby nie myśleć… - urwał, potrząsając głową z bezradności. – Nieważne. Daj mi trochę czasu, Hermiono. To nie jest takie proste…

      Szybko wstał i próbował odejść do zamku. Chwyciła go za nadgarstek w ostatniej chwili, po czym również wstała.

      - Harry, błagam, ja rozumiem, że to te leki…

      - Nie! To nie przez eliksiry czy wdzięczność. To już nie jest tylko przyjaźń! – krzyknął, a ona widziała jak zaciska szczęki. Chwyciła go za rękę i zamknęła ją w swojej dłoni. Uniosła ją do swoich ust i złożyła na niej subtelny pocałunek.

      - Harry, błagam cię, nie denerwuj się… Jesteś dla mnie zbyt ważny, żebym mogła cię stracić – szepnęła, patrząc mu w oczy.

      Zacisnął szczęki jeszcze bardziej, patrząc w jej brązowe oczy.

      - Hermiona, puść mnie. Jeśli tego nie zrobisz, to… Przestanę nad sobą panować.

      Westchnęła głośno i wyzwoliła uścisk.

      - Harry, błagam… - szepnęła ze łzami w oczach, kiedy on odchodził już do zamku.

      Poczuła pulsujący żar pod skórą; czuła jak wsącza się w jej żyły, jak błądzi i szuka serca, by rozbudzić w niej gniew. Warknęła wściekła i kopnęła kępę trawy, a potem kamyk, by w końcu kopnąć drzewo. Usiadła pod drzewem i zamknęła twarz w dłoniach.

      Głupia Granger, głupia Granger zaintonował wredny głosik w głowie, grając jej na nosie.

      - Och, ty głupia idiotko! – mruknął rozbawiony, przytulając ją do siebie. Wtuliła się w jego ramiona i schowała twarz w zagłębieniu jego szyi.

      A więc był tutaj – tylko dla niej, nie odszedł, wrócił i wziął ją w ramiona. Mogła go znów poczuć, jego – jej przyjaciela. Och, jak dobrze jej było w jego ramionach – silnych, choć drobnych, wielkich, choć małych, tak przyjemnie ciepłych i kojących. Tylko w nich potrafiła odnaleźć spokój; tylko one były jej bezpieczną przystanią. Były jej szczęśliwą wyspą pośród spienionych fal tego wrogiego i gniewnego świata.

      Oplotła jego plecy rękoma, przysuwając się bliżej. Chciała czuć ten spokój bijący od niego, tą… miłość, palącą i otaczającą ją wokół. Nie miała pojęcia, jak do tego doszło. Jakim cudem on mógł pokochać ją; nie chciała wiedzieć, chciała to czuć, bo tylko w ten sposób mogła go uratować; tylko w ten sposób mogła być blisko niego i czuwać nad jego bezpieczeństwem. Ona zrobi wszystko, żeby był bezpieczny.

      Wszystko.