Rozdział 13 "Ucieczka"

Witam!
Przybywam z nowym rozdziałem. Wiem, że miał się pojawić kilka dni wcześniej, jednak z powodów czysto technicznych, dzieje się to dopiero teraz. ;)
Na samym początku, pragnę zapewnić, że przyspieszenie tempa jest celowe i planowane przeze mnie od dłuższego czasu. Ciągnęło się jak flaki z olejem, a teraz będzie pędzić z szybkością światła.
Nie zabijajcie mnie za to, co zrobiłam. Mam w sobie pokłady niepohamowanego sadyzmu i zaczyna on ze mnie wychodzić.

Rozdział betuje Apocalypsis, za co bardzo dziękuję!

*

ad arcana

      Stała przed nim, piękna jak anioł. Ubrana w długą, błękitną sukienkę. Proste włosy spływały kaskadą na jej plecy. Błękitna maska ukrywała tylko okolicę oczu.

      - Nareszcie – mruknęła.

      Uśmiechnął się do niej i wyciągnął prawą dłoń, zapraszając ją do tańca. Dygnęła i z szerokim uśmiechem na twarzy przyjęła zaproszenie. Muzyka zmieniła się na wolny walc, a on oczarowany jej wyglądem i prowadzony przez serce, począł stawiać kroki w takt muzyki.

      - Dobrze tańczysz – szepnęła, zerkając na kwiat przypięty do szaty. Nie odpowiedział, tylko okręcił ją wokół jej osi. Postanowiła nie psuć tej chwili, tylko pozwolić unieść się jej i uczuciu. Patrzyli sobie w oczy. Stanowili niezaprzeczalną jedność. Nie istniał dla nich świat, inni ludzie, nawet Voldemort czyhający za granicami Hogwartu.

      - A więc chowałaś się przede mną? – spytał, kiedy położyła głowę na jego ramieniu.

      - Tak. Zabawnie wyglądałeś z tymi dziewczynami. Nie miałeś tej lekkości, którą masz teraz – odpowiedziała, unosząc głowę. – Dlaczego bez*?

      Zerknął na fioletową roślinę, przypiętą do jego szaty.

      - Bo miałem nadzieję, że będziesz znała jego znaczenie… Wiem, że pytałaś o to McGonagall.

      Spojrzała na niego zaskoczona, a on poruszył zabawnie brwiami.

      - Moje serce też jest twoje*, Harry – szepnęła, unosząc lekko dłoń. Na jej nadgarstku znajdowała się bransoletka, wykonana z pojedynczych kwiatów bzu. Uśmiechnął się szerzej i znów okręcił ją wokół osi, by na koniec przechylić ją przez swoje ramie.

      - Nie mam pojęcia, kiedy nauczyłeś się tak tańczyć - powiedziała, śmiejąc się.

      - Ja też nie!

*

      Czasami zastanawiam się, co by było, gdyby mnie wtedy nie znalazł. Czy potrafiłabym żyć bez niego? Czy potrafiłabym być tylko jego przyjaciółką, teraz, kiedy uświadomiłam sobie, jak ważny dla mnie jest?

      Do dziś śmieję się z tego wieczoru i jego dziwacznych wygibasów. Muszę przyznać, że to chyba nasze najwspanialsze wspomnienie. Przynajmniej jak dotąd.

      Kiedy zamknę oczy, widzę jakby to działo się właśnie teraz. Patrzę na Pottera, który miota się pomiędzy kolejnymi dziewczynami i szuka właśnie mnie. Skąd wiedziałam, że chce znaleźć właśnie mnie? Chyba przeczucie, doprawione odrobiną nadziei. Skoro wtedy mnie znalazł, znajdzie mnie już każdego dnia. A ja chciałam być już z nim na zawsze… Chciałam, ale potwornie się tego bałam! Bałam się czyhającej na mnie miłości i jej sideł.

*

      - Boisz się, że ktoś cię rozpozna? – spytała Sophie, roztrzepując palcami włosy.

      - Bardziej boję się tego, że ktoś zobaczy mnie z tobą – odpowiedział z uśmiechem, odwiązując tasiemkę znajdującą się z tyłu głowy. – Gdzie ty mnie przyprowadziłaś?

      Sophie rozpostarła ręce i zaśmiała się jak małe dziecko.

      - Jesteśmy w szklarni numer 10, dawno przez wszystkich zapomnianej. Pewnie nawet Sprout już o niej nie pamięta – oznajmiła, ściągając szpilki.

      Uśmiechnął się i uświadomił sobie, jak bardzo magiczna jest ta chwila. Przysiadła na ławce, rozprostowując palce u stóp. Obserwował każdy jej ruch i każdy jej grymas na twarzy.

      - Wystarczyła chwila, żeby cię znienawidzić i sześć lat, żeby pokochać – szepnął, wkładając ręce do kieszeni. Spojrzała na niego i zmrużyła oczy.

      - Nie mów tego, czego nie jesteś pewien, M… Draco. W głębi serca jestem naiwnym i delikatnym stworzonkiem – mruknęła. Skinął głową i rozejrzał się po rzeczonej budowli. W bladym świetle, które wyczarowała Gryfonka, widać było zwisające pozostałości roślin. Po ścianach leniwie wspinał się bluszcz, zabierając ostatnie promienie światła, które zdołały się przedrzeć przez grubą warstwę brudu.

      - Dlaczego mnie tutaj przyprowadziłaś?

      - Bo tutaj nikt nie powinien nas zobaczyć, a chcę wiedzieć jaki jesteś naprawdę. I chciałabym, żebyś wiedział jaka ja jestem. Tutaj nie musisz się obawiać innych i możesz ściągnąć swoją maskę. I nie mówię tu o tej materialnej – odparła ochrypłym głosem. Podniosła się z ławki i podeszła do niego, patrząc mu w oczy. – Chcę widzieć ciebie i mieć cię takiego w pamięci, kiedy wstanie świt. Chcę być twoja, ale tego Draco, którego nie udajesz…

      - Skąd wiesz, że nie udaję? Skąd masz pewność, że nie jestem taki normalnie?

      Zaśmiała się, odwracając się i skubiąc zwisającą roślinę.

      - A jesteś taki?

      Poczuła dłonie na talii i jego oddech na osłoniętych ramionach. Zadrżała, kiedy odwracał ją do siebie.

      - Sam nie wiem jaki jestem. Przy tobie wszystko wydaje się być inne… Bardziej zawiłe… - szepnął, odgarniając kosmyk włosów wpadający do oczu. – Sprawiasz, że gubię się w sobie, w zasadach, na których zostałem wychowany…

      - A więc musisz do niego należeć! – Ucieszyła się i położyła dłonie na jego ramionach. – Pomogę ci, Draco! Przejdź na naszą stronę, to…

      - Nie mogę, Sophie – uciął, głaszcząc ją po policzku. Pochylił się nad nią i pocałował.

      - Nie odwracaj mojej uwagi – burknęła, odsuwając się od niego.

      - Sophie, błagam cię. To nie jest temat, na który chcę rozmawiać. Są pewne sprawy, o których ty nie powinnaś wiedzieć. Tak będzie lepiej dla ciebie!

      Sophie zacisnęła pięści, odsuwając się dalej od chłopaka.

      - Jak na przykład to, że chcesz zabić dyrektora?! – syknęła zjadliwie, mierząc go wzrokiem.

      - Nie wiem, skąd o tym wiesz, ale nie chcę o tym rozmawiać. No, chyba że masz ochotę się kłócić! – Gestykulował dłońmi, a twarz mu stężała. Sophie zerknęła na niego nieufnie, po czym westchnęła głęboko.

      Nie chciała się z nim kłócić. To była jedna noc, w którą mogli być razem i nie musieli być dla siebie opryskliwi. Już jutro znów będzie musiała go wyzywać od śmieci, żeby stwarzać pozory, choć tak bardzo tego nie chciała.

      Załamała bezradnie ręce.

      - Nie chcę, Draco.

      Wygiął usta w uśmiechu, który sprawiał, że stawał się przystojniejszy.

      - Uwielbiam brzmienie mojego imienia w twoich ustach – szepnął, podchodząc do niej i głaszcząc ją po policzku.

      Sophie uniosła oczy i uśmiechnęła się delikatnie, jednocześnie wzdychając.

      Jak wiele miała do zaoferowania jej ta noc? Cóż – mogłoby się zdawać, że niewiele, jednak dla niej, dla tej Sophie Springsteen, która jest chłodna i bezwzględna dla swoich wrogów, obojętna dla ludzi, nieprzyjemna dla nauczycieli i ogólnie nieprzystępna, dla niej miała być wszystkim. Czuła, że już wkrótce los rzuci ją i Dracona na dwie strony barykady, być może każe im ze sobą walczyć. Musiała więc wyłowić z tej nocy dla siebie jak najwięcej.

      - Powiedz mi, Draco – zaakcentowała jego imię – co lubisz, tak ogólnie?

      Chciała go poznać, dowiedzieć się jaki jest, kiedy nie ma przy nim Ślizgonów, kiedy jest sam. Co kryje dusza Dracona Malfoya?

      - Lubię drobne rzeczy. One nadają mojemu życiu sens. Dzięki nim mogę zapomnieć o tym, do czego zostałem przeznaczony. Lubię deszcz i wiatr, zapach trawy po deszczu i burzę; smak kawy i czarnej porzeczki. Kiedy tego doświadczam, czuję, że żyję. I kiedy jestem tutaj z tobą, to czuję, że to lubię… - odpowiedział, siadając na ławce i poklepał miejsce obok siebie.

      - A mnie lubisz? – szepnęła, siadając obok niego.

      Zaśmiał się. Szczerze i łagodnie, a dźwięk tego śmiechu działał na nią kojąco. Przyglądała mu się z czystą ciekawością i pożądliwością. Pożądała wiedzy na jego temat. Niczego więcej. Kiedy więc tak opowiadał o swoim życiu i drobnych przyjemnościach, kiedy dzielił się z nią sobą, mogła stwierdzić, że go zna. Znała go już od dawna, choć wydawało jej się, że jest jej obcy.

      - Zabawne i dziwne, ale tak. Nawet bardzo! – Pochylił się w jej stronę i szturchnął ramieniem.

      Dziwiła się, że czas w jego towarzystwie może płynąć tak szybko. Siedziała obok Draco Malfoya, z którym miała do czynienia przez kilka ostatnich lat, a teraz zdawało jej się, że to wcale nie był on.

      Był szarmancki i zabawny, jednak wciąż na swój uszczypliwy, arystokratyczny sposób. Dziękowała niebiosom za ten dar, choć zdawał się być wyjęty z bajki o jakimś Kapciuszku, o którym opowiadała jej Hermiona.

      Tej nocy nie połączyło ich nic więcej, prócz rozmów i kilku muśnięć dłoni. Śmiała się, słuchając rodzinnych anegdotek, o których nie wahał się jej opowiedzieć. Odwdzięczał jej się tym samym, słuchając o jej przygodach z dzieciństwa.

      Świt nastał zbyt szybko. Zaskoczył ich jak kot. Kiedy więc słońce leniwie przeciągało się za wzgórzami, on pomagał jej założyć szpilki, zdołała tylko złożyć delikatny pocałunek na jego czole.

      - Zostań ze mną, Draco – szepnęła, delikatnie głaszcząc jego kark.

      - Nie mogę, Sophie! – uciął, zaciągając kokardę na lewym bucie. – Nie mogę!

      Podniósł się i szybkim krokiem uciekł ze szklarni. Widziała jego cień, zmierzający do zamku.

      Nie miała zamiaru płakać, choć jej serce rwało się do tego. Westchnęła ciężko i otarło samotną łzę z policzka.

      - W takim razie muszę cię zniszczyć – zawyrokowała drżącym głosem i machając różdżką, zlikwidowała pojedyncze światełko. Nie oglądała się za siebie z mocnym postanowieniem nie wracania do tej szklarni.

*

      Uciekłam.

      Kiedy wymykałam się z Jego ramion, wiedziałam, że uciekam. Bo jak inaczej miałam to nazwać? Najciszej jak mogłam ubierałam się i nasłuchiwałam czy wciąż cicho pochrapuje. Widziałam błogi uśmiech na Jego twarzy i po raz ostatni pochyliłam się nad nim tej nocy, by złożyć na jego ustach pocałunek.

      Kiedy zakładałam sukienkę tamtego wieczoru, nie miałam pojęcia, że wyląduję z nim w Pokoju Życzeń; że oddam mu całą siebie, cicho wykrzykując jego imię. Kiedy on ściągał mi maskę, by zobaczyć moją twarz, nie zdawał sobie sprawy, że już więcej mnie takiej nie zobaczy. Ja z resztą też.

      Kładąc drżącą dłoń na klamce, odwróciłam się, by zobaczyć go po raz ostatni. Spał, z rękoma rozrzuconymi na łóżku i cicho chrapał. Uśmiechnęłam się. Tak chciałam go zapamiętać i tak właśnie miały wyglądać moje wyrzuty sumienia.

      Uciekłam.

      Bo jak można inaczej to nazwać?

      Idąc pod rękę ze wschodzącym słońcem wprost do gabinetu Dumbledore’a, uświadomiłam sobie pewną rzecz.

      Dotarło do mnie, że kochałam Pottera już od dawna i o takiej właśnie czystej miłości marzyłam przez całe życie. Wiedziałam, że muszę zapewnić mu bezpieczeństwo i zdawałam sobie sprawę, że muszę pomóc mu odnaleźć pozostałe horkruksy. Tylko tak mogłam mu pomóc w ocaleniu świata, w ocaleniu moich najbliższych, w ocaleniu Jego. Musiałam go chronić, a póki był w Hogwarcie, był bezpieczny.

      Uświadomiłam sobie również, że boję się miłości. Boję się jej i nie jestem na nią gotowa. Uciekłam więc od niej, żeby ocalić moja Miłość.

*

      - Dyrektorze, podejmuję się odnalezienia horkrusków! – oznajmiła Hermiona zaraz po tym, kiedy weszła do jego gabinetu.

      - Panno Granger…

      - Profesorze, ja muszę to zrobić! Muszę sprawić, żeby Harry’emu się nic nie stało! Taka była nasza umowa, pamięta pan? – rzuciła drżącym, choć pewnym głosem.

      Przyjrzał się jej badawczo, dostrzegając zaciętość na jej młodej twarzy. Wiele razy go zaskakiwała, wiele razy wydawało mu się, że z nią nie można wygrać. Tym razem też nie miał szans na to, że wyperswaduje jej tą decyzję.

      - Dlaczego? – spytał, opierając brodę na splecionych dłoniach.

      - Ponieważ go kocham – odparła bez namysłu.

      Jej twarz przybrała jeszcze bardziej zacięty wyraz, tylko w jej brązowych oczach dostrzegł płomyki strachu. Wiedział, że nie bała się o siebie. Bała się o Pottera i o to, że pewnego dnia może go stracić.

      - Muszę to zrobić, profesorze! Muszę!

      - To zadanie Harry’ego. To on powinien je znaleźć – odparł po chwili.

      - Nie – zaprzeczyła ostro, robiąc krok w stronę biurka. – On musi zabić Voldemorta. Już raz próbował je znaleźć i oto co się z nim stało. Nie mogę pozwolić na to, żeby to spotkało go drugi raz.

      - A jeśli spotka ciebie? – spytał, mrużąc oczy. – Co jeśli spotka cię coś gorszego?

      - Trudno. Najważniejsze, że Harry będzie bezpieczny.

      Westchnął ciężko i skinął głową. Polecił jej, by przyszła do niego za dwie godziny, spakowana i gotowa.

      - W tedy wyjaśnię ci co i jak – powiedział.

      Kiedy po wskazanym czasie zjawiła się w jego gabinecie, miała na sobie dżinsy i bluzę. Przy pasku miała przywieszoną małą torebkę, a on wiedział, że jest gotowa, jak jeszcze nigdy.

      - Oto zmieniacz czasu i świstoklik w jednym. Ma pamięć miejsc i czasu, do których się cofano. Ostatnim człowiekiem, który go używał był Tom Riddle. Dzięki temu Harry i ja znaleźliśmy dwa horkruksy. Pani musi znaleźć ich jeszcze cztery.

      - Nie należałoby ich od razu zniszczyć?

      - To nie jest takie proste, Hermiono.

      - Zdaję sobie z tego sprawę, jednak przeczytałam o nich wszystko, co było dostępne w bibliotece. Połączyłam też fakty, o których mówił mi Harry. Zniszczyć można je jedynie czymś, co ma potężną moc, jak kieł bazyliszka, a także mieczem Godryka Gryffindora, którym Harry zabił bazyliszka w drugiej klasie. Nie jestem głupia, profesorze. Umiem łączyć fakty, umiem dostrzegać to, czego inni nie widzą. Zajęło mi to kilka tygodni, ale w końcu złożyłam to w całość.

      Dyrektor uśmiechnął się delikatnie i poczuł się taki dumny z tej młodej czarownicy.

      - Panno Granger, miecz Gryffindora…

      - Nie proszę o miecz. Proszę o kieł bazyliszka. Panu nie będzie potrzebny, a ja upiekę kilka pieczeni na jednym ogniu.

      Dyrektor westchnął ciężko, pochylając się nad szufladą biurka. Spojrzał na nią nim podał jej kieł.

      - Jest pani pewna? – Zadał jej pytanie, wwiercając się wzrokiem w jej myśli.

      - Tak, dyrektorze.

      - A więc dobrze! Oto kieł – podał jej przedmiot, który od razu wylądował w jej torebeczce. – Używaj zmieniacza tylko po to, by rozpoznać przedmioty i miejsca, w których je schował. Później wracaj do teraźniejszości i szukaj tego już tutaj. Mam nadzieję, że ci się uda i wrócisz cała i zdrowa – powiedział, klepiąc ją po ramieniu. Skinęła głową, po czym przekręciła zmieniacz.

      Kilka sekund później był sam. Opadł ciężko na fotel i ukrył twarz w dłoniach. Jak wiele ludzkich istnień będzie trzeba poświęcić, żeby osiągnąć pokój?

*

      Po hucznej zabawie na sobotnim śniadaniu było mało osób. Jedną z nich była Sophie, która powoli przeżuwała swoje śniadanie.

      - Panno Springsteen, mógłbym zamówić z tobą słówko? – spytał Dumbledore, stojący przed nią. Omal nie zakrztusiła się jedzeniem na jego widok. Pierwszy raz pofatygował się do niej sam. Zazwyczaj przesyłał wiadomość przez McGonagall lub wysyłał sowę.

      Skinęła głową i wstała z miejsca, zabierając ze sobą dwa tosty.

      - O co chodzi, profesorze? – spytała, wpychając do buzi spory kawałek suchego tosta.

      - Panna Granger…

      - Co z nią?! – Sophie aż podskoczyła na dźwięk nazwiska swojej przyjaciółki.

      - Nic. Panna Granger niestety nie będzie już uczęszczać na zajęcia…

      - Ale dlaczego? – Nie dawała za wygraną. Miała tylko jedną przyjaciółkę i chciała wiedzieć, co się z nią dzieje.

      - Zapraszam do swojego gabinetu za godzinę. Pana Mitchella również chciałbym widzieć.

      - Dobrze. Przekażę mu, jeśli tylko uda mi się go obudzić! – powiedziała i uśmiechnęła się do starca.

      Dyrektor machnął krótko ręką, a kiedy dziewczyna wspinała się po schodach, pozwolił sobie na załamanie rąk. Tyle ludzki istnień, tyle ludzkiego szczęścia, tyle miłości pochłonęły te okropne, ciemne czasy. Ile jeszcze mógł znieść ich świat?

*

      Harry Potter obudził się z nadzieją, że zobaczy śpiącą obok niego dziewczynę. Kiedy nie zdołał jej znaleźć, założył na nos okulary i rozejrzał się po ciemnym pokoju. Poczuł ukłucie strachu, że to wszystko było jedynie snem. Dostrzegł jednak jej błękitną maskę, leżącą niedaleko na podłodze.

      Uśmiechnął się.

      Jej drżące dłonie, wplątujące się w jego włosy…

      To wszystko mogło być jedynie snem – najpiękniejszym, wyczekiwanym. Ale ona zasnęła w jego ramionach, a on głaskał ją po plecach. Wiedział to. Czuł gładkość jej skóry pod opuszkami palców.

      Drobne usta składające pocałunki na jego policzkach…

      Podniósł się ociężale i wstał z łóżka. Zarzucił odświętną szatę i rozejrzał dokładnie po pokoju. Po Hermionie nie zostało ani śladu, prócz owej maski i zapachu jej włosów.

      Słodkie szepty, dające nadzieję i upragnione spełnienie…

      Podniósł maskę i przyjrzał jej się. To ona skrywała za sobą jego ukochaną, by wreszcie mógł ją odkryć całą – z wszystkimi jej tajemnicami, z każdą wadą i każdą zaletą. Za tą błękitną koronką kryły się Jej głębiny, w które dała mu się zanurzyć.

      - Harry, kocham cię…

      Jego myśli i wspomnienia z poprzedniej nocy pędziły mu przed oczami niczym obrazy filmu. Odtwarzał je bez końca, próbując wciąż czuć to samo; próbując czuć Ją. Starał się nie myśleć o tym, co podsuwał mu jego umysł. Miał nadzieję, że Hermiona czeka na niego w Wielkiej Sali z tajemniczym uśmiechem i rumieńcami na twarzy.

      - Zostań ze mną, Hermiono. Już na zawsze. Bądź moja…

      Liczył, że zostanie. Chciał, by była przy nim już na zawsze, by była jego.

      Zapach jej włosów, kiedy wtulał głowę w jej włosy. Jej ciche „dobranoc” i gładka skóra brzucha.

      Kiedy wychodził z Pokoju Życzeń, słyszał jej śmiech, którym odpowiedziała mu na niewinne łaskotki. Uśmiechnął się.

      Tak, na pewno go nie zostawiła. Nie mogłaby…

*

      - Wiesz, o co może mu chodzić? – jęczał Leonard, ciągnąc nogi w drodze do gabinetu dyrektora. Sophie westchnęła ostentacyjnie. Już któryś raz zadał to pytanie, chociaż przed chwilą wyraźnie dała mu do zrozumienia, że będzie nieprzyjemna, kiedy je powtórzy.

      - Leo, błagam cię. Wiem, że chodzi o Hermionę. Mówiłam ci już.

      Tym razem Krukon westchnął głośno, łapiąc się za głowę.

      - Dlaczego jesteś taki wymęczony? – spytała, przyglądając się przyjacielowi podejrzliwie. – Przez Samuela? – Przybrała drwiący wyraz twarzy, z trudnością powstrzymując śmiech.

      - Nie wymawiaj tego imienia w mojej obecności! – warknął, po czym znów złapał się za głowę i syknął z bólu. – Ten człowiek dla mnie nie istnieje!

      Gryfonka wywróciła teatralnie oczami.

      - Dlaczego? Jeszcze kilka dni temu chciałeś mu usłać drogę różami. Co takiego zrobił, że nie jesteś w stanie znieść jego imienia? – spytała zmartwiona, choć wciąż dało się słyszeć nutkę sarkazmu w jej głosie.

      - Jest dupkiem – oznajmił.

      - Mhm! I to wszystko, co masz mi w tej sprawie do powiedzenia? Hermiona jest chwilowo nieobecna, więc muszę ci wystarczyć ja. Nie jestem taka zimna, za jaką mnie masz – mruknęła z urażoną miną.

      Leonard podniósł wzrok na towarzyszkę i zrobił zdumioną minę. Na jej twarzy nie było cienia żartu czy kłamstwa. Sophie była widocznie urażona i smutna, a on jeszcze nigdy jej takiej nie widział.

      - Co ci się stało i kto ci to zrobił? – spytał, przystając na moment. Gryfonka machnęła krótko ręką.

      - Ja pierwsza zadałam ci pytanie, Leo – stwierdziła krótko, kończąc jej temat. – Więc powiesz mi, co zrobił ten, którego imienia nie wolno wymawiać? – Ostatnie słowa wypowiadała z rozbawieniem. Widziała kątem oka, bo nie patrzyła wprost na Leonarda, że i chłopaka rozbawiło to stwierdzenie.

      Westchnął ciężko i kiedy miał otwierać buzię, drogę zaszedł im Malfoy. Zerknął na Sophie, lecz ta nie zaszczyciła Ślizgona spojrzeniem i wyminęła go.

      - Leo, idziesz? – ponagliła Krukona, który stał przed Malfoy’em. Po chwili i on wyminął blondyna i poszli dalej.

      - Samuel był ze mną, tylko dlatego, że się założył z kolegami. Nowa forma zabawy… To takie ślizgońskie! – odrzekł, zerkając na przyjaciółkę. Kącik jej ust uniósł się delikatnie w górę, po czym kiwnęła głową, zgadzając się z jego tezą.

      - Jesteś pewien, że wolisz chłopaków? Może nie wychodzi ci z facetami, bo jest ci pisana dziewczyna?

      Leonard pokręcił krótko głową, gdyż znaleźli się pod chimerą. Oboje głośno westchnęli, po czym Sophie wypowiedziała hasło. Chłopak zapukał cicho w drzwi, a po chwili otworzyły się z impetem i wyszła z nich McGonagall. Oboje zrobili zdumione miny.

      - Proszę, wejdźcie.

      Dyrektor siedział w swoim fotelu i uśmiechał się dobrotliwie.

      - Wybaczcie, że niepokoję was o tak wczesnej godzinie – zaczął z uśmiechem, zerkając na Mitchella. Chłopak stał przygarbiony, podtrzymując głowę. Sophie delikatnie szturchnęła go łokciem, a on się wyprostował. – Nie zabiorę wam zbyt wiele czasu. Chciałem was jedynie prosić, żebyście nie martwili się o pannę Granger. Jestem z nią w stałym kontakcie.

      - Ale gdzie ona jest? – odezwał się Krukon ochrypniętym głosem.

      - Panna Granger… Panna Granger udała się na misję. Niestety nie mogę wam powiedzieć, co to ta…

      - Chodzi o horkruksy? – spytał Mitchell. Dumbledore i Sophie zerknęli na niego ze zdumieniem. – Pomagałem Hermionie w uzyskaniu informacji na ten temat. Miałem nikomu nie mówić, chyba że zniknie. W takiej sytuacji miałem powiedzieć panu.

      Dyrektor skinął głową. A więc to planowała…

      - Tak. Panna Granger szuka horkrusków. Nie wiem, ile czasu jej nie będzie, być może nie wróci na zakończenie szkoły. Proszę was jednak, żebyście zainteresowanym mówili, że wyjechała do rodziny. Jeśli skontaktuje się z którymś z was, proszę, powiadomcie mnie o tym. Trzymam nad nią pieczę, jednak nic prócz tego, gdzie się znajduje i czy nie jest ranna nie wiem.

      Młodzi przytaknęli głowami z determinacją.

      - Dobrze, a teraz możecie wracać do swoich zajęć – powiedział z nikłym uśmiechem na twarzy.

*

      Starość powoli go dopadała i wysysała z niego ostatnie pokłady energii. Wiedział, że nie jest już młodzieniaszkiem, ale nie chciał się jeszcze poddawać. Miał misję do spełnienia i musi dożyć do jej końca.

      Cieszył się, że znalazł się ochotnik, który podejmie się odnalezienia horkrusków. To podnosiło ich szanse zwycięstwa. Teraz będą mieć większą przewagę nad Voldemortem.

      Westchnął głęboko i przysiadł na podwyższeniu. Przygarbiony i stary. Taki właśnie się czuł. Bez tej mocy, którą miał jeszcze kilka lat temu. Zerknął na swoje dłonie. Stare, spracowane, pomarszczone, przesiąknięte krwią niewinnych, pomyłkami i niedopowiedzeniami.

      Spojrzał w sufit – nieskończoność na niego oczekiwała, wołała go, podając mu dłoń. Pragnął być już na jej łonie, pić herbatę z Największym i oddawać się rozmowom z potężnymi magami, którzy poddali się nieskończoności.

      Stary Dumbledore zaśmiał się gorzko. Stary głupiec! Słyszał słowa Minerwy, które wypluła, wychodząc z jego gabinetu dziś rano. Nie potrafiła zrozumieć idei większego dobra. Musiał ją poświęcić, musiał pozwolić Hermione wyruszyć, żeby mogli zgładzić Toma. On też się martwił, ale czym jest jedno istnienie w obliczu globalnego zagrożenia. Chciał, żeby wróciła cała i zdrowa, by dożyła jasnych dni, kiedy za progiem nie będą czaić się dementorzy, a za rogiem nie będzie stał Śmierciożerca.

      Była jedną z najinteligentniejszych czarownic, jakie odwiedziły mury tej szkoły. Była sprytna, potrafiła łączyć fakty. Nie dziwił się, że tak łatwo przyszło jej rozwiązanie zagadki, czym są horkruksy i jak się ich pozbyć. Była właśnie tą, która mogła zagrozić Czarnemu Panu. Była uosobieniem tego, czego bał się Voldemort – dobra, miłości i czystej mądrości.

      Uśmiechnął się słabo i opuścił głowę w geście pokory. Nieskończoność nadchodzi.

_____

*Bez – „moje serce jest twoje”