Rozdział 12 "Maska"

Witam! Przybywam z nowym odcinkiem.

Pragnę Was poinformować, że jest niezbetowany i całkiem od czapy. Nie mam zielonego pojęcia, skąd wziął mi się ten „czarowny” pomysł. Serio! Więc błagam, nie zlinczujcie mnie za to! Mogą pojawić się błędy, bo nie miałam totalnie czasu, żeby czytać go tyle razy, ile powinien być przeczytany. No cóż… 
Och! Ten odcinek jest dużą gratką dla wszystkich, którzy lubią Sophie&Draco. Dużo i tutaj...

Życzę miłej zabawy!

 *

lady in the water

      Pierwsze promienie majowego słońca delikatnie gładziły twarz dziewczyny, zapraszając ją na zabawę, jaką urządzał świat. Drzewa ujawniły swoje różnobarwne kwiaty, przyodziewając je w drobne, jasnozielone i świeże listki. Robaczki w najlepsze harcowały w ziemi i nad ziemią, przyjemnie bzycząc i rozsiewając wiosenną aurę. Ptaki radośnie śpiewały w akompaniamencie świerszczy, błądzących gdzieś w lesie trawy.

      Sophie Springsteen mruknęła zirytowana. Nienawidziła, kiedy ktoś budził ją tak wcześnie w niedzielę. Chwyciła więc różdżkę i jednym ruchem ręki zasunęła zasłony, odrzucając tym samym zaproszenie świata.

      Hermiona natomiast, jej współlokatorka, była niczym jeden z tych radosnych robaczków, które od samego ranka dzielnie pracowały. Ona, już odświeżona i ubrana w wygrzebaną z dna szafy turkusową spódnicę i lekki sweterek w kolorze gołębim, siedziała nad pergaminem w pokoju wspólnym i pisała esej na transmutację.

      - Już nie śpisz? – mruknął zaspany chłopak, człapiąc do jej stolika. – A może znów nie kładłaś się spać?

      Spojrzała na niego zdziwiona. Nie wspominała mu o swoich bezsennych nocach sprzed dwóch tygodni.

      - Ja widzę i wiem więcej, niż ci się zdaje – powiedział pouczająco, kiwając palcem.

      Uśmiechnęła się blado i pochyliła się nad podręcznikiem.

      - Czemu nie śpisz? – ponowił pytanie, tym razem jednak pochylając się nad nią.

      - Harry, co ty, na Merlina, wyprawiasz? – warknęła, nie podnosząc głowy. Zarumieniła się delikatnie, czując jego oddech na własnej szyi.

      - Nic. Patrzę, co piszesz. Też muszę jeszcze odrobić tą pracę – mruknął, jednak nadal stał nad nią.  Westchnęła ciężko i znów zaczęła sunąć piórem po pergaminie.

      - Nie lubię, kiedy masz związane włosy – szepnął i chwycił za klamrę, którą Hermiona tak skrzętnie spięła włosy, po czym delikatnie rozczesał włosy palcami.

      - Masz pojęcie ile czasu musiałam się męczyć, żeby wszystkie znalazły się pod tą klamrą?

      Zaśmiał się i usiadł na fotelu naprzeciwko niej. Kiedy długo nie reagował, wróciła do pisania wypracowania. Czuła na sobie jego wzrok, który wprawiał ją w dziwne zakłopotanie. Niby ich stosunki pozostały bez zmian – wciąż byli tylko przyjaciółmi – to coraz częściej czuła na sobie jego wzrok. Kiedy odnajdywała w sobie tyle odwagi, żeby spojrzeć w tych chwilach w jego oczy, odnajdywała w nich takie pokłady czułości i ciepła, że mógłby tym obdarować połowę Gryfonek.

      - Dlaczego się tak na mnie patrzysz? – spytała, odsuwając od siebie pergamin i zamykając podręcznik.       Lubiła odrabiać zadania bladym świtem, ponieważ wtedy miała najjaśniejszy umysł i najświeższe pomysły.

      Przyglądał jej się chwilę z błąkającym się po twarzy uśmiechem, a potem powiedział:

      - Bo lubię, kiedy jesteś taka skupiona… - Westchnął rozbawiony.

      - Nie zawsze jestem skupiona, kiedy ty na mnie patrzysz – zauważyła sprytnie, co Harry chytrze puścił mimo uszu i wstał, udając się do dormitorium.

*

      Gdyby tylko potrafił rozmawiać o swoich uczuciach, powiedziałby jej, dlaczego ją obserwuje. Powiedziałby jej wtedy, że zabawnie marszczy nos, kiedy jest skupiona i słodko przygryza dolną wargę.

      Gdyby tylko potrafił powiedziałby jej, że uwielbia kolor jej włosów, kiedy promienie słońca odbijają się w nich, jakby chciały dodać jej trochę blasku. A przecież dla niego już wystarczająco błyszczała.

      Mógłby jej też powiedzieć, że uwielbia patrzeć, jak ona patrzy.

      Zaśmiał się w duchu, z tego sformułowania, ale cóż, kiedy było prawdziwe?

      Uwielbiał kolor jej oczu i to, w jaki sposób zmieniał się w zależności od natężenia światła, jej humoru i sytuacji. Kiedy się wściekała, jej oczy przybierały kolor głębokiego brązu, jak gorzka czekolada. Natomiast kiedy była szczęśliwa miały kolor bursztynu, w którym zamknięty był mały robaczek.

      I kiedy tak wyliczał w myślach, co w niej uwielbia, co go urzeka, uderzyła go pewna myśl.

      OD JAK DAWNA ON TAK O NIEJ MYŚLAŁ? Czy przyszło to tak znienacka, czy po prostu wcześniej tego nie zauważał? A może bał się zauważyć?

      Kiedykolwiek to przyszło, nie miał ochoty się tego pozbyć. Może kilka tygodni temu, chciał rzucić te wszystkie uczucia w cholerę i nie mieć nic wspólnego z tą dziewczyną, ale teraz, kiedy uświadamiał sobie, jak wiele znaczy dla niego w jego życiu. Nie, ona już nie była tylko w jego życiu, ona była jego życiem.

      Więc jak mógł ją zostawić pod tamtym drzewem z oczami pełnymi łez, pociemniałymi, jak nocne niebo? Jak mógł pozwolić jej odejść, kiedy ona była mu pisana?

      Właśnie – nie mógł. I nie miał zamiaru. Musiał za to sprawić, żeby i ona go pokochała, żeby nigdy nie chciała od niego odejść, żeby zawsze była tylko dla niego i żeby on był tylko dla niej.

      Tylko jak?

*

      Myślę, że już wtedy doskonale wiedziałam, czemu Potter się na mnie patrzy. Wiedziałam też, dlaczego stanął wtedy nade mną i wiedziałam, dlaczego rozpuścił mi włosy. Wiedziałam o tym, bo czułam dokładnie to samo. Miałam ochotę wpatrywać się w niego, chciałam poczuć jego dotyk…

      Miałam na to wszystko ochotę, bo dotarło wreszcie do mnie to, co od kilkunastu tygodni mówiło mi moje serce. Odczytałam wszystkie jego uczucia, jednak nie mogłam pozwolić dojść do głosu sercu.       Musiałam myśleć racjonalnie, żeby chronić Harry’ego.

      I to przecież było najważniejsze – żeby Potter był bezpieczny.

*

      Schodziła powoli po schodach do pokoju wspólnego i obserwowała podniecony tłum, zbierający się pod tablicą ogłoszeń. Zarzuciła sweter i podeszła, rozpychając łokciami pierwszorocznych. Spojrzała na tablicę i uśmiechnęła się zjadliwie.

Drodzy uczniowie!

Mam zaszczyt ogłosić, że 17 maja odbędzie się Wiosenny Bal Maskowy. Przyjść mogą uczniowie klas od 4 do 7. Tematem balu jest „Magia kwiatów”. Obowiązują stroje wieczorowe. Więcej informacji już dziś na śniadaniu.

Z poważaniem,

Minerwa McGonagall

      Spojrzała zdegustowana po piszczących dziewczynach, które już planowały w co się ubiorą i z kim chciałyby pójść.

      Och, tak! Przecież bal to cudowna sprawa! Jeśli nie masz pary, spędzasz kilka godzin pod ścianą lub na krześle, a jeśli przy okazji twoi przyjaciele mają pary, a ty jako jedyna nie – powodzenia, to idealna szansa na zmarnowanie sobie kilku godzin życia.

      Ironia wylewała się z niej przez całą drogę do Wielkiej Sali. Jak zawsze, kiedy miała zły humor, zwymyślała kilkoro trzeciorocznych Ślizgonów, ot tak, dla satysfakcji.

      - Springsteen, przestań się wyżywać na moich domownikach! – mruknął Malfoy, zagradzając jej drogę.       Wywróciła teatralnie oczami.

      - Proszę, przepuść mnie. Jestem zła, głodna i nie mam ochoty na ciebie patrzeć – powiedziała, patrząc mu prosto w oczy.

      Otaksował ją spojrzeniem.

      - Poproś ładniej. – Drażnił się z nią z wyraźnym rozbawieniem. Sophie uniosła brew do góry i z uśmiechem politowania, wyminęła go zgrabnie.

      - Zabawny jesteś – powiedziała, kiedy już była za jego plecami. Uśmiechnęła się do niego tak, jak jeszcze nigdy.

      Zaśmiał się nieświadomie, a kiedy zrozumiał, że właśnie była dla niego miła, a on dla niej, przybrał na powrót swoją maskę – zimne oczy, ironiczny uśmieszek i nonszalancka postawa całego ciała. Dumnie wszedł do Wielkiej Sali i zajął miejsce przy stole Slytherinu. Zerknął ukradkiem na Sophie, która właśnie rozmawiała z jednym z tych durnych Gryfonów.

      - Moi drodzy – rozległ się głos, należący do dyrektora placówki. – Jak zapewne zdążyliście przeczytać, już 17 maja odbędzie się bal! – Wśród uczniów wystąpiło poruszenie.

      - Co się dzieje? – spytała Hermiona, która właśnie dosiadła się do stołu, tuż obok Sophie.

      - Będzie bal – odparła lakonicznie, zajmując się swoim tostem.

      Dyrektor uciszył młodzież, po czym kontynuował swoje przemówienie.

      - Zapewne wielu z was uważa, że to nie najlepszy pomysł, zwłaszcza w czasach, kiedy naokoło giną ludzie. Rozumiem to, ale dla was, kochani, życie wciąż się toczy! Poza tym, bal z okazji Święta Kwiatów odbywa się raz na pięćdziesiąt lat. Jest to jedno z piękniejszych świąt, a bal to zawsze ciekawe wydarzenie! – powiedział, uśmiechając się delikatnie. – Na balu mogą się zjawić uczniowie klas czwartych, piątych, szóstych i siódmych. Bal jest o tyle ciekawszy, że goście dobierają się w pary dopiero na balu. Każdy uczestnik przychodzi w masce i wybiera partnera po jego charakterze, gracji, z jaką się porusza, czy po prostu kierując się instynktem. Niejeden w ten sposób stracił głowę! W tradycję tego balu wpisane jest także, że każdy musi mieć ze sobą jakiś kwiat – dziewczęta mogą wpiąć go we włosy, chłopcy zaś przypiąć do szat. Inwencję twórczą zostawiam wam, moi drodzy! Święto Kwiatów to piękny, kolorowy i pachnący obyczaj, więc zachęcam do wzięcia udziału! – zakończył z wesołym uśmiechem.

      W Wielkiej Sali zapanował hałas – dziewczęta w podnieceniu zachwycały się tym świętem, chłopcy odnosili się do tego z małą dezaprobatą.

      - Matko, co za nonsens – mruknęła zdegustowana Sophie.

      - Nie marudź! Będzie fajnie! – zawołał Leonard, przystając za przyjaciółkami.

      - Oczywiście! Tak, jak w czwartej klasie, kiedy podpierałam ścianę, bo wy mieliście partnerów, a o mnie zapomnieliście! – warknęła Gryfonka, potrząsając blond grzywą.

      - Marudzisz! Teraz na pewno się komuś spodobasz! Wtedy byłaś mała, wredna i miałaś te czarne włosy, bardziej rozczochrane od mopa Hermiony!

      - Hej! – krzyknęła Hermiona, udając obrażoną.

      - Bez urazy! – Uśmiechnął się do niej przymilnie. – Teraz masz piękne, tlenione blond włosy, jesteś jeszcze bardziej wredna, a przez to bardziej pociągająca.

      - Tak, mugolskie farby do włosów działają cuda – powiedziała Springsteen z delikatnym uśmiechem na twarzy. Spojrzały na swojego przyjaciela i zrobiły mu miejsce pomiędzy nimi.

      Leonard chwycił tosta, którego przed chwilą szykowała sobie Springsteen i z uśmiechem go pałaszował.

      - Swoją drogą, dawno cię nie widziałam! Z kim się teraz umawiasz, że nie masz czasu dla swoich dwóch najlepszych przyjaciółek?

      - Nie umawiam się, a spotykam, moja droga. Odkryłem ostatnio bardzo interesującą rzecz – zauważył, uśmiechając do nich.

      - A mianowicie?

      - Lubię mądrych mężczyzn.

      Harry zakrztusił się herbatą, na co Neville poklepał go po plecach. Starzy przyjaciele zaśmiali się.

      - Leo, błagam cię! Powiedz wreszcie, kto to jest – ponagliła go Springsteen, przeczesując włosy palcami.

      - Krukon, lat siedemnaście, same wybitne na SUM-ach – zaświergotał, a Gryfonki wywróciły oczami, wzdychając przy tym ciężko. – No dobrze, dobrze! Samuel Martins.

      - Nie kojarzę gościa, Leo! – mruknęły zgodnie, powracając do swoich śniadań.

      - Opowiesz o nim coś więcej? – spytał Harry, na co dziewczyny pokiwały z przestrachem głowami.

      - Oczywiście!

      Gryfonki westchnęły głośno, a na ich twarzach pojawił się wyraz zniechęcenia. Leonard zaczął trajkotać, jak postrzelony o zaletach niejakiego Samuela, a one robiły wielkie oczy i zabawnie poruszały dłońmi za jego plecami.

      Sophie nachyliła się do Hermiony za plecami Krukona i szepnęła:

      - Nie wierzę, że znowu to słyszę.

      Panna Granger z politowaniem pokiwała głową i wróciła do śniadania.

      - Fascynujące, mój drogi, do prawdy, fascynujące! – sarknęła Sophie po dziesięciu minutach, mając nadzieję, że Mitchell skończy swój pean. Po kolejnych kilku minutach wstała i oddaliła się, ciągnąc Hermionę za łokieć.

      Wyszły na błonia, cicho podśmiechując się z wyznań przyjaciela. Obie doskonale go znały i wiedziały, że każdy kolejny chłopak, w którym zakochał się Leonard, był najwspanialszym, najlepszym i najmądrzejszym na całym ludzkim świecie. Z początku nigdy nie miał wad, a kiedy występowały pomiędzy jakieś spory, młody Krukon brał je na siebie. Kiedy w grę wchodziły uczucia, on nie potrafił myśleć racjonalnie. Podejrzewały, że miał wielką potrzebę bycia kochanym.

      Idąc tak obok siebie, ramię w ramię, ciesząc się więzią, jaka je łączyła, wsłuchiwały się w śpiew ptaków.

      - Jak to jest między tobą i Potterem? – spytała blondynka. Hermiona wzruszyła ramionami, wymownie wzdychając. – Wciąż uważasz, że to tylko przyjaciel?

      Granger usiadła na głazie, znajdującym się tuż nad jeziorem. Sophie przysiadła obok niej i czekała spokojnie na odpowiedź przyjaciółki.

      - Sama nie wiem – odezwała się w końcu panna Wiem-To-Wszystko. – Nie jest mi obojętny, ale nie jestem w stanie stwierdzić, że to, co do niego czuję to miłość…

      Springsteen prychnęła z rozbawienia.

      - A co mówi twoje serce, Hermiona? – Sophie schyliła się po kamień, leżący u jej stóp i cisnęła nim w jezioro. Wielka kałamarnica przepłynęła tuż pod lustrem wody, okazując swoje niezadowolenie.

      Granger myślała, a w tym czasie Sophie wyjęła różdżkę i uniosła ją delikatnie. Wykonała delikatny ruch nadgarstka, po czym cicho powiedziała:

      - Parnassio*.

      Z różdżki wyleciało kilka szarawych motyli, których Granger jeszcze nigdy nie widziała. Były niezwykle delikatne, efemeryczny.

      - Więc jak?

      - Serce mówi mi, że go… że go… - próbowała się wysłowić, jednak przychodziło jej to z pewnym trudem. Sophie uśmiechnęła się delikatnie i objęła ją ramieniem, przyciągając do siebie.

      - … że go kochasz? – podsunęła cicho, na co Granger pokiwała leciutko głową, wpatrując się w motyla, który przysiadł na jej palcu.

      Springsteen westchnęła głośno i poklepała przyjaciółkę po ręce.

      - Wiem, że to trudne, mała, ale chyba widzisz, że w ten sposób oboje się męczycie?

      - Tak, ale skąd mam wiedzieć, że jemu się nie wydaje? Skąd mam mieć pewność, że nie będzie chciał mnie zostawić? – wyszeptała, gładząc spódnicę.

      - Nie wydaje mu się i ja to widzę! Wydawało mu się, że kocha Ginny, lecz ciebie kocha naprawdę. Widzę, jak na ciebie patrzy i jak szuka twojego wzroku. On łaknie tego, żebyś go zauważyła i dała mu szansę. A ty, maleńka, nie uchronisz się przed tym uczuciem, które codziennie w tobie rośnie.

      Granger westchnęła głośno i uniosła dłoń, na której siedział motyl. Odchyliła palec, a motyl poderwał się do lotu i okrążył je obie, jakby kreśląc nad nimi jakąś niewidzialną nić.

      - Kiedy ty się taka mądra zrobiłaś, co?

      Zaśmiały się obie, po czym blondynka wzruszyła ramionami.

      - Pewnie wtedy, kiedy zaczął podobać mi się Malfoy – szepnęła ledwo słyszalnie. Tym razem to Hermiona przygarnęła ją ramieniem i poklepała pokrzepiająco.

      - Macie podobne włosy, wiesz?

*

      - Zabiję ją! – warknęła Sophie, pochylając się nad białym pudłem, które stało na jej łóżku.

      - Kogo i za co? – spytała, niezbyt zainteresowana Granger, czytając książkę. Był wieczór, padał wiosenny deszcz, a one obie siedziały w dormitorium, każda zajęta swoimi sprawami, póki do okna nie zapukała sowa – dość duża, lekko brązowa, ze złotawymi refleksami. Należała do rodziny Sprigsteen.

      - Moją matkę! Zobacz, co mi przesłała! – jęknęła zrezygnowana, wyciągając z pudła sukienkę. Była długa, rozkloszowana na od pasa w dół. Miała kolor kości słoniowej, a górna część była zdobiona drobnymi kolorowym kwiatami.

      - A zabijesz ją, ponieważ? – Hermiona niezrozumiała i ułożyła książkę na brzuchu. – Jest naprawdę piękna!

      - Ale będę w niej wyglądać jak, jak… jak dziewczyna!

      Granger wybuchła śmiechem, za co zarobiła poduszką prosto w twarz.

      - A to źle?

      - Okropnie! Dziewczyny są takie puste, nic nie ma dla nich znaczenia, o nic nie walczą… nie chcę, żeby ktoś mnie za taką miał.

      - Ubierz do niej swoje trampki i już będziesz sobą! – stwierdziła Gryfonka, wracając do książki.

      Sophie jakiś czas patrzyła z niechęcią na suknię, którą przysłała jej mama. Miała co do niej mieszane uczucia. Rzadko nosiła sukienki czy spódnicę, nawet mundurek zamieniła na spodnie. Nie czuła się sobą w takich rzeczach, więc po prostu ich nie nosiła.

      - A ty w co się ubierasz? – spytała Sophie, zerkając na przyjaciółkę, kiedy chowała pod łóżko wielkie pudło. Granger wzruszyła ramionami i nie odpowiedziała, śledząc wzrokiem tekst książki.

      - Ale idziesz w ogóle na ten bal? – Springsteen chciała się upewnić. Skoro już miała się pojawić w tej okropnej sukience, to miała nadzieję, że Hermiona będzie ją podtrzymywać na duchu. Gryfonka kiwnęła tylko głową, po czym jednym zwinnym ruchem różdżki zasunęła kotary swojego łóżka, zatracając się w książce do reszty.

      Sophie prychnęła i wyszła z dormitorium. Miała ochotę przejść się po korytarzach. Liczyła, że pozwoli jej to ochłonąć po wspaniałym prezencie od matki. Wiedziała, że mama zawsze chciała, żeby była bardziej dziewczęca. Zapomniała tylko, że ona od dziecka nie miała do tego skłonności. Wychowując się pośród tylu braci, musiała się zachowywać jak oni.

      Przystanęła przy oknie, niedaleko Pokoju Życzeń i westchnęła głośno, masując sobie kark. Lubiła patrzeć na deszcz; relaksował ją i pozwalał dostrzec piękno świata. Krople wygrywające zawsze inną melodię o parapet, powoli spływające po szybach, nieśpieszące się nigdzie, nawet w czasie największych ulew. Uchyliła troszkę okno i wciągała zapach deszczu – czysty, niewinny, nieskalany. Tej nocy pachniał tatarakiem i niósł ze sobą śpiew aniołów.

      Spojrzała w niebo – pociemniałe, niskie, jakby zaraz miało się zawalić. A może już się powoli waliło i z każdą kolejną kroplą deszczu, było go coraz mniej?

      - Draco – szepnął ktoś za nią. Chyba nie zdążył jej zauważyć. Przeszła w róg korytarza, który osnuty był mrokiem. Nadstawiła uszu i słuchała.

      - Już, Crabbe, moment – powiedział zirytowany, jednak jego głos dochodził jakby z jakiegoś pomieszczenia. Wychyliła się delikatnie i zobaczyła tylko otwarte drzwi, a przy nich jakąś małą dziewczynkę.       Zmrużyła oczy i przyjrzała jej się uważnie.

      - Co tak długo? – spytała się druga, mniejsza dziewczynka.

      - Mam drobne problemy. Ale zbliżam się do końca – odparł z satysfakcją, zamykając za sobą drzwi. Odwrócili się i ruszyli.

      - Proszę, proszę, Malfoy. Nie wiedziałam, że gustujesz w młodszych – syknęła zjadliwie, stając na środku korytarza,  z założonymi na piersi rękoma.

      Chłopak dał znać swoim towarzyszkom, żeby odeszły. Kiedy zostali sami, zbliżyli się do siebie, by lepiej widzieć swojego wroga.

      - A co, zazdrosna jesteś? – Włożył dłonie do kieszeni i patrzył na nią rozbawionymi oczyma.

      Springsteen  prychnęła głośno.

      - A więc jednak… - szepnął, zbliżając się do niej i wyciągając rękę w jej kierunku.

      - Nie dotykaj mnie! – warknęła, odginając się. Uśmiechnął się szerzej, po czym dotknął jej policzka.

      - Nie węsz tam, gdzie nie masz – szepnął, gładząc ją po policzku. Wyprostowała się i również pogłaskała go po policzku, z delikatnym uśmiechem na ustach. Widziała, jak nadzieja rośnie w młodym Ślizgonie, jak wylewa się przez jego oczy. Postanowiła zanotować to w pamięci, sama nie wiedząc dlaczego.

      - Nie muszę węszyć. Jesteś  nieostrożny, maleńki – powiedziała, zbliżając się do jego twarzy. – Powiedz, mi, Draco, dlaczego musisz być po tamtej stronie? Musisz czy chcesz? – szeptała, wędrując wzrokiem pomiędzy szarymi oczami, a cienkimi ustami. – Gdybyś tylko chciał…

      - Nie mogę, Sophie – uciął, zbliżając swoje usta do jej. – Po prostu nie mogę.

      Westchnęła głęboko, po czym go pocałowała. Delikatnie, a zarazem namiętnie. Poczuła, jak ziemia pod stopami wiruję, a ona unosi się razem z nim ponad nią. Przestała słyszeć, przestała widzieć, zaczęła czuć. Znała już fakturę ust Ślizgona, teraz chciała dobrze zapamiętać ich smak.

      - Przemyśl to jeszcze – szepnęła i odeszła, z gracją opuszczając jego ramiona.

      Ze zmartwioną miną wróciła do swojego dormitorium i od razu udała się pod prysznic.

      A więc wpadłam. Po uszy. Z Malfoyem pod rękę. Wpakowałam się niezłe gówno!

*

      Kiedy nadszedł dzień balu, wszyscy chodzili poddenerwowani. Mało kto uważał na lekcjach, myśląc tylko o tym, czy lepiej wybrać różowe czy błękitne pantofle.

      - 10 punktów dla Gryffindoru, panno Granger! – krzyknęła McGonagall, nagradzając swoją uczennicę.       Jako jedyna nie myślała o niebieskich migdałach i jako jedyna potrafiła wyodrębnić z powietrza wodną bańkę. – A teraz idźcie stąd i nie każcie mi na siebie patrzeć! Miłej zabawy! – powiedziała głośno, starając się przekrzyczeć szuranie krzeseł.

      Transmutacja była ostatnią lekcją i wszystkie dziewczyny z klasy szóstej wyparowały do Wieży Gryffindoru, żeby rozpocząć przygotowania.

      Hermiona powoli udała się na obiad. Wielka Sala świeciła pustkami. Przy stole jej domu siedziała tylko Sophie, powoli przeżuwając pieczeń wieprzową i Harry, który z ochotą pałaszował ziemniaki.

      - Cześć! – zawołała, siadając na swoim stałym miejscu obok Sophie. Oboje skinęli jej głowami.

      - Ale szał, co nie? – odezwała się, nakładając sobie sałaty. – Nie wiem, jak wy, ale ja wcale nie mam ochoty iść na ten bal.

      Oboje znów pokiwali głowami, jakby nie zwracając uwagi na to co mówi.

      - Wy też? – jęknęła, a kiedy nie dostała żadnego odzewu, skupiła się na jedzeniu. A więc to szaleństwo w czystej postaci dotknęło również jej przyjaciół. Kiedy skończyła jeść wypiła szklankę soku z dyni, po czym wyszła i postanowiła wziąć kąpiel w łazience dla prefektów. Rzadko z tego korzystała, ale pewnie ta w dormitorium jest okupowana przez Parvati i Lavender.

*

      Wchodząc do Wielkiej Sali, doznał szoku. Wszędzie były kwiaty – większe, mniejsze, w doniczkach i w wazonach. Nawet z sufitu sypały się drobne płatki kwiatów, które w połowie drogi na parkiet, po prostu znikały.

      Rozejrzał się w nadziei, że od razu rozpozna tą, z którą chciałby spędzić ten wieczór. Maski mu to skutecznie uniemożliwiały, tak jak i duża liczba pięknych dziewczyn, wirujących już na parkiecie.

      Sukienki falowały wokół nich, robiąc z każdej księżniczkę. Chłopacy zachowywali się bardziej dystyngowanie, ale ich też nie potrafił rozpoznać. Westchnąwszy głęboko, podszedł do stołu z jedzeniem. Poprawił bez, przypięty do jego szaty, po czym sięgnął po kiść winogron. Uśmiechnął się na wspomnienie, które przemknęło mu przez myśl.

      - Nie bawimy się jedzeniem, Potter – mruknęła rozbawiona Hermiona, próbując wydrzeć mu swoje ulubione, zielone winogrono. – Jak któreś zleci, będziesz go szukać i je zjesz, obiecuję! – Pogroziła mu palcem, po czym usiadła prosto na kanapie, zakładając ramiona na piersi.

      - Oho! Ktoś tutaj się obraża! – zaśmiał się, na co ona wytknęła mu język. – No dobrze, dobrze. Proszę! – powiedział, wyciągając przed siebie owoce. Spojrzała na niego podejrzliwie, ale wyciągnęła po nie rękę.

      - Och, ty! Proszę, oddaj mi to winogrono. Dawno takiego nie jadłam.

      Takie nic, a dla niego każde takie wspomnienie było wszystkim.

      Zajadając się winogronem, patrzył na tańczące pary. Miał nadzieję, że zaraz ją pozna. W końcu – serce na pewno go nie zawiedzie. Ono rozpozna ją z daleka.

      - Cześć, Potter! – przywitała się dziewczyna w długiej, rozszerzanej sukience. Blond włosy miała zaczesane do tyłu, a w nie wpięty był narcyz.

      - Cześć, Sophie. Jak wygląda Hermiona?

      Sophie wyśmiała go krótko, nalewając sobie soku z dyni.

      - A jest już chociaż tutaj?

      Sophie skinęła głową, po czym jakiś czarnowłosy chłopak znów porwał ją do tańca. Na odchodnym chłopak mrugnął Potterowi okiem, więc zrozumiał, że musiał to być Leo.

      Postanowił ruszyć na parkiet, żeby zrobić rozeznanie. Podszedł do dziewczyny o brązowych włosach, lekko falowanych i wzroście podobnym do Hermiony. Poprosił ją do tańca i po chwili powoli poruszali się w takt muzyki.

      Nigdy nie był dobrym tancerzem, więc miał nadzieję, że jak najszybciej znajdzie swoją wybrankę. Niestety, z każdą kolejną dziewczyną tracił nadzieję.

*

      Siedziałam na krześle i obserwowałam go. Poznałam go od razu, bo takich włosów nie miał nikt. Tak nieujarzmionych i tak cudownie czarnych. Uśmiechałam się do siebie, kiedy z każdą kolejną partnerką oddalał się ode mnie. Widziałam, że czuje się niezręcznie, ale nie chciałam mu niczego ułatwiać.

      Wychodziłam z założenia, że jeśli mnie znajdzie, to będzie to znak. Znak, że jesteśmy sobie pisani. Myślałam, że dzięki temu upewnię się w swoich uczuciach.

      Kiedy podeszła do mnie Sophie, która jako jedyna wiedziała, jak wyglądam tego wieczoru, próbowała mnie przekonać, żebym sama zrobiła ten pierwszy krok. Spławiłam ją mówiąc, że mam swój plan, a ona wzruszyła tylko ramionami i została porwana przez jakiegoś wysokiego blondyna. Domyślałam się kto to, więc uśmiechnęłam się pod nosem. I czekałam. Wiedziałam, że w końcu mnie znajdzie…

*

      - A co jeśli cię nie zauważy? – spytała podniesionym głosem, żeby przekrzyczeć orkiestrę. Hermiona wzruszyła ramionami i machnęła ręką.

      - Jeśli mnie nie znajdzie, to oznacza, że nie jesteśmy dla siebie – powiedziała Granger, uśmiechając się na widok niezgrabnie tańczącego Pottera.

      - Jak chcesz, ale jeśli przyjdziesz do mnie z płaczem… - Springsteen ucięła w połowie zdania, bowiem ktoś pociągnął ją do tyłu i wciągnął w tłum.

      Kiedy się obróciła, spostrzegła blond włosy, jak zwykle idealnie ułożone. Pod idealną, czarną maską zobaczyła stalowe oczy, które tak często jej się ostatnio śniły. Jego zapach też był taki sam, jak zawsze. Uśmiechnęła się z politowaniem, kiedy zobaczyła kwiat przypięty do grafitowej szaty z zielonymi lamówkami.

      - Narcyz? Doprawdy? – mruknął rozbawiony, wyciągając z jej włosów roślinę.

      - To samo mogłabym powiedzieć o tobie – powiedziała.

      Pochylił się nad nią tak, że mogła poczuć jego gorący oddech na odsłoniętych ramionach.

      - Czy mogę cię prosić o towarzystwo dzisiejszego wieczoru? – spytał, wywołując ciarki na jej ciele. Potrafił modulować głos tak, że zwalało ją z nóg.

      Skinęła głową, zgadzając się. Lewą dłoń ułożył na jej talii, a w prawej zamknął jej dłoń. Przyciągnął ją do siebie i powoli ruszyli. Muzyka chwilowo zwolniła, jakby dając im czas na poznanie siebie nawzajem; swoich ruchów, swojego wyczucia rytmu, uległości i oddania.

      Sophie nie była jednak głupia. Wiedziała, że kiedy ta noc się skończy, wszystko wróci do normy. Ona wciąż będzie po jasnej stronie, a on wciąż będzie miał Mroczny Znak na przedramieniu. Nic z tym nie mogła zrobić, choć próbowała. Pragnęła jednak, żeby noc trwała i nigdy się nie kończyła. Chciała czuć każda chwilę, każdy moment, każdy jego ruch, oddech, każde napięcie mięśni.

      Okręcił ją, podziwiając jak jej suknia idealnie oddaje każdy jej ruch. Dzięki wolnej melodii, mógł być blisko niej. Przytulił więc policzek do jej głowy i z przymkniętymi oczyma prowadził ją. Była niezwykle podatna na każdy jego ruch, jakby doskonale znała układ taneczny. Każdy ich obrót, każdy ich krok był perfekcyjny. Ona była perfekcyjna.

      Westchnął kiedy piosenka zmieniła się na szybszą, jednak nie zamierzał jej tej nocy opuścić. Ta noc miała być tylko dla nich, miała być chwilą, która miała dać im obu spełnienie i nadzieję na więcej. Błagał bogów, by pomogli mu kiedyś połączyć się z tą niewiastą. Wredną, wywyższającą się, piękną i w głębi serca dobrą. Bo gdyby taka nie była, to należałaby do Czarnego Pana. Dziękował bogom, że taka nie jest.

      - Jesteś moja – szepnął, kiedy zbliżyli się do siebie podczas tańca. Uśmiechnęła się delikatnie, gdyż po raz kolejny jego głos wywołał w niej falę ciepła, płynącą przez kręgosłup i rozlewającą się na wszystkie części ciała.

      Tej jednej nocy chciała być jego…

*

      Zbliżała się dziesiąta, a Potter wciąż nie odnalazł tej dziewczyny, z którą mógłby przetańczyć całą noc. Miał wrażenie, że los się z niego nabija. Gra mu na nosie, stawiając mu przed nosem wiele dziewczyn o podobnych cechach, co Hermiona.

      Jednak w oczach żadnej nie potrafił odnaleźć tego błysku, włosy nie pachniały szałwią, a dłonie nie były tak delikatne, jak jej. Żadna z jego partnerek, nie była dystyngowana i tak delikatna, jak panna Granger.

      - Dziękuję! – Ukłonił się kolejnej dziewczynie i odprowadził ją do jednego ze stolików. Podszedł zniechęcony do bufetu i nalał sobie soku z dyni.

      Rozejrzał się po sali. Wiele osób było już w parach. Tańczyli tylko ze sobą, razem jedli i razem rozmawiali. Przed oczami przemknął mu Leo, a za nim jakiś czarnoskóry chłopak. Wymienili uśmiechy.

      Chłopiec-Który-Przeżył był zdezorientowany. Jak to możliwe, że nie jest w stanie odnaleźć swojej ukochanej? W końcu znał ją w każdym calu. Gdyby chociaż przeszła obok niego, wiedział, że jego serce zwariowałoby. Westchnął głęboko i już miał się poddać, kiedy zobaczył dziewczynę. Siedziała na drugim końcu sali. Szukała kogoś wzrokiem. Miała brązowe włosy, jednak były one proste.

      No cóż, już tyle przeszedłem. Warto spróbować!

      Odstawił puchar z sokiem i próbował przebić się przez tłum wprost przed oczy tej dziewczyny. Kiedy był już w połowie drogi, zniknęła mu z oczu. Rozejrzał się dookoła, lecz nigdzie jej nie widział. Ludzie wirowali w takt szybkiej melodii, co dodatkowo utrudniało mu odnalezienie zagubionej dziewczyny.

      Odwrócił się więc i zamarł.

______

*Parnassius apollo łac. nazwa niepylaka apollo